«Με μισει.» κοιταω το πατωμα, αφηνοντας μια ανασα που βαραινει το στηθος μου εδω και μερες.
«Δεν του εκανες και λιγα... Δικαιολογειται καπως, σωστα;» ο Λογκαν που καθεται στην καρεκλα μου με τα ροδακια, την σερνει προς το μερος μου για να χαιδεψει με συμπονια την πλατη μου.
«Οχι, δεν του εκανα και λιγα....» χαμογελαω πικρα, παιρνοντας ενα πατατακι απ'τη σακουλα που κραταει ο Λογκαν κτητικα στα χερια του και μασουλωντας το.
«Παντως, ειχες δικιο.» σχολιαζει τρωγοντας. «Εχει αλλαξει. Πολυ. Ο παλιος Ντομ δεν θα φεροταν ποτε σε κανεναν ετσι, ουτε θα σου φωναζε. Ουτε θα ηταν τοσο γεροδεμενος και ψηλος και γυμνασμενος και με αυτοπεποιθηση και δημοφιλης και περιζητητος και κουλ και--»
«Λογκαν.» τον αγριοκοιταζω και σκαει.
«Δεν με νοιαζει πως θελει να φαινεται στους αλλους.» κοιταζω το μισο-φαγωμενο πατατακι μου αποφασισμενα. «Το ξερω οτι ειναι ακομα ο Ντομι μου - κατω απ'τα τατουαζ και τα σκουλαρικια.... Ειναι απλα πληγωμενος. Πληγωθηκε και προσπαθησε να αλλαξει τον εαυτο του για να το ξεπερασει. Τον καταλαβαινω επειδη το ιδιο ακριβως εχω κανει κι εγω! Εχω αλλαξει απο τοτε, Λογκαν! Δεν ειμαι το ιδιο επιφανειακο, βλαμμενο κοριτσακι που εκανε τα παντα για τη Χεδερ λες και ηταν το προσωπικο σκυλακι της... Εχω αλλαξει για εκεινον....»
Χαμογελαω αισιοδοξα και ξαφνικα πεταγομαι πανω.
«Και θα του το δειξω! Δεν με νοιαζει που μαλλον δεν εχω καμια ελπιδα ακομα μαζι του! Αρκει να γινω φιλη του - εστω γνωστη του! Πρεπει να προσπαθησω, Λογκααααν.» ταρακουναω τον κολλητο μου απ'τους ωμους αλλα χτυπαει τα χερια μου εκνευρισμενος απο πανω του.
«Πας καλα; Ο τυπος σ ε μ ι σ ε ι, τι δεν καταλαβαινεις; Και ειδες πως εχει γινει! Τι θες να καταφερεις; Να τον θυμωσεις κι αλλο και να σε βρουμε σε κανα χαντακι την αλλη μερα; Εγω λεω να τον ξεχασεις να τελειωνουμε. Οκ, δε λεω, ηταν ασχημος και καημενος, εγινε κουκλος και πολυποθητος, ΑΛΛΑ ειναι ενα μικρο αγενες σκουλικι τωρα πια, ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΣΟΥ, οποτε ας πουμε οτι τωρα ειστε ισοπαλια και ας συνεχισουμε με τις ζωουλες μας κανον--»
«Μα τον αγαπαω.» του υπενθυμιζω και ανασηκωνει το φρυδι του.
«Επειδη εχεις τυψεις για παλια; Η επειδη τωρα ειναι κουκλος;»
«Επειδη ειναι ο Ντομι μου.» επιμενω και αρπαζω τη σακουλα με τα πατατακια μεσα απ'τα χερια του θυμωμενα.
«Θα φας τα μουτρα σου, χρυσο μου.» με προειδοποιει τραγουδιστα και στριφογυριζω τα ματια μου.
«Δεν πειραζει. Το ξερω οτι ο παλιος εαυτος του υπαρχει ακομα καπου μεσα του. Και εγω θα τον βρω, ακομα κι αν κινδυνεψω κι απ'τον ιδιο τον Ντομινικ.»
