Περιεχόμενο που απευθύνεται σε ενηλικους στη συνέχεια ( ή, τέλος πάντων, σε thirsty af αναγνώστες λολ ). Διαβάστε με προσωπική σας ευθύνη :)
___________________
Κατεβαίνω στην κουζίνα και ξεκινάω να συγκεντρώνω τα υλικά για τις τηγανίτες με ελαφρώς τρεμάμενα χέρια, και καρδιά έτοιμη να σπάσει τόσο έντονα που σφυροκοπάει πίσω από το θώρακά μου.
Δέχτηκε να φάμε μαζί, σκέφτομαι ξανά και ξανά, τόσο χαρούμενη που παραλίγο να εκσφενδονίσω στον απέναντι τοίχο όλα τα αυγά που προσπαθώ να ισορροπήσω μέσα στα χέρια μου.
Δεν είναι και το μεγαλύτερο βήμα του κόσμου — αλλά είναι ένα βήμα. Χθες το βράδυ μου ανοίχτηκε λίγο περισσότερο απ'ότι συνήθως ( μου είπε πώς αισθάνεται και τι νομίζει ότι νιώθω εγώ, ακόμα κι αν είναι τελείως λάθος αυτό που πιστεύει ) οπότε σήμερα θα κάνω τα πάντα για να περάσουμε ένα ήρεμο πρωινό μαζί, χωρίς τσακωμούς, όπως παλιά. Και, ποιός ξέρει; Εάν η διάθεσή του είναι αρκετά καλή, ίσως μπορέσω να του μιλήσω για χθες, να του εξηγήσω ότι το να τον ακούω να παραδέχεται ότι είναι ακόμα ερωτευμένος μαζί μου — αν και το ανέραισε αμέσως μετά λέγοντας ότι δεν θέλει να είναι — ήταν ό,τι πιο όμορφο είχα αισθανθεί εδώ και πολύ καιρό.
Εκείνος έρχεται στην κουζίνα μερικά λεπτά μετά από εμένα, πλήρως ντυμένος τώρα πια, αλλά με νωπά μαύρα μαλλιά που κολλούν λιγάκι ενάντια στο μέτωπό του και αφήνουν σταγόνες νερού να κυλήσουν μέχρι το εξωπραγματικό μπλε των ματιών του και τα καλοσχηματισμένα χείλη του.
Παρατηρώ φευγαλέα τον τρόπο που η μαύρη κοντομάνικη μπλούζα του κολλάει πάνω στο σώμα του με τον πιο αψεγάδιαστο τρόπο, που αφήνει το μαύρο μελάνι πάνω στα μειώδη χέρια του ακάλυπτο και εκτεθειμένο, μόνο για τα δικά μου μάτια...
Συνέρχομαι από το παραλήρημά μου όταν στέκεται μπροστά από το τραπέζι της κουζίνας και με κοιτάζει με σμιγμένα φρύδια. «Όλα καλά;»
Αρχίζω να κουνάω το κεφάλι μου με μανία. «Ναι! Ναι, όλα τέλεια! Τώρα συγκεντρώνω τα υλικά και— και μετά θα φτιάξω της τηγανίτες σε χρόνο μηδέν!»
Το χέρι μου ψάχνει απελπισμένο μέσα στα ντουλάπια για το αλεύρι, το οποίο δεν βρίσκω πουθενά. Αγχώνομαι ακόμα περισσότερο όταν διακρίνω με την άκρη των ματιών μου ότι ο Ντόμινικ κοιτάζει φευγαλέα προς το ηλεκτρονικό ρολόι της κουζίνας, λογικά μη θέλοντας να αργήσει στη σχολή του λόγω μερικών χαζών τηγανίτων.
