Mag ik Mij zijn?

Hoofdstuk 9

Om acht uur werd Oliver wakker gemaakt door Lola. Oliver hield er altijd van om uit te slapen en vond het dus ook niet fijn om in zijn slaap onderbroken te worden. Oliver werd helemaal door elkaar geschud.
'Word toch eens wakker, jij slaapkop,' toeterde Lola in Olivers oren.
Kreunend deed Oliver zijn ogen open en zag hij de lachende Lola voor hem staan. Ze was al aangekleed en had twee vlechtjes in. Het gele jurkje met witte bloemetjes paste goed bij haar oranje haren.
'Hoe laat is het?' vroeg Oliver. Hij had totaal geen zin om op te staan en het licht dat door de ramen kwam was veel te licht. Lola scheen er geen last van de hebben en stuiterde rond door de kamer als een stuiterbal. Oliver vroeg zich af hoe iemand zo vrolijk kon zijn, terwijl ze zoveel problemen had. Lola leek bijna net zo te schijnen als het zonnetje dat door de ramen kwam.
Oliver trok de dekens nog iets verder over zijn hoofd en draaide zich om. Zijn korte mouwen en korte broek pyjama was eigenlijk nog veel te koud voor de tijd van het jaar. Daarom genoot hij extra van de warme dekens. Iedereen moest dat gevoel wel kennen van lekkere warme dekens en dat je dan op moet staan, maar dat niet wilt, omdat het veel te koud is. Zo voelde Oliver zich dus.
En toen kwam dat verschrikkelijke moment dat de dekens van Oliver af werden gerukt door Lola en dat Oliver overspoeld werd door alleen maar kou.
'Hé! Geef die eens heel gauw terug!' riep Oliver uit terwijl hij naar de dekens greep, maar Lola liep steeds verder weg van Olivers bed, zodat Oliver wel op moest staan. Er stond kippenvel op zijn armen en begon zich gauw om te kleden. Hij trok een lekkere warme sweater aan met een blauwe spijkerbroek erop. Hij wierp een boze blik op Lola en ging toen naar de badkamer. De badkamer was niet groot, maar groot genoeg. Toen hij de badkamer in liep en de lamp aandeed, zag hij zichzelf in de spiegel. Zijn ogen waren erg klein en moesten wennen aan het licht. Zijn haar zat erg warrig en begon het dus eerst nat te maken met water. Hij kamde zijn haar en liet het opdrogen. Het was ondertussen al kwart voor negen en over een kwartier zou het ontbijt zijn. Na het ontbijt zou hij zijn eerste sessie hebben. Therapie was het, voor zijn ervaring met een zelfmoordpoging. Ze moesten eerst begrijpen wat er allemaal met hem was gebeurd, voordat ze aan de hormoon therapie konden beginnen. Hij zag er tegen op, want hij sprak niet graag over zijn verleden en gevoelens. Bij het idee alleen al om met een vreemde over zijn gevoelens te praten, gaf hem al een naar gevoel vanbinnen.
Toen hij opgerukt werd uit zijn gedachten was het al vijf voor negen en moesten ze zich dus haasten naar de eetzaal.
'Oliver, kan ik niet gewoon hier blijven?' vroeg Lola smekend.
Oliver schudde zijn hoofd en trok Lola mee hun kamer uit. Lola keek Oliver de hele tijd beschuldigend aan en zei geen woord. Oliver wist dat het niks met hem te maken had, maar puur omdat Lola niet graag at. Het liefst niks als het aan haar lag.
Ze liepen langs de verschillende deuren van kamers. Het waren er veel, waardoor je je afvroeg waarom niet iedereen een eigen kamer had. Dit kwam, had Frank gezegd, omdat ze wilden dat mensen binnen de kliniek een band zouden scheppen. De gouden nummertjes op de deuren liepen qua nummer steeds verder af. Op een gegeven moment kwamen ze bij een trap waar ze naar beneden moesten. Beneden was de woonkamer en eetzaal.
Ze liepen langs de woonkamer door naar de eetzaal, waar de meeste mensen al zaten.
