all bright wonders like taehyung

yanna

öncelikle merhaba,

bu hikayeye sıkılmadan buraya kadar sabırla okuduğunuz için herkese samimiyetle teşekkür ederim.

aslında, beni tanıyanlar bilir. çoğu zaman hikayelerimin sonu hep 'mutsuz' tanımıyla biter. ya birisi ölür, ya birisi gelir, ya da birisi bir yalanın peşinde koştuğunu anlar.

çünkü ben hayatım boyunca mutlu sonlara asla inanmadım.

mutlu sonlar bana hep çok tuhaf ve saçma gelmişti. bir insan bu kadar şey yaşamışken neden ve nasıl hâlâ bu kadar mutlu kalabilir diye düşünmeden edemiyordum doğrusu.

bu yüzden gerçek bir katil gibi zihnimde yaranan karakterleri önce kelimelerle diriltiyor, sonra onlara noktaların hançerini saplıyor, virgüllerle hayatlarını yarım bırakıyor ve öldürüyordum.

ellerim kan kokmasada, bir sürü can aldım.

gözümü bile kırpmadan.

çünkü ben hep romanlardaki karakterlerin başka bir dünyada yaşadığına inanmışımdır ve böyle düşünerek ele alırsak, ben o dünyadaki en azılı ve seri katillerin başını çekiyorum.

bu hikayeni mutlu bitirdim. hayır aslında ucu açık bitirdim. sonunu istediğiniz gibi tamamlayın diye.

geçen annemle konuşurken bana şu sözleri söyledi ve beni ruhumun tam ortasından, on ikiden vurdu.

"sen karakterleri istediğin için öldürüyorsun, onlar istediği için değil. kitaplarının sonunu sen istediğin için mutsuz bitiriyorsun.

karakterleri hiç düşünmüyorsun. o karakterin yaşamayı isteyip istememesi, ve yaşamak için olan sebeplerini umursamıyorsun.

belki de o karakterin yaşamak için senin düşündüğünden daha ciddi bir nedeni var ama sen bunu görmezden gelerek onu öldürüyorsun.

onun her şeyini elinden alıyorsun, bütün çıkış yollarını. bütün kapıları üzerine kilitleyip, kurtulması için ona tek bir şans bile vermiyorsun."

ben her zaman, gerçek bir yazar olmak istemiştim.

nasıl Ay 11 yaşından kutsal diye tanımladığı bedenleri çiziyorsa, ben de 11 yaşımdan itibaren kutsal diye tanımladığım karakterleri yazıyordum.

ama gerçek bir yazar olmanın, ve insanların kalbine ulaşmanın dramla bir alası yoktu.

kelimelerle başlıyordu her şey.

karakterleri öldürmem benim bencilliğimdi.

bu yüzden, tam da burada, yaşamak istediği halde öldürdüğüm ya da mutlu olmak için çabaladığı halde onu mahv ettiğim bütün karakterlerimden özür diliyorum.

üzgünüm. her şey için.

umarım kelimelerim size ulaşır.

sevgili, yanna.