Herşey 9 yıl öncesi gibiydi. O bir sürü meraklı göz. Hepsi bana bakıyordu. Tek fark bu sefer sadece onlar benim huzurumu bozmamıştı ben de onlara huzursuzluk vermiştim. Sınıfla bakışmalarımız bir öksürük sesiyle bölündü.
"Öhö öhöm"
Başımı öğretmene çevirdim. En azından öğretmen olmasını beklediğim kişiye. Ama öğretmen değildi. Yani eğer 8 sınıf falan atlamadıysa.
" Hoşgeldin"
dedi cırtlak bir sesle. Okuk eteği giyimemişti. Üzerinden benimkiden daha kısa kırmızı ekose desenli bir etek vardı. Kahve rengi gözleri ve sarı saçlarıyla güzel bir kızdı.
"Mehaba"
dedim sesin nedenini bilmediğim bir nedenle cılız çıkmıştı.
"Ben Veronica"
dedi aşırı yapmacık bir şekilde.
"Ben de Simone"
dedikten sonra sınıf birden gütültüye karıştı. Nerdeyse herkes bir anda bana odaklanmayı bırakıp hiç yokmuşum gibi davranmaya başladı.
"İlk ders boş. Ne şanslısın ama"
dedi Veronica. Ben de zoraki bir gülümsemeyle cevap verdim ona. Veronica' yla uzun süre boş boş bakıştıktan sonra sıkılmış olacak ki sahte bir şekilde üzülerek sınıftaki tek boş yerin Evan' ın yanı olduğunu söyleyerek kendi yerine oturdu. Evan kim ve ya ney bilmiyorum ama sınıftaki tek boş yer en arkadaki cam kenarındaki iki kişilik masaydı. Tam cam kenarındakine oturdum ve kitabımı çıkarttım. David Nicholas' ın Bir Gün adlı kitabını okuyordum 5. kes. Henüz kitap almaya gidememiştim hastaneden çıktığımdan beri evden bile çıkamamıştım. Yine de bu kitap beni her zaman aynı şekilde kendine bağlıyordu. Her aşk bir şekilde bie yerde biter ve aşk sadece insanı yıpratırdı David bunu anlatıyordu yani bence. Ben tamamen kitabın içine gömülmüşken zil çaldı.
Multimedya da Veronica var.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
~ HASTA 1 ~
Teen FictionBazı insanlar bir gün bir çukurun içine düşerler. Karanlık ve sessiz bir çukur. Kimsesiz çırpınır. Ardından bir gün gelir ve birileri sizi oradan kurtarır. Ben de düştüm o karanlık sessiz çukura. Ardından birileri geldi ve bana yardım etti. Beni dah...
