Mafia lover

Tattoos

(γιατί; θα στείλεις τον νταβατζή σου να με κάνει ντα;)
Ρωτάει με ειρωνικό ύφος και ξαφνικά, με αρπάζει από το χέρι και με τοποθετεί πάνω στα πόδια του... Γαμώτο, ποιός στο διάολο νομίζει ότι είναι;
(άφησε με)
(έλα μωρό μου, αφού στο τέλος θα σου αρέσει)
Μουρμουρίζει και πραγματικά, αηδιάζω από τον τρόπο που με κοιτάζει και με αγγίζει
(άφησε με)
Φωνάζω και ξαφνικά, ένα χέρι με αρπάζει από τον καρπό και με τραβάει μακριά από τον ηλίθιο τύπο

(νομίζω πως άκουσες την κοπέλα)
Χριστέ μου, είναι αυτός ο τύπος με τα πολλά τατουάζ. Παρακολουθώ τον τύπο να σηκώνεται και να διορθώνει λίγο την ζώνη του παντελονιού του
(και εσύ τι είσαι για να υπερασπίζεσαι μια πουτάνα;)
Ρωτάει ξερά και εκεί που είμαι έτοιμη να του ορμήξω, ξαφνικά, τον βλέπω να σωριάζεται στο πάτωμα, εξαιτίας του άντρα με τα τατουάζ, που στέκεται μπροστά μου

(κανείς, δεν σου έχει δώσει το δικαίωμα να υποβιβάζεις τους άλλους γύρω σου. Πάρτον)
Λέει και ξαφνικά, ένας ψηλός, μαυροφορεμένος άντρας, εμφανίζεται μπροστά μου και παίρνει τον τύπο που με χούφτωσε, έξω από το δωμάτιο
(σας ευχαριστώ για την βοήθεια)
Του λέω και εκείνος με κοιτάζει επιδοκιμαστικά... Θεέ μου, τι μάτια είναι αυτά;

Χωρίς να μου απαντήσει, περπατάει προς την καρέκλα του και κάθεται... Εντελώς αγενής. Φφ, απορώ γιατί τον ευχαρίστησα.

Αμέσως παίρνω τον δίσκο μου και επιστρέφω στο μπαρ... Τι ήταν τώρα αυτό; δεν μπορώ να καταλάβω γιατί με βοήθησε. Ξαφνικά, νιώθω ένα χέρι στον ώμο μου και αμέσως, γυρίζω για να δω την Kate, να με κοιτάζει μπερδεμένη
(όλα καλά; σε βλέπω λίγο αναστατωμένη)
Λέει και αφήνω μια μεγάλη ανάσα... Δεν είναι η ώρα για εξηγήσεις

(όλα καλά)
Απαντάω καθησυχαστικά ενώ της χαρίζω ένα στραβό χαμόγελο
(οκ τότε)
Λέει, ήρεμη πλέον και φεύγει... Ευτυχώς
(ορίστε, πάρε αυτά τα ποτήρια και πήγαινε τα στο γωνιακό τραπέζι, εκεί)
Η φωνή του Tony με ξαφνιάζει και σηκώνω το κεφάλι για να τον κοιτάξω
(Chris με άκουσες;)
Ρωτάει κάπως ανήσυχος και έπειτα από αρκετά λεπτά, γνέφω καταφατικά και παίρνω τον δίσκο μου... Έλα Christina, πρέπει να συγκεντρωθείς, βρίσκεσαι στην δουλειά, ξέχασε το. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και περπατάω αποφασιστικά μέσα στο μαγαζί.

Έπειτα από δύο ώρες, μαζεύω τα πράγματα μου και βγαίνω από το μαγαζί... Η βάρδια μου, τελείωσε για απόψε. Φοράω τι δερμάτινο τζάκετ μου και περπατάω προς το μπαρ για να μιλήσω στον Tony
(έχεις κλειδί για το σπίτι;)

(ναι αγάπη, μην ανησυχείς)
Λέει ενώ μου κλείνει το μάτι και γυρίζει από την άλλη για να ετοιμάσει μερικά ποτά... Εγώ και ο Tony είμαστε πραγματικά δεμένη. Τον γνώρισα στο σχολείο, όταν πήγαινα ακόμη γυμνάσιο.

Η αλήθεια είναι ότι δέσαμε από την πρώτη στιγμή. Ποτέ δεν τον σκέφτηκα ερωτικά και ποτέ δεν με προκάλεσε για κάτι παραπάνω. Είμαστε κάτι σαν αδέρφια.

Μόλις βγαίνω από το κτήριο, περπατάω προς το στενό, όπου κόβω δρόμο για να πάω στην πολυκατοικία μου... Ευτυχώς είναι κοντά. Αλλά τα βήματα μου σταματάνε, καθώς βλέπω έναν ψηλό άντρα, να χτυπάει και να κλοτσάει κάποιον, που βρίσκεται ξαπλωμένος στο πάτωμα... Τι γίνεται εδώ;

Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου να κουνηθεί αλλά για κάποιον ηλίθιο λόγο, δεν μπορώ... Λες και μυαλό μου έχει σταματήσει να δουλεύει. Μένω Μαρμαρωμένη στην θέση μου και κοιτάζω τον ψηλό άντρα καθώς τον κλοτσάει τον άλλον άντρα, που κουβαριάζεται στο πάτωμα, προσπαθώντας να προστατεύσει τον εαυτό του από τα χτυπήματα του άλλου... Πρέπει να κάνω κάτι, να τον βοηθήσω, αλλά δεν μπορώ να κάνω βήμα που να πάρει.

Ξαφνικά, ο ψηλός άντρας κάνει μερικά βήματα πίσω, αποκαλύπτοντας το κεφάλι του... Το κεφάλι του είναι μισό ξυρισμένο και παρατηρώ ότι υπάρχουν μερικά σχέδια γύρω γύρω. Μόλις γυρίζει το κεφάλι και το βλέμμα του συναντά το δικό μου, τότε καταλαβαίνω ποιός είναι αυτός ο περίεργος άντρας... Ο τύπος με τα τατουάζ, ο τύπος που με έσωσε. Χριστέ μου, πρέπει να φύγω, τώρα.

Αμέσως γυρίζω από την άλλη και ξεκινάω να τρέχω, αλλά ξαφνικά, νιώθω ένα δυνατό χέρι να με αρπάζει από τον αγκώνα και να με τραβά πίσω... Χριστέ μου, όχι
(μην με σκοτώσεις, σε παρακαλώ, θα πω ότι δεν είδα τίποτα, θα κάνω σαν να μην έγινε ποτέ αυτό το συμβάν. Μόνο άφησε με να φύγω)
Τον παρακαλάω, αλλά τα λόγια μου χάνονται καθώς αντικρίζω το βαθύ, σκοτεινό του βλέμμα... Είναι πολύ όμορφος, διαολεμένα όροφος, θα έλεγα

(δεν γίνεται να σε αφήσω κοριτσάκι. Έχεις δει ήδη πάρα πολλά. Δεν έχω επιλογή)
Μουρμουρίζει με την βαριά φωνή του και τον παρακολουθώ, να βάζει το χέρι πίσω από την πλάτη του και να τραβάει κάτι μεταλλικό.