Mag ik Mij zijn?

Hoofdstuk 10

Het nieuws van Lola was er in gehakt bij Oliver. Het voelde als zijn plicht om voor haar te zorgen en het voelde alsof hij zijn missie had gefaald.
Lola's stemming was er ook zeker niet beter op geworden. De altijd zo vrolijke Lola was nu veranderd in een onzeker meisje met een eetstoornis. Oliver hoopte zo dat het beter met haar zou gaan, maar daar leek het nu zeker niet op. Lola had hem verteld dat het stemmetje in haar hoofd maar bleef zeggen dat ze niet mocht eten. Ze kon het gewoon niet. Ze kon het stemmetje niet negeren. Het leek allemaal zo makkelijk om maar gewoon te zeggen, negeer het stemmetje toch, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan.
Lola en Oliver waren net opgestaan uit bed en waren zich al klaar aan het maken voor het ontbijt. Lola had een lange sweaterjurk aan, want ze had het heel erg koud, de hele tijd. Haar benen en armen waren zo dun dat ze geen vet had die haar lichaam warm kon houden. Ze had over haar jurk nog een vest aan, voor extra warmte. Haar gezicht was uitgemergeld en ze was een stuk minder positief na het gesprek die dag ervoor. Ze wilde zo graag aankomen, maar was er niet toe in staat. Het was zo'n slopende ziekte voor haar. Nog steeds stond er nog een sprankje hoop in haar ogen, waardoor ze met goede moed naar het ontbijt ging.
Tijdens het ontbijt at ze meer dan normaal. Oliver wist dat het nog steeds niet genoeg zou zijn, maar het was een start, een begin. Hij kende Lola pas zo kort, maar het was zo ontzettend belangrijk voor hem dat zij zich beter voelde. Dat ze samen uit eten zouden kunnen zonder dat ze de drang had om het weer kwijt te moeten raken. Dat ze samen konden lachen zonder aan hun problemen te hoeven denken. Dat leek nu allemaal nog zo ver weg en het leek haast onmogelijk. Maar het was niet onmogelijk en Oliver zou de moed niet opgeven.
Die dag zou Oliver met Novaeya kunnen bellen. Ze kregen één keer in de week de gelegenheid om naar familie of vrienden te bellen. Voor Oliver voelde het niet als een behoefte om zijn ouders te bellen, maar wel om Novaeya te bellen. Hij had haar al een mailtje gestuurd, vanaf de computer in de kamer die goed in de gaten gehouden werd, dat hij die dag met haar zou kunnen bellen. Hij had haar nog niks verteld over Lola, want dat wilde hij over de telefoon doen. Novaeya had vrolijk teruggemaild dat zij dan wel zou kunnen om tien uur 's ochtends en dat ze er erg naar uitkeek om hem weer te spreken. Zij had vast ook wel het gevoel dat ze buitengesloten werd in een groot deel van zijn leven. Zijn transitie. Maar hij kon haar nu iedere week op de hoogte houden van wat er gaande was. Nu was het pas drie dagen geweest, omdat hij op een dinsdag was aangekomen, maar toch miste ze al een hoop. Het was alsof zijn leven doorging zonder haar en dat voelde niet goed.

