Mag ik Mij zijn?

Hoofdstuk 8

Point of view: Novaeya

Novaeya was net in de rode Fiat gestapt. Oliver stond daar voor het grote, statige Slot Marestein met tranen in zijn ogen. De hemel was roodgekleurd en het begon dus al donker te worden. Novaeya wist dat het een zeer lange reis zou worden om terug naar huis te gaan, maar op dat moment dacht ze daar niet aan. Ze stond op het punt om haar beste vriend voor een onbepaalde tijd niet meer te zien en ze wist dat dat nog lang zou gaan duren. Oliver heeft daar een heel traject voor zich, dacht Novaeya, die komt daar niet zo snel weg. En dat idee maakte haar verdrietig. In een korte tijd waren zij en Oliver zeer goede vrienden geworden. Onafscheidelijke vrienden en het voelde als een broer voor haar. Novaeya kon zich nog herinneren dat ze Oliver voor het eerst ontmoette. Het was haar eerste dag op een nieuwe school en daar was Oliver. De lange jongen met bruin haar en diepzeeblauwe ogen lachte haar vriendelijk toe en die jongen stond toen op het punt haar binnen te laten in haar leven. Diegene zou een zeer dierbare vriend worden die alles met haar zou delen. Maar diezelfde jongen stond ook op het punt om haar achter te laten. Natuurlijk was het voor zijn eigen bestwil, maar toch voelde het verkeerd. Het voelde verkeerd om haar 'broer' daar achter te laten tussen allemaal vreemden. Ze wilde er controle over hebben, ze wilde weten wat er allemaal ging gebeuren met hem. Maar daar zou ze niks van kunnen weten. Of slechts een klein deel. Er zou een ontzettend grote afstand tussen hen zitten, wat lastig te overbruggen zou zijn. Het was ontzettend lastig voor Novaeya om hem daar aan zijn lot over te laten. De afgelopen weken had Oliver bij Novaeya gelogeerd, wat er voor zorgde dat ze steeds dichter naar elkaar waren gegroeid. Hij hoorde bij haar en niet in die kliniek. Novaeya was bang dat Oliver in de kliniek nieuwe vrienden zou gaan maken en haar zou gaan vergeten. Ze wist ook wel dat dat niet klopte, maar toch voelde het verkeerd. Ze wilde hem kunnen zien en kunnen zeggen hoeveel zij om hem geeft, maar ze wist dat ze daar de kans niet voor zou krijgen. Zij zou hem los moeten laten en blij moeten zijn dat hij daar een kans kreeg om zichzelf te zijn en zichzelf kon ontwikkelen.
Novaeya had het meisje in Oliver's kamer al gezien, Lola en ze wist al dat zij een belangrijk onderdeel van Olivers leven zou worden. Ze deelden problemen die zij niet had. Novaeya voelde een jaloezie in haar opkomen, maar die kon ze al gauw wegdrukken bij het zien van Olivers gezicht. Zijn gezicht stond verdrietig en al vol gemis. Ze moest ook niet zo raar doen, dacht Novaeya. Natuurlijk zou Oliver haar missen. Alleen het idee van zo ver van hem weg te zijn, knaagde aan haar.

De deuren van de rode Fiat werden dichtgeslagen en de motor werd gestart. Diana, de moeder van Novaeya, drukte een knopje in waardoor de ramen naar beneden gingen. De klamme auto werd gevuld met frisse lucht van buiten. Novaeya deed moeite om haar tranen binnen te houden. Ze veegde met de palm van haar hand een traan weg vanuit haar ooghoek. Haar moeder mocht niet zien dat ze moest huilen, ze wilde immers niet als een watje beschouwd worden. Natuurlijk zou haar moeder ook vol emoties zijn, aangezien zij Oliver in haar familie had opgenomen als een lang verloren zoon. Voor haar was het zeker weten ook niet makkelijk, maar het leek wel alsof je dat niet in haar gezicht kon zien.
Novaeya stak haar arm naar buiten en zwaaide naar Oliver, terwijl ze zich omdraaide. Dit was de laatste keer dat ze haar allerbeste vriend voor een lange tijd zou zien. Vanaf nu zou er 211 kilometer tussen hen zitten en er was helemaal niks wat ze daar tegen zou kunnen doen.

Ze reden het terrein af en het grind schoot weg onder de banden van de kleine, rode Fiat. De tranen stroomden nu over Novaeya's wangen, ze liet het nu maar gewoon gaan, want ze zou hem heel erg gaan missen en dat mocht haar moeder wel weten. Diana was ook heel erg gesteld op Oliver, het voelde als een zoon voor haar. En een zoon loslaten was niet makkelijk.
'Gaat het Noof?' vroeg Diana bezorgd.
Novaeya knikte snikkend en draaide haar hoofd naar het raam. De schattige Amsterdamse huisjes raasden aan haar huis voorbij. Ze moest aan al de momenten denken die ze met Oliver had. Zoals bijvoorbeeld die ene avond dat ze een film aan het kijken waren op Novaeya's kamer.

