all bright wonders like taehyung

19; senna

rachael yamagata - over and over.

Küçücük bir ruh.

Oyun parkındaki gıcırdayan salıncakta sallıyor anılarını. Zincirlerden asılmış çaresizlik ilişiyor tırnaklarına. Dayanamıyor, çığlık atıyor ama hiç kimse duymuyor.

Tırnaklarındaki çaresizlik parmaklarına bulaşıyor. Eklemlerinde intihar ediyor umutları. Bir daha hiç kimseye dokunamıyor parmak uçları. Yalnızlık çöküyor üstüne. Etek uçlarını sarıyor yabancı sarmaşıklar. Parmaklarına çöreklenmiş çaresizlik bileklerini kavrıyor. Yanakları ıslanıyor tuz basılmış acısıyla. İçindeki şimşek kalbine saplanıyor. Damarlarından çile damlıyor.

Saçları.

Ah, onlar..

İntihar ipi gibi boynuna dolanıyor, nabzını saklıyor. Bileklerindeki çaresizlik dirseklerine eriştiğinde yine dayanamıyor. Öyle bir çığlık atıyor ki sakat bir kuş kahrından o gece ölüyor. En güzel şarkılar yerini sessizliğin mahzenine bırakıyor. Parmaklıklar arasına örümcek ağı gibi yayılan suskunluk kulakları deliyor geçmişiyle.

Ve sonra.

Damarlarındaki acı patlak veriyor.

Mermi dayanıyor boğazına. Kurşun gibi ezip geçiyor boşluğu. Ağlıyor, ağlıyor ve yine ağlıyor. Başka bir eylem bilmiyormuş gibi zihninin boş odalarında cinnet geçirip çocukluğunu öldürüyor. Kanlı kır çiçekleriyle süslenmiş cesede bakıyor sonra dayanamıyor bakışları çığlık atıyor.

Hiç kimse, tek bir kişi bile duyamıyor. Korkularının karşısında diz çöküyor. Soğuk pençesini dudaklarına sürüp onları mühürlüyor zehirli şerbetle. Ve birisi kadeh kaldırıyor. "Yaşanmışlıklara" diyor.

Bilemiyor, bu küçük ruhun az önce bir katliamdan geldiğini. Bilmiyor bütün geçmişini kurşuna dizdiğini.

Bıçak yaralarının bıraktığı ize dikiş atılamadığını bilmiyor. Bilemiyor işte.

Boğazına yaslanıyor kadehin acımasızlığı. Yine dayanamıyor çığlık atıyor. Ama onunla göz göze gelenler bile duyamıyor onu. Ve çaresizlik kalbine kadar yürüyor. Duvarlarını yıkıyor, tuğlalarını kırıyor, ışığını kapatıyor. Kalbinin katmanları kaburgalarından asılıyor tek tek.

Daha küçücük olan ruh bu kez çığlık atmıyor. En başından hataydı zaten.

Söyle bana sen şimdi. Bakışlarını satırlarda gezindirmek kolay, o satırlara hapsolmuş beni kurtar. Üzerine harflerden kefen giydirilmiş ruhumu çek al. Ve çığlık atamayan dudaklarıma fısılda.

Konuşamayan birisi nasıl çığlık atardı ki?

"Ay!"

Annemin seslenmesiyle birlikte çizdiğim bedenden bakışlarımı çekerek daima kapalı olan odamın kapısına çevirdim. Bir anlığına odama geleceğini sanmıştım. Böyle sandığım için kendi kendime güldüm. Şimdiye kadar hiç gelmemişti. Ailem bana karşı ilgisiz değildi. Aksine bana karşı hep düşünceli ve kibarlardı. Anneme artık odama girmemesini söylediğim günden beri bir kez bile girmemişti.

"Ay!"

Annem daha yüksekten bağırdığında parmaklarım arasında çevirip durduğum kalemi masanın üzerine bırakarak çalışma masamdan kalktım ve ağır adımlarla odadan çıkarak merdivenleri indim.