Mag ik Mij zijn?

Hoofdstuk 4

Kerst 2015:
Oliver zat om de tafel met zijn ouders ieder aan het hoofd van de tafel. Luca zat naast hem en zijn opa en oma zaten ook aan de tafel. Het was een gezellige bedoening en de kaarsjes waren al aangestoken op tafel. Zijn ouders hielden eerst niet echt van de hele kerstbedoening met een kerstboom en de kalkoen en alles. Ze vonden dat kerst moest gaan over de geboorte van de Here Jezus. Dit was natuurlijk ook zo, maar kerst draaide ook om gezelligheid. Luca had zijn ouders dus zo ver gekregen dat ze een kerstboom hadden en ook een heerlijk kerstmaal zouden hebben. De kerstboom had kerstverlichting en vooral zelfgemaakte dingen van Luca en Oliver. Zijn ouders wilden geen geld uitgeven aan kerstballen en kersthangers, dus waren Luca en Oliver maar ijverig aan de slag gegaan. Ze hadden een slinger gemaakt, verschillende kersthangers, waaronder een kerstbal met een foto erop geplakt van Oliver, Luca en hun ouders. De kerstboom was boven alles een gezellige kerstboom geworden. Hun vader had misprijzend naar de boom gekeken, maar hun moeder was erg onder de indruk. Ze had een speelse glimlach om haar mond gesierd, waardoor Luca en Oliver trots waren op hun creaties.

Terwijl ze allemaal aan tafel zaten, was Luca voornamelijk aan het woord. Hij was naar de Franse Alpen geweest, op de Zwitserse grens. Sindsdien hij terug was, kon hij er maar niet zijn mond over houden. Oliver vond dat echter helemaal niet erg. Hij was altijd stilletjes, maar genoot wel van zijn verhalen. Hij kon zijn verhalen zich altijd inbeelden en deed alsof hij er zelf bij was. Luca had hem beloofd dat ze samen naar de bergen zouden gaan, als hij oud genoeg was. Sinds het moment dat zijn broer dit had gezegd, keek hij er al naar uit. Hij luisterde dus altijd met extra oplettendheid naar zijn broers verhalen, zodat hij voorbereid was op wat hij zou zien. Zijn ouders hadden eerst het hele idee van zijn broers tripje naar de bergen afgewezen, maar hun moeder had een zwak voor Luca en kreeg vader dus altijd overtuigd. Oliver kon dat echter niet bij zijn moeder. Hij wist dat zijn moeder van hem hield, maar hij kon beter overweg met zijn vader. Zijn vader was zijn grootste voorbeeld. Het grote postuur van zijn vader die door de kamer struinde en zich omdraaide als hij de voetstappen van Oliver hoorde. Altijd als hij hem dan zag, kreeg hij een brede glimlach op zijn gezicht. Dan zou hij iets zeggen zoals "jij stiekemerd" en zou dan met hem gaan stoeien. Het moment dat zijn moeder hun dan zou roepen dat het eten klaar was, was altijd een teleurstellend moment. Vanaf dat moment veranderde zijn vader weer in de serieuze man, die hij altijd zag als zijn vader uit werk kwam. Hij had zijn gladgestreken pak dan aan en zijn stropdas netjes gestrikt. Zijn vader werkte in een hoge positie bij de bank en was evenzo een dominee in de kerk. Hij had het dus vaak druk of met de kerk of op zijn werk. Desalniettemin had hij altijd wel tijd om met Oliver te stoeien, en naar dat moment keek Oliver altijd uit.
Oliver werd opgeschrikt door zijn broers stem die begon te vertellen over zijn reis naar de Franse Alpen. Oliver en zijn ouders hadden het verhaal al vaak gehoord, maar zijn opa en oma nog niet, dus werd het verhaal smakelijk nog eens verteld. Zijn broer sprak altijd met een toverachtige stem. Hij had een zware stem, maar tegelijkertijd klonk het ook heel licht. Het was heel apart, maar het was wel fijn om naar zijn broers stem te luisteren.
'Hoe was het in Frankrijk?' vroeg opa.
'Echt geweldig!' begon Luca. 'Op de eerste dag kwamen we aan met de motor, wat op zich al geweldig was. Het slakkerden door de bergen op de motor geeft een ontzettende adrenaline kick, dat is echt ongekend. Maar zoals ik al zei kwamen we daar aan, bij ons hotel, het was rond een uur of acht in de morgen. We hadden dus nog tijd zat om de berg op te gaan. We hadden onze spullen uitgepakt en zijn toen met de kabelbaan naar boven gegaan.
'Het was wel eng als de kabine begon te wiebelen, maar we waren in ieder geval veilig boven en beneden gekomen, anders zat ik hier nu niet.' grapte Luca, wat werd gevolgd door een dit-is-niet-grappig-blik van zijn moeder en ging dus maar haastig verder.
'Toen we eenmaal boven waren, hoefden we maar eventjes te lopen om het prachtige uitzicht te zien van een indrukwekkende gletsjer en verscheidene hoge bergen.
'We wilden echt hoger op, want we wilden het eeuwige sneeuw aan kunnen raken, dus begonnen we aan de klim naar boven. Het was een behoorlijke klim, maar aan het eind werden we niet alleen beloond door sneeuw, nee ook door een nog adembenemender uitzicht, waar we veel foto's hebben genomen.'
Luca pakte zijn telefoon uit zijn broekzak, wat niet de makkelijkste opgave was, aangezien zijn broek iets te strak was. Hij slaagde er uiteindelijk wel in om zijn telefoon te pakken en slaakte een gelukkig kreetje. Hij opende zijn galerij en liet zijn opa en oma verschillende foto's zien. Oliver ving er telkens maar een glimp van op, maar kon de foto's wel degelijk inbeelden. Het geweldige uitzicht over de besneeuwde bergtoppen en de stevige wind. Het was alsof hij de frisse wind kon ruiken..
'Zo is het wel genoeg Luca, opa en oma hebben vast wel genoeg gehoord,' zei zijn moeder en vulde aan, 'en ze zullen vast wel trek hebben.'
Oliver draaide zich om in zijn stoel en zag zijn moeder met een heerlijk ruikende gevulde kalkoen aan komen lopen. Het leek voor even wel alsof hij iedereen zag watertanden. Zijn moeder had de zweetdruppels op haar voorhoofd staan, die glansden in het kaarslicht. Ze had haar zwarte keukenschort nog om met de tekst "I love Jesus" erop. Er zaten vetvlekken op het schort, maar die gaven aan dat ze flink wat uurtjes in de keuken had doorgebracht. Ze zette de gevulde kalkoen op de tafel, die gevolgd werd door vijf paar hongerige ogen.
'Nog even geduld,' lachtte zijn moeder, nadat ze de zweetdruppels van haar voorhoofd had geveegd. Haar voetstappen stierven weg naar de keuken. Niet veel later kwam ze terug met heerlijk geurende haricot verts, in een pannetje, in haar ene hand en in de andere hand een pan met gekruide aardappelschijfjes. Oliver had altijd van zijn moeders kookkunsten gehouden. Ze was een geweldige kokkin en soms vroeg Oliver zich wel eens af waarom zijn moeder geen kokkin was geworden. Die vraag werd meestal beantwoord met zijn moeder die zei dat ze huismoeder was om er voor Luca en hem te zijn. Eigenlijk vond Oliver dat ook helemaal niet erg, aangezien hij daardoor extra van zijn moeders kookkunsten kon genieten.