Novaeya en Oliver zaten op de lapjesbank van Novaeya. De bank had er ondertussen al weer wat meer lapjes bij gekregen uit verschillende landen. Novaeya had ook al andere dingen op haar muur geschilderd. Ze was klaar met het bos en elfjes, dus had ze daar een zonovergoten stadje uit Spanje geschilderd. Ze had verder op de grond een hip vloerkleed neergelegd, wat er uitzag als een grote zon met strepen en stippen en andere figuren. Ze waren een enge horrorfilm aan het kijken. Oliver hield van dat soort films, Novaeya niet, maar toch keek Novaeya mee, want dan kon ze lekker tegen Oliver aankruipen. Ze hadden popcorn op hun schoot en er was weer een eng stukje. Oliver was net even weg om drinken te halen en toen dat enge stukje kwam, kwam hij binnen en liet hij Novaeya heel hard schrikken.  Novaeya gaf een gil, terwijl Oliver lachend toekeek. Het popcorn wat bij Novaeya op schoot lag, vloog door de lucht.
'O, dit pik ik niet, Oliver Pellicules,' zei ze dreigend.
'O ja?' vroeg Oliver verbaasd, terwijl hij lachend zijn wenkbrauwen optrok. Hooguit twee seconden later vloog er een kussen door de lucht, recht in Olivers gezicht. Verbaasd door deze plotselinge beweging stond Oliver daar als versteend. Novaeya kon aan zijn gezicht zien dat hij haar terug ging pakken.
'Dit word je dood,' zei Oliver dreigend, 'de kieteldood!'
Snel liep Oliver naar Novaeya die daar lachend op de bank lag. Hij begon haar te kietelen, waarna Novaeya in het rond spartelde en allerlei kreten uitsloeg. Ze kon heel slecht tegen kietelen en daar was Oliver ook al vrij snel achter gekomen sinds ze hem kende. Iedere keer als ze een dreigende opmerking maakte, wat gevolgd werd door een actie, werd het beloond door de kieteldood. Zo ook nu.
'Stop! Help! Heb genade Ollie!' riep ze hijgend.
Uiteindelijk liet Oliver haar met rust en ging weer staan. Maar al snel werd er weer een kussen naar zijn hoofd gegooid. Dit keer ontweek Oliver hem, maar raakte het kussen het hoofd van Diana, die net binnenkwam gelopen. En dat werd niet in dank afgenomen. Namelijk met een heftig kussengevecht.

Deze gedachte bracht een glimlach op Novaeya's gezicht. Oliver was toch echt niet weg. Hij zat in haar hart met heel veel goede herinneringen. Ook nare herinneringen, maar die horen er bij in een goede vriendschap. Iedereen bij haar thuis had voornamelijk goede herinneringen aan Oliver. Natuurlijk waren er lastige dingen geweest, zoals toen Oliver in het ziekenhuis lag, maar ze hadden ook hele mooie herinneringen gemaakt. Oliver kon zo geweldig goed opschieten met de tweeling en dat was zo leuk om naar te kijken. De manier waarop hij met ze stoeide, maar toch met enig oppassen of de manier waarop ze samen voor de duizendste keer Frozen keken en alle drie op de bank in slaap vielen.
Diana legde een hand op de been van Novaeya.
'Het komt wel goed, hij komt wel terug!' zei Diana overtuigd.
En Novaeya was het met haar eens, hij zou terugkomen en waarschijnlijk niet als Oliver. Maar als Olivia. Dat idee gaf haar goede moed, want de tijd waarin Oliver niet zichzelf kon zijn, was lastig. Hij strugglede met zijn geaardheid en om niet eerlijk te kunnen zijn tegen zijn ouders, knaagde aan hem. Maar sinds hij de brief van zijn ouders had gekregen stond er ook enige hoop op zijn gezicht, afgezien van het verdriet. Ze wist gewoon dat hij in de kliniek zichzelf kon zijn en aan zichzelf kon werken. Dat idee gaf haar rust.
Novaeya keek weer naar buiten waar inmiddels de bomen voorbij raasden, terwijl ze op de snelweg waren. Novaeya zou Oliver ontzettend erg missen, maar ze wist dat alles goed zou komen. Hoe Oliver tegen haar had gezegd dat als hij terugkwam, ze meidendingen konden doen. Dat idee stelde haar wel gerust.

En inmiddels werd de afstand tussen Novaeya en Oliver steeds groter. Maar Novaeya was niet meer bang, alles zou uiteindelijk goed komen. Net als in een cliché. Alleen had dit verhaal een iets andere wending. Het sprankje hoop en geluk was weg, maar begon langzaam weer te groeien in het hart van Novaeya. En dat sprankje hoop zou zij door gaan geven aan Oliver.

-----------------------------------------------------------------------------

Een wat korter hoofdstuk vandaag. Ook een ander hoofdstuk dan anderen, omdat het uit het perspectief van Novaeya is geschreven. Willen jullie wat vaker zo'n hoofdstuk vanuit een ander perspectief? Laat het me weten!
Vergeet ook niet te stemmen en reageren hoe jullie dit hoofdstuk vonden!

- Nikita