Dark Paradise |Z.M|

Chapter 1

Προχώρησα στο κρύο και πλέον γνώριμο για μένα μονοπάτι, τα φύλλα των δέντρων κουνιούνται μανιασμένα και παλεύουν μεταξύ τους, παρ'όλα αυτά δεν νιώθω τίποτα πέρα απο την απώλεια και την προδοσία.

Μία φορά άφησα τον εαυτό μου να νιώσει, να αφεθεί. Γνώρισα εκείνη και πίστεψα ότι θα με έβγαζε απο την κόλαση μου, και το έκανε. Με έσωσε για λίγες στιγμές, μόνο και μόνο για να με ρίξει βαθύτερα σε αυτή.

<<Γειά σου μικρή.>>

Είπα και της άφησα το τριαντάφυλλο που αγόρασα.

<<Έχω καιρό να έρθω να σε επισκεφτώ, συγνώμη για αυτό. Μου έλειψες τόσες μέρες και έχω να σου πω πολλά που δεν ήξερες και πολλά που έγιναν. Δεν θα ήσουν περήφανη για εμένα αν ήξερες πως έχω καταλήξει.>>

Πήρα μια βαθιά ανάσα και προσπάθησα να συγκρατήσω τα δάκρυα που απειλούν να βγούν απο τα μάτια μου.

Ήμουν και είμαι ένας άθλιος αδερφός, δεν άξιζα σε κανέναν απο αυτούς, απο την οικογένεια μου.

Ούτε αυτή άξιζε όλα όσα της έδωσα, όλα όσα πήρε και κατάστρεψε με μια της κίνηση.

Το κινητό μου χτύπησε και είδα το μήνυμα που μου έστειλε η Lydia.

<<Συγνώμη μικρή αλλά πρέπει να φύγω. Μισώ το ότι δεν περνάω περισσότερο χρόνο εδώ, με εσένα, αλλά με χρειάζονται. Ο Harry και η κοπέλα του έχουν μπλεξίματα και πρέπει να τους βοηθήσω όπως αυτοί βοήθησαν εμένα, θυμάσαι?. Αν γνώριζες την Lydia θα την συμπαθούσες αμέσως, μοιάζετε πολύ στον χαρακτήρα σας, και οι δύο εγωίστριες κι έτοιμες να βοηθήσετε αυτούς που αγαπάτε. Θα ξανά έρθω σύντομα, το υπόσχομαι.>>

Γύρισα την πλάτη μου και ξεκίνησα να περπατάω με μισή καρδιά έξω απο τα νεκροταφεία και μόλις βγήκα μπήκα στο αυτοκίνητο μου.

Μισώ τον εαυτό μου που επέτρεψα να γίνει οτι έγινε, που διέλυσα με τις αποφάσεις μου την οικογένεια μου.

Άφησα τον εαυτό μου να χαθεί στις αναμνήσεις και οι εποχές που είχα μαζί την αδερφή μου εισέβαλαν βίαια στο μυαλό μου.

Μας θυμάμαι να παίζουμε στην πίσω αυλή του σπιτιού, την κυνηγούσα και το γέλιο της ακουγόταν σε ολόκληρη την γειτονιά. Κρυβόταν πίσω απο το μεγάλο δέντρο και νόμιζε οτι δεν την έχω δει ενώ στην πραγματικότητα την άφηνα να κερδίζει.

Μέχρι που όλα αυτά τα κατάστρεφε ώρες αργότερα ο μπαμπάς μου, για αυτόν πάντα ήμουν ο άχρηστος γιος που δεν του προσφέρει τίποτα, αλλά καλύτερα εγώ παρά τα αδέρφια μου.