Frank kwam net achter hun de eetzaal binnen. Het rook in de eetzaal naar vers gebakken brood en croissantjes. Olivers maag begon al te knorren bij het idee van voedsel, maar keek toen opzij naar Lola. Ze ging weifelend aan een tafeltje zitten en Oliver volgde haar. Ze zag er tegen op om te eten, maar ze wist toch wel dat ze moest eten, dacht Oliver.
Frank begon voor het eten en begon toen het eten uit te delen. Als laatste kwam hij bij het tafeltje van Oliver en Lola. Hij legde voor ieder van hun één croissantje en één broodje op een bord. Voor ieder was er ook een klein bakje met hagelslag, eentje met jam, eentje met boter en eentje met chocopasta.
'Maar Frank dit is veelste veel! We krijgen normaal nooit zo veel!' protesteerde Lola.
'Je zit hier nu al meer dan een jaar Lola, het wordt tijd dat er drastische maatregelen worden genomen. Je wilt toch beter worden?' zei Frank streng.
Het was misschien de strenge blik op zijn gezicht, die Lola het zwijgen oplegde. Ze knikte snikkend.
Ze begon een broodje te smeren net als Oliver en begon zwijgend te eten. Na drie happen begon ze te jammeren. Ze kon niet meer, had ze tegen Oliver gezegd. Oliver probeerde haar nog te overtuigen, waardoor ze nog één hap van haar croissantje nam en toen haar bord wegschoof.
Oliver daarentegen at het broodje en croissantje smikkelend op, maar voelde zich een beetje schuldig tegenover Lola daarvoor.
'Jij hebt vandaag toch je eerste sessie?' vroeg Lola, om maar het onderwerp 'eten' te veranderen.
'Ja,' zei Oliver, 'en heb jij nog therapie?'
'Ik heb geen therapie, maar een doktersafspraak. Ik word om de twee dagen gewogen en opgemeten en om de dag heb ik therapie. De laatste keer dat ik een doktersafspraak had, is nu al twee dagen geleden, dus moet ik vandaag weer. Twee dagen geleden was ik één meter negenenzestig.
'Sinds ik opgenomen ben, groei ik niet meer, omdat ik niet genoeg voedingsstoffen binnenkrijg. Ze willen me opmeten om te kijken of ik al weer begin te groeien,' vertelde ze.
Oliver keek haar meelevend aan. Het zou vast niet makkelijk zijn om zo erg gecontroleerd te worden.
Frank kwam al weer aanlopen, om de borden op te halen.
'Je hebt niet veel gegeten vanochtend,' begon Frank, 'je weet wat er gebeurd als je niet gaat eten hè?'
Lola knikte en Oliver keek haar niet-begrijpend aan. Ze mompelde iets van 'ik vertel het je later wel', toen Frank zich naar hem keerde.
'Oliver, jij zit nu standaard in behandelkamer 203, Lola zal je wel de weg wijzen. Je afspraak staat om kwart voor tien en jij,' hij keerde zich weer naar Lola, 'hebt je afspraak om tien uur, maar dat weet je nu zo ondertussen wel.'
Oliver knikte en zei dat hij het begreep voordat hij zich naar de klok keerde. Het was al vijf over half tien en hij zou dus zometeen naar boven moeten. Op het gezicht van Lola stond een bepaalde droefheid, maar hij durfde er niet naar te vragen.
'Laten we gaan,' zei Lola.
Oliver knikte en liep samen met Lola de eetkamer uit. Ze liepen zwijgend twee trappen omhoog naar de therapie ruimtes. De kamers op de tweede verdieping waren gelijk al een stuk kleiner. De tweede verdieping telde slechts tien kamers, waarvan drie er dokterskamers waren. Daar zou Lola dus zometeen naar toe moeten, dacht Oliver. Het was kwart voor tien en dus klopte Oliver op deur met het gouden nummertje 203 erop. Een warme vrouwenstem riep 'binnen' en voordat Oliver de deur opendeed zei hij Lola nog gedag.
Een vlaag van warme lucht bereikte Olivers gezicht. Een mollige vrouw zat in een gele stoel. De kamer zag er vrij vrolijk uit, dus de vrouw paste er goed in, want er stond een grote glimlach op haar gezicht. Alsof het zo leuk was om daar te zijn.
