EROİN

Bölüm -1- ≈KOŞUŞTURMACA≈

Adım Kiraz.

Uyuşturucu bağımlısı,kimsesiz, hırsız ve zavallı kız . Ah, Evet tam bir zavallıydım. Hani şu sokaklarda gördüğünüz,üstündeki kıyafetleri yırtık,kirli diye uzak durduğunuz, annelerin çocuklarına gösterip " Haline şükret." Dedikleri insanlardanim ben.

"Kara kara düşünüceğine, gidip 27. masadaki müşterilerle ilgilen!"

Bağırmasıyla düsüncelerimden sıyrıldığım patronuma öfke dolu bir bakış atıp,27. masadaki müsterilerin yanına gittim. Yüzüme herzamanki sahte gülümsememi yerleştirdim.

"Buyrun,birşey alır mıydınız ? "

Masada 2 erkek 2 kiz oturuyordu. Erkek olanlardan birisi siyah saçlıydı. Sık kirpiklerinin çevrelediği siyah gözleriyle beni süzdü.

"4 bira."

Siparişleri deftere yazmaya gerek duymadan,bar tezgahının arka tarafındaki raflardan 4 bira aldim. Masaya siparişleri koşar adımlarla götürürken patronumun öfkeli sesiyle, başımı sesin geldiği yöne çevirdim.

"Daha hızlı olun! Siparişleri hızlı alıp,hemen müşterilere servis yapın! Acele edin!"

Patronum öfkeli bakışlarını bana çevirdi.

"Ne duruyorsun lan?! Kıpırda!"

Daha kendime gelemeden hızla yanıma gelip,beni sertçe öne itti. Elimdeki biralarla birlikte dizlerimin üstüne düşerken,aynı zamanda bira şişelerinin kırılma sesi bütün barı kapladı. Bir anda bütün vücudum öfkeyle doldu. Elimi kesen cam kırıklarına aldırmadan, hızla ayağa kalktım. Bardaki herkesin bana bakmasını umursamadan üstümdeki önlüğü çıkarıp patronumun yüzüne fırlattım.

"Kölen miyiz biz senin?! Yapmıyorum var mı?! Hatta işi bırakıyorum!"

Bardaki herkesin şaşkın bakışlarını üzerimde hissederken,hızla barın çıkış kapısına ilerledim. Duyduğum acımasız ses duraksamama neden olurken, soğuk maskem sarsıldı.

"Biliyor musun? Seni kimse sevmiyecek! Ailen bile seni istemeyip yetimhaneye atmışken birinin seni sevmesi imkansız! Hele şu sefil halinle! Sokak kızı!"

İstifimi bozmadan bardan çıktım. Buz gibi hava tenime bıçak gibi saplanırken,bir an önce kuytu köşe bir yere kıvrılıp, uyumak istiyordum. Ilerlerken aynı zamanda ara sokaklara bakıp uyuyabileceğim bir yer arıyordum. Sonunda bir çıkmaz sokakta karar kıldım. Cılız,sönmeye yüz tutmuş sokak lambasının aydınlattığı sokağın sonunda, karton kutulardan oluşan bir yığın vardı. Köşeye kıvrılıp karton kutulari etrafıma üst üste dizerek soğuktan korunmaya çalıştım.

Ve ertesi günün daha iyi olmasını umarak uykuya daldım..

-----

Tok bir erkek sesiyle gözlerimi araladım. Uyku halinde olduğum için nerede olduğumu anlamayarak etrafıma bakındım. Dizdiğim karton kutular yoktu. Yattığım yerden duvardan destek alarak kalkarken o tok sesi yeniden duydum.

"Biri yerimize mi çökmüş ne ?"

Hava yeni yeni aydınlanmaya başlamıştı. Karşımda 3 kişi vardı. En önde çete lideri gibi duran mavi gözlü, sarışın biriydi. Üzerindeki kıyafetler düzgün ve pahalı görünüyordu. Onun 1-2 adım gerisinde duran, onun aksine kıyafetleri eski ve kirli görünen 2 kişi daha vardı. Çete lideri bana doğru adım attığında ben çoktan kaçış planımı yapmıştım. Yeteri kadar yaklaşmasına izin verdiğimde konuşmak için ağzını açmıştı.

" Cezasını çe-"

Kasıklarına sertçe dizimi geçirdim ve adamın boğuk inlemesine aldırmadan hızla koşmaya başladım. Sokaktan çıkıp sağa saptığımda yavaşlamadığım için kayıp sendeledim. Düşmeden koşmaya devam etmeyi başardığımda içimden sevinç çığlıkları atıyordum. Arkamda 2 kişiyle, yarın yokmuş gibi koştuğumu var saymazsak aslında iyi bir plan yapmıştım. İzmir sokaklarını tam bilmediğim için rastgele sokaklara sapıp çıkmaz sokak olmaması için dua ediyordum. Arkamdan gelip gelmediklerine bakmadan hızla sokaklara sapıp izimi kaybettirmeye çalışıyordum. Daha önce de uyuşturucu satıcılarına kazık atıp kaçtığım için izimi kaybettirmekte pek zorlanmamıştım.

18 yaşıma geldiğimde tekmeyi basıp attıkları yetimhanenin önünde olduğumu görünce içimde dalga dalga kabaran bir öfke hissettim. Her gün dayak yediğim, aç bırakıldığım, sonra da öylece atıldığım eski, kirli ve dış boyaları dökülmüş binaya baktım. Yetimhanenin demir, eski bahçe kapısının önündeki tabelaya baktığımda şaşkınlığım öfkemi solladı. Yetimhane kapatılmıştı. Arkamı dönüp gitmeden önce son kez hayatımın 18 senesini içinde geçirdiğim eski binaya baktım.