Winnie's POV
Βροχή κυλάει πάνω στις γραμμές του προσώπου μου, βαραίνει τα ρούχα μου. Μοιάζει ζεστή ενάντια σε μία επιδερμίδα που νιώθω παγωμένη, όπως ακριβώς και την καρδιά πίσω από έναν πονεμένο θώρακα...
Θέλω να λιώσω κάτω από το νερό του ουρανού. Να σταματήσω να υπάρχω για μερικές στιγμές, μέχρι να φύγει ένα μικρό μέρος του πόνου, τουλάχιστον. Μέχρι να σταματήσουν όλες εκείνες οι υπέροχες αναμνήσεις που έχουμε μαζί να παίζουν σαν παλιό φιλμ μπροστά στα κλειστά μου βλέφαρα...
Τα είχα όλα τότε...
Αλλά δεν μπορώ να τα πάρω πίσω, τώρα πια είμαι σίγουρη. Τα παρατάω.
Βροχή με καταπίνει ολόκληρη, γίνεται όλο και πιο ορμητική. Δεν με νοιάζει. Θα μείνω εδώ, κάτω από την οργή της, μέχρι να ξεπλύνει τα ίχνη του από πάνω μου. Μέχρι να τον εξαφανίσει εξολοκλήρου από αυτό που είμαι...
Βήματα από πίσω μου, γρήγορα, μετά βίας τα ξεχωρίζω ανάμεσα στο θόρυβο της καταιγίδας.
«Εισαί τελείως τρελαμένη;; — δηλαδή, ναι, φυσικά, τι ρωτάω. Αλλά τόσο πολύ πια; Παρακαλάς να κολλήσεις πνευμονία;!»
Γυρνάω προς το μέρος του αργά, άψυχα. Δεν θέλω να τον αντικρίσω, αλλά, ευτυχώς, οι συνεχόμενες ψιχάλες κρύβουν έστω και λίγο το πρόσωπό του.
Μουσκεμένο μελαχρινό, κολλημένο μπροστά σε μπλε μάτια, ρούχα ένα με την επιδερμίδα του, κρατάει το μπουφάν του για προστασία πάνω από το κεφάλι του αλλά δεν καταφέρνει και πολλά.
Με κοιτάζει σαστισμένος, προσπαθώ να ηρεμήσω την καρδιά μου επειδή είναι εδώ, κοντά μου, αλλά όχι πραγματικά κοντά...
Ποτέ δεν θα είναι πραγματικά κοντά. Δεν θέλει κάτι τέτοιο.
«Ε, παπί,» με σκουντάει, γυρνάω το κεφάλι μου μακριά του, δεν κουνιέμαι από τη θέση μου. «Τι στο καλό κάνεις αυτή τη φορά; Γιατί στέκεσαι εδώ;»
Φωνάζει για να ακουστεί κάτω από τη βροχή, εγώ του δίνω την απάντηση μου όσο πιο χαμηλόφωνα μπορώ. «Φύγε. Θέλω να μείνω μόνη.»
«Τι;»
«Είπα, φύγε!» ουρλιάζω, στρέφομαι σε αυτόν, δεν με κοιτάει στα μάτια. Τα χέρια μου πάνω στο στηθος του, τον σπρώχνω μακριά.
«Καλά!» φαίνεται εκνευρισμένος, όχι, όμως, περισσότερο απ'ότι εγώ. «Κανε ό,τι θες. Κάτσε εδώ μέχρι να αρρωστήσεις, δεν με νοιάζει.»