«Ηρθε η ωρα να επανορθωσω για το παρελθον επιτελους.»
Ξαφνικα, ακουγεται ενα χτυπημα στην πορτα του υπνοδωματιου μου και ανοιγει αποτομα για να αποκαλυψει εναν ενθουσιασμενο, χοροπηδηχτουλη Τομι που τρεχει κατα πανω μου αμεσως.
«ΓΟΥΙΝΙΙΙ ΓΥΡΙΣΑ ΑΠ'ΤΟ ΟΛΟΗΜΕΡΟ ΣΟΥ ΕΛΕΙΨΑ!!??» τσιριζει μεσα στο αυτι μου ο αδελφουλης μου και χαζογελαω σηκωνοντας τον πανω.
«Μπα, δεν καταλαβα καν οτι ελειπες.» τον πειραζω. «Πως ειπαμε οτι σε λενε, αγορακι...;»
«ΤΟΜΙ ΒΡΕ ΧΑΖΟΥΛΑ!!» κανει μουτρα αλλα γελαει οταν του τσιμπαω το χοντρο μαγουλακι του.
«Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΣΟΥ ΜΙΛΗΣΕΙ!!!»
«Οκ, εσυ μεινε εδω και σπασε τα νευρα του Λογκαν οσο πιο πολυ μπορεις, ενταξει;»
«ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΛΟΟΟοοοοΟΟΟΟΟοοοΓΚΑΝ!!!»
«Γουινι, σε μισω.»
Κατεβαινω τα σκαλια βιαστικα, μονο για να βρω τον πατερα μου να με περιμενει στον καναπε του σαλονιου, εχοντας μολις κλεισει το τηλεφωνο.
«Ηταν η Αννα.» μου ανακοινωνει και καθομαι διπλα του σκεπτικα.
«Εμ...θυμησε μου...;»
«Η πρωην γυναικα του αδελφου μου. Εχεις πολυ καιρο να τη δεις, λογικο να μην τη θυμασαι.»
Κουναω το κεφαλι μου παραξενεμενη. «Ειναι...καλα;»
«Σχετικα. Αντιμετωπιζει καποια οικονομικα προβληματα τον τελευταιο καιρο και της κατεσχεσαν το σπιτι.»
«...Οποτε της προτινα να ερθει να μεινει μαζι μας μεχρι να δει τι θα κανει αυτη και ο γιος της.»
Χαμογελαω περηφανα. «Μπραβο, μπαμπα! Αυτο ηταν πολυ ευγενικο απο μερος σου. Απλα...δεν θυμαμαι να εχει γιο ο θειος...» συνοφριωνομαι.
«Βασικα...ειναι μπερδεμενη ιστορια. Γι'αυτο πηραν διαζυγιο με τον αδελφο μου πριν κατι χρονια. Απ'οτι καταλαβα, η Αννα ειχε εναν γιο περιπου στην ηλικια σου απο αλλον αντρα, και για να μην το μαθει πριν τι γαμο τους ο αδελφος μου, εδωσε το παιδι της στην...προνοια.»
Τα ματια μου γουρλωνουν. «Κανεις πλακα;»
«Δυστυχως, οχι. Αλλα, τα νεα τελικα μαθευτηκαν και πεντε χρονια πριν η Αννα βρηκε ξανα το γιο της και πηρε πισω την κηδεμονια απ'το ορφανοτροφειο.»
Προσπαθω να επεξεργαστω την ιστορια μεσα στο κεφαλι μου, σοκαρισμενη.
«Καλα εκανες που τους ειπες να ερθουν εδω.» λεω τελικα, πιανοντας το χερι του με στοργη. «Χρειαζονται βοηθεια, και εμεις θα τους τη δωσουμε.»
___________________
Ειναι απλα χαζη. Αλλα την εμπνευστηκα απ'τον εαυτο μου οποτε λογικο ειναι ουψ.