'Ik ben Sacha Smids,' zei ze en stak haar hand uit, 'en jij moet Oliver zijn.'
Oliver knikte en schudde haar hand. Hij nam plaats op de mosterdkleurige bank en kijk haar onderzoekend aan. Diezelfde onderzoekende blik stond ook in haar ogen, alsof ze zijn hoofd wilde openen en alles eruit wilde halen wat er in zat. De gedachten dan. Ze leek op een echte zielenknijper.
'Vandaag gaan we het dus hebben over je jeugd en over hoe het is gekomen dat je een poging tot zelfdoding hebt gedaan.' begon ze. Iets in haar stem stond Oliver niet aan.
'Ik wil je vriendelijk verzoeken om te beginnen met het vertellen over je jeugd.'
Oliver dacht dat er nog iets achteraan zou komen, maar dat gebeurde niet, dus zaten ze daar maar in stilte. Een zeer ongemakkelijke stilte. Met die hoopvolle glimlach op haar gezicht kreeg Oliver nog veel minder zin om te praten en staarde haar onverschillig aan.
'Het is wel de bedoeling dat je dan gaat praten.' zei ze streng, maar nog steeds met die verschrikkelijke, onuitputtelijke glimlach op haar gezicht. Oliver kon er wel walgen. Maar toch begon hij maar te praten.
'Als klein kind was ik een gelukkig kind. Ik had twee ouders die veel van elkaar hielden en een liefdevolle broer. Mijn broer was altijd een groot voorbeeld voor me, misschien kwam dat omdat hij zeven jaar ouder was dan mij. Mijn moeder had altijd veel moeite gehad om kinderen te krijgen en noemde ons dus ook altijd "de geschenken van God".
'Mijn jeugd verliep vrij goed, alhoewel ik wel het idee had dat ik anders was dan de andere kinderen. Ik speelde veel liever met meisjes en met poppen. Ik verkleedde me ook altijd graag als prinses, waarvan mijn ouders dachten dat het slechts een fase was van kinderen. Dat was het natuurlijk niet, want een stemmetje in mij vertelde mij al die tijd dat ik een meisje wilde zijn.
'Ik begon mijn emoties steeds meer te verbergen voor mijn ouders en werd steeds stiller. Ik sprak eigenlijk alleen nog veel met mijn broer, maar mijn grootste geheim, om een meisje te zijn, durfde ik zelfs hem niet te vertellen. We hadden het altijd goed als gezinnetje, we waren gelovig en gingen vaak naar de kerk. Alleen vond ik het steeds lastiger om God onder ogen te kunnen komen, omdat ik me mismaakt voelde.
'Alles ging nog vrij goed, tot het ongeluk van mijn broer in 2016, nu al bijna drie jaar geleden. Ik was bij het ongeluk en mijn vader verweet mij zijn dood. Dat knaagde aan me en ik werd steeds ongelukkiger. Ik zag het leven niet meer zitten en besloot zelfmoord te plegen. Ik wilde rust.'
Oliver vertelde dit allemaal zo snel dat hij eigenlijk pas na het vertellen, merkte dat hij ook nog adem moest halen. Die irritante heks was aan het schrijven en schrijven op haar notitieblok en het stond Oliver helemaal niet aan. Straks zou ze dat alles door gaan spelen aan zijn ouders en dat was echt het laatste waar hij op zat te wachten. Toen ze na vijf minuten ongemakkelijke stilte eindelijk klaar was met schrijven, zei ze het volgende:
'Dankjewel voor je verhaal. Ik ben blij dat je het mij durfde te delen, wat ik heel dapper van je vindt. Het zou kunnen zijn dat je nog vaker gevraagd zal worden voor nog een sessie, maar voor nu zal ik alleen het traject met je doorlopen.
'Allereerst zul je hormoonvervangingstherapie krijgen om de vrouwelijke hormonen te stimuleren. Je zult daar voor ook medicijnen gaat slikken, die er voor zorgen dat je geen baard in de keel krijgt, je groeispurt remt en er voor zorgt dat je geen gezichtsbeharing krijgt. Natuurlijk zal je wel wat gezichtsbeharing krijgen, maar niet zo veel als mannen krijgen.