'Laten we bidden voor het eten,' zei zijn vader serieus, nadat zijn moeder alles op tafel neer had gezet. Zijn moeder was gaan zitten en seinde naar Oliver dat hij zijn handen moest vouwen en zijn ogen dicht moest doen.
'Genadige Here God, dankuwel dat wij hier allen samen mochten komen voor dit kerstmaal dat voor ons staat. Wij willen U danken dat opa en oma veilig hier aan mochten komen en dat Luca ook veilig thuis is gekomen van zijn vakantie naar Frankrijk. Wilt U zorgen dat het een gezegende maaltijd mag zijn en dat we er allemaal maar van mogen genieten. Wilt U ook zijn bij alle mensen die om wat voor reden dan ook in gevaar en verdriet verkeren. Wilt U ons allen zegenen. Dit alles bidden en danken wij, niet omdat wij dat verdienen, maar om Jezus' wil. Amen.' bad zijn vader.
De rest mompelde ook "amen" en het werd gevolgd door "eet smakelijk". Ze begonnen met opscheppen voor het kerstmaal. Het eten smaakte verrukkelijk en zijn moeder had dus zeker goed haar best gedaan. Er volgden nog wat gesprekken waar Oliver niet aan deelnam, omdat hij nog te jong was. Hij vond dat altijd oneerlijk, maar had zich er wel bij neergelegd. Zo kon hij zich iedereen ongestoord in zich opnemen.
Oma en opa zagen er gelukkig uit en was blij om er te zijn. Een traan glipte uit hun ooghoeken van het lachen, nadat Luca een flauwe grap had gemaakt.
Luca zag er wederom ook gelukkig en vrolijk uit. Hij was blij dat hij alles kon delen met iedereen aan tafel en nam zeker geen blad voor zijn mond.
Zijn ouders keken elkaar liefdevol aan van iedere hoofdeinde van de tafel. Ze waren al twintig jaar lang bij elkaar en Oliver vroeg zich af hoe mensen zo lang bij elkaar konden blijven. Hij was wel blij dat zijn ouders nog bij elkaar waren. Er zat namelijk een meisje in zijn klas die gescheiden ouders had. Ze was vaak aan het huilen en jammerde dat ze wilde dat haar ouders weer bij elkaar kwamen. Uiteindelijk moest ze zelfs naar een psycholoog, omdat ze het niet meer aankon. Gelukkig was dat bij zijn ouders niet het geval.
De enige die er niet gelukkig uitzag was Oliver. Hij voelde zich anders, een buitenstaander. Hij was niet de perfecte zoon, zoals Luca. Hij had vaak aparte niet-christelijke vragen, die vaak met astrologie en astronomie te maken had, wat misprijzend werd afgesloten door zijn ouders, die de vragen niet kon beantwoorden. Olivers interesse voor sterren werd er echter niet minder op, maar vermeerderde juist. Hij wilde er meer over weten en ging vaak naar de bibliotheek om daar stiekem meer over te leren. Zijn ouders wisten niet van deze stiekeme bezoekjes naar de bibliotheek, Luca wel, maar hij hield zijn mond wel.
Maar één geheim had hij nog nooit aan iemand verteld. Het geheim dat hij al heel lang een meisje wilde zijn. Al sinds hij een klein jongetje was. Hij was daardoor anders dan de anderen aan de tafel. Anders, was dat echt zo? Was iemand echt anders dan andere mensen daardoor? Er waren vast heel veel jongetjes op de wereld die hetzelfde geheim met hem deelden, maar in zijn kleine wereldje voelde Oliver zich heel alleen en anders. Alsof hij alleen op de wereld was..