Çıldırıyordum. Artık bekleyemiyordum. Piyano sandalyesini itip hızlıca kanepeye yürüdüm ve orda kıvrılıp ağlamaya başladım. Şu an ki yanlızlığım öylesine içimi parçalıyordu ki ağlamak daha önce hiç bu kadar acı vermemişti. Çünkü benim daha önce arkadaşım falan olmamıştı. Ya da hayatım boyunca Andrew gibi bir insana daha önce hiç sahip olmamıştım. Bundan sonra olabilecek miydim peki ? Bilmiyorum. Sadece şu an birinin gelip beni durumun içinden çekip çıkartmasını diliyordum.
Ama hiç kimse gelmedi ve ben saatlerce öylece ağladım ta ki gözlerim yavaş yavaş kapanıncaya kadar.
****
Kapının deli gibi çalmasıyla gözlerimi açtım. Hemen kanepeden kalkıp kapıya koştum. Gelmişlerdi işte diye aklımdan geçirdim. Beni bırakmayacaklarını biliyordum. Kapıyı açtım ve dışarda gördüğüm kişi tam bir hayal kırıklığıydı.
Tanımam zor olmuştu ama tanımıştım. Bu çocuğu küçükken tanırdım. Çok küçükken. Adı neydi Calvin miydi ? Tanrım hatırlamıyordum. Ben yüzüne salak salak bakarken o da aynı şekilde bana bakıyordu. Ardından arkasını döndü ve seslendi.
-Merak etmeyin kızlar hırsız falan yok.
dedi. Arkasını döndüğüne arkadaki kızları fark etmiştim. Üç tane mükemmel kız arkasında duruyordu. Gözlerimi devirdim ve tam kapıyı kapatırken çocuk araya ayağını koyup. Kızlara "Ashley' nin yanına gidin." diye seslendi. Ardından içeriye girdi ve beni süzdü.
-Sen kimsin ?
diye sordu. Ben de gerçekten tanıdığını düşünmüştüm. Yani en azından gerçekten hırsız olmadığımı anlamıştır sanmıştım.
-Kendi evimde sana hesap vericek değilim. Çık git.
dedim. Beni biraz daha süzdü ve ardından cebinden cep telefonunu çıkartıp beni annemi aramakla tehtit etti.
-Lanet Calvin. Beni rahat bırak.
-Simone
dedi soran bakışlarla.
-Yaa evet Simone.
-Sen miydin ? Tamam her neyse iyi akşamlar.
dedi ve çekip gitti. Tanrım bu çocuğun derdi ne diye düşündüm. Ardından büyük bir açlık hissi içimi kapladı ve aslında bunu bastırmaktan bıkmıştım. Evet kesinlikle birşeyler yiyeceğim diye düşündüm ama elbette ki buz dolabı boştu. Peki hala ben de bu sefer değişik birşey deniyecektim. Hayatımda ilk defa kendime güvenecektim...
DU LIEST GERADE
~ HASTA 1 ~
JugendliteraturBazı insanlar bir gün bir çukurun içine düşerler. Karanlık ve sessiz bir çukur. Kimsesiz çırpınır. Ardından bir gün gelir ve birileri sizi oradan kurtarır. Ben de düştüm o karanlık sessiz çukura. Ardından birileri geldi ve bana yardım etti. Beni dah...