'Het gezichtshaar wat je nu al hebt zal worden verwijderd, voordat je je geslachtsoperatie krijgt. De geslachtsoperatie kan een behoorlijke ingreep zijn en je zult er dus ook eerst goed over na moeten denken of je dat wel wilt.
'Na de operatie zijn er nog opties voor plastische chirurgie, voor bijvoorbeeld borstvergroting.
'Dat is echter allemaal een zorg voor later en je zult je nu moeten gaan focussen op je eigen gezondheid. Je hebt namelijk voor een jongen van vijftien al heel veel meegemaakt. Ik zal de hormoonvervangingstherapie niet geven, maar mijn college Jurre Loomans zal die geven. Hij zal je gaan begeleiden door dit proces. Ik ben hier slechts zodat je met me kunt praten als je daar behoefte aan hebt. Verder heb ik niet veel meer te zeggen. Heb jij nog vragen?'
Oliver schudde zijn hoofd. Het laatste waar hij op zat te wachten was leuke sessies met zijn glimlachende monster genaamd Sacha. Ze zou het vast allemaal goed bedoelen, dacht hij, maar hij zat er dus totaal niet op te wachten.
'Nou wie weet zie ik je dan nog eens,' zei ze vrolijk.
Oliver mompelde wat, stond op en liep de kamer uit. Hij hoopte heel erg dat hij haar niet nog eens hoefde te zien.

Terwijl hij door de gangen liep, bedacht hij zich dat hij niks met Lola had afgesproken over waar ze na zijn sessie zouden afspreken. Het was ondertussen al elf uur geweest en Lola zou vast al klaar zijn met haar doktersafspraak.
Oliver besloot dus terug naar zijn kamer te gaan en liep dus de trap af, door de hal, naar zijn kamer. Toen hij door de lange gang met deuren liep, hoorde hij in de verte gesnik. Hij vroeg zich af waar het vandaan kwam en liep dus verder door de gang. Het geluid van het snikken kwam steeds dichterbij. Op een gegeven moment stond hij voor de deur van een kamer. Hij keek op het gouden nummertje op de deur en tot zijn verbazing stond er nummer 114. Het was hun kamer en het kon dus maar één iemand zijn, en dat was Lola.
Snel opende Oliver de deur en stormde de kamer binnen. Daar trof hij een huilend hoopje aan op het bed aan de andere kant van de kamer. Ze lag opgekruld op bed en ze had haar hoofd in haar kussen gedrukt. Oliver liep naar haar bed toe en ging op de rand zitten.
'Wat is er gebeurd?' vroeg Oliver bezorgd.
'Niks. Laat me met rust!' riep ze door haar luide snikken heen.
'Ik ga niet weg tot je het me verteld hebt.' zei Oliver.
En misschien was het zijn kalmheid, maar misschien was het ook zijn bezorgdheid, maar Lola stopte in ieder geval met snikken en ging rechtop zitten. Haar ogen waren rood opgezwollen en nat van het huilen. Die droevige ogen deden hem denken aan Novaeya. Zij had precies zo gekeken toen ze te horen kreeg dat Oliver weg moest.
Oliver sloeg een arm om Lola heen, terwijl Lola stotterend door haar snikken heen begon te praten.
'I-ik h-had net dus een a-afspraak en en...'
En verder kwam ze niet, want ze barstte weer in tranen uit.
Ze kon er duidelijk dus nog niet over praten en Oliver liet haar dus rustig kalmeren, terwijl hij haar sussende woorden toesprak.
Na een tijdje was ze gekalmeerd en droogde haar tranen. Ze ging in de kleermakerszit zitten en begon langzaam te spreken.
'Ik had dus die afspraak en werd gemeten en gewogen. Ik ben niet gegroeid, maar wel afgevallen. Dat is natuurlijk niet wat de bedoeling was, m-maar maar..'
Ze haalde diep adem voordat ze verder ging.
'Ik weeg nu 32 kilogram en het streefgewicht moest 40 kilogram zijn. Het is nu dus eten of doodgaan.'
En toen zij deze woorden sprak, begon ze weer te huilen en het verschrikte gezicht van Oliver sprak boekdelen.