Samen met Lola liep hij naar de woonkamer waar de telefoon hing. Het was nog zo'n ouderwetse telefoon met een snoer waarbij je op een aparte automaat de nummers in moest toetsen.
Het was nog geen tien uur dus zaten Lola en Oliver maar samen op de bank. Het was kwart voor tien toen ze daar zaten.
'Ik heb morgen een doktersafspraak,' begon Lola weifelend, 'en ik had gevraagd of jij mee mocht. En ze hebben ja gezegd. Nu is mijn vraag of jij mee wilt. Ik snap als je het niet wilt, maar jij bent mijn eerste echte kamergenoot bij wie ik mezelf kan zijn. Het zou dus ook heel veel voor mij betekenen als je ja zegt.'
Oliver was overrompeld door deze vraag van Lola. Het voelde als een eer dat ze had gevraagd of hij mee mocht.
'Ja natuurlijk wil ik dat! Ik ben heel erg blij dat ik jou heb leren kennen en je betekent ook al echt veel voor mij. We begrijpen elkaar gewoon. Het is als een connectie die er al heel lang lijkt te zitten. Wat lief dat je hebt gevraagd of ik mee mag!' zei Oliver enthousiast.
Hij was misschien iets te enthousiast voor een doktersafspraak, maar toch, het gaat om het idee. Hij was blij dat hij gevraagd werd of hij mee mocht. Hij was stiekem toch wel een beetje nieuwsgierig wat er gebeurd daar binnen die behandelkamers. Hij wist dat het vast niet makkelijk zou zijn om Lola daar te zien, maar het was goed. Goed dat hij haar kon steunen in die moeilijke tijd.
Ze werden opgerukt door Frank die binnenkwam en hem kwam vertellen dat hij mocht bellen. Lola seinde naar Oliver dat ze in hun kamer zou zijn als hij haar zocht.
Oliver toetste het nummer van Novaeya in en de telefoon ging over.
'Hoi met Nova!' zei ze vrolijk door de telefoon.
'Hey Nova, met Oliver,' zei hij grijnzend.
'Ollie! Ik ben zo blij dat ik je eindelijk weer kan spreken! Ik mis je nu al zo ontzettend veel! En ik heb je zo veel te vertellen!' raaskalde ze maar door.
'Ik heb jou anders ook veel te vertellen,' zuchtte Oliver.
Aan de andere kant van de lijn werd het aanzienlijk rustiger.
'Wat is er dan? Gaat het niet goed met je?' zei ze bezorgd.
'Met mij gaat het prima hoor. Maar met Lola alleen minder. Weet je wel dat meisje met die oranje haren en die anorexia heeft?'
'Oh ja, die. Vertel het me zo maar, want eerst willen mama, Luna en Max je gedag zeggen! Ik zet je even op luidspreker.'
Niet veel later werd Oliver op luidspreker gezet en hoorde hij enthousiaste stemmen.
'Hoi Oliver! Hoe gaat het met je, gaat het een beetje goed daar?' hoorde hij een stem zeggen, die van Diana was, dacht hij.
'Het gaat goed met mij hoor. Ik heb mijn eerste sessie gisteren gehad om over mijn verleden te praten. Die vrouw was echt een verschrikking, dus niet voor herhaling vatbaar. Ik begin maandag aan mijn hormoonvervangingstherapie en dan zal het allemaal vrij snel gaan. En hoe gaat het daar?' vertelde Oliver.
'Goed hoor, het is alleen een beetje stil zonder jou hier en Luna en Max missen je ook heel erg. Over de tweeling gesproken,' zei Diana, 'Max, Luna, kom eens gedag zeggen tegen Oliver!' Riep Diana duidelijk naar de tweeling.
Je kon gewoon hun voetstappen door de lijn horen en, hijgend door het rennen, zeiden ze in koor: 'Haiiiiii Ollie! Wanneer kom je terug? We willen met je spelen!' zeiden ze vrolijk.
Dat was een gevoelige snaar. Hij zou voorlopig niet terugkomen, maar hij vond dat lastig om tegen hun te zeggen. Maar hij besloot dat het belangrijk was om het ze te vertellen.
'Hoi Luna en Max! Ik kom voorlopig nog niet terug, maar ik beloof jullie, dat zodra ik terug kom ik extra veel met jullie ga spelen en ik voor jullie een verrassing mee ga nemen!' zei hij opgewekt. Het was fijn om de tweeling door de telefoon te kunnen horen. Ze vrolijkte hem altijd zo ontzettend op.
De tweeling klaarde gelijk weer op bij het woordje 'verrassing' en renden weer terug naar de woonkamer, dacht Oliver. Dat zorgde er voor dat Oliver alleen nog met Diana en Novaeya was.
'Beloof ze niet al te veel mooie dingen,' zei Diana lachend.
'Nee hoor, dat komt wel goed. Ze verdienen alleen wat extra's. Een beetje verwennen is toch ook niet zo erg?' zei Oliver.
Hij hoorde wat instemmend gelach, maar hij werd toen al gauw serieuzer. Hij kon Diana ook wel vertellen over Lola, zij had ook wel het recht om het te weten.
'Uhm nou ik moet nu toch wel wat serieuzer worden. Met mij gaat het de goede kant op, maar met Lola niet,' zei Oliver.
Aan de andere kant van de lijn zei Diana vragend: 'Lola? Wie is Lola?'
'Lola is mijn kamergenoot. Ze was dat meisje met oranje haren en ze heeft een eetstoornis,' voegde Oliver er haastig aan toe.
'Met haar gaat het de slechte kant op. Ze valt alleen maar af en ze hangt nu op het randje van dood. Het kan heel snel achteruit gaan, waardoor ze uiteindelijk,' Oliver stopte even, 'dood kan gaan.'
Het werd stil aan de andere kant van de lijn. De woorden leken ook ingehakt te zijn op hun.
'Maar ik moet zo weer gaan,' zei Oliver haastig, 'Frank zegt dat ik er een eind aan moet maken.'
'Oké dan,' zei Diana, terwijl ze het woord nam, 'hou je taai daar Oliver en ik hoop dat het snel beter gaat met Lola. Dat hoop ik oprecht!'
Diana riep de tweeling nog en ze zeiden hem allemaal gedag. Na het gedag zeggen, hing Oliver de telefoon op.