Zaman Sancısı

7. Bölüm: ''Aynaların Gözleri''

Burayı genişletin!

Oy ve yorumlarınızı eksik etmediğiniz bir bölüm olması dileğiyle...
İyi okumalaaar <3

✨

7. AYNALARIN GÖZLERİ

İnsanlar yavaşladı, hareketler kilitlendi. Zaman bölündü, zaman işledi. Göğüs kemiğim iki yana ayrılıp kalbimi bir kuş gibi özgür bırakırken nabızlarımı ve kalp atışlarımı hissediyordum. Zamanın tenime damlalarını akıtışını hissediyordum, saçaklı bir halat gibi düğüm düğüm olup soluk boruma dolandığını hissediyordum.

Kararsızlığı, korkuyu ve öfkeyi hissediyor; bunların altından nasıl kalkacağımı bilemiyordum.

Parmaklarımın uçlarından karıncalanarak çekilen can kırıklarım göğsüme batıyor, göğsüm kaburgalarımı tekmeliyordu.

Bağırmak istiyor, bu teklifi geri çekmek ve Tanay'ın aileme dahil olmamasını istiyordum.
O, benim için hiçbir önem arz etmezken aileme dahil olması, hayatımda bir yer yapardı. Ve artık yaşantımda kimseyi istemiyordum.

''Neden?'' istemsizce ağzımdan kaçan ve kabaca dillendirdiğim soru annemin kaşlarının çatılmasına neden olurken Tanay'da kaşlarını kaldırmıştı.
Annem gösterdiğim bu olumsuz tepki yüzünden bana içten içe kızsa da, her şeyi mahvetmemek için böyle davranmam gerekiyordu.

Her şey bir yana eğer Tanay aile yaşantıma dahil olursa, ailem de bale yaptığım gerçeğini er geç öğrenmiş olurdu.

Bunu istemiyordum.

Onun hayatıma dahil olmasını ve nabızlarımın sökülmesini istemiyordum.

Kalbim göğsümde büyüdü, ciğerlerimi kaburgalarımla arasına sıkıştırırken nefeslerim bana yetmiyor gibiydi.

''Mahperi!'' diye söylendi annem. Sözlerinin devamını getirmesini ve bana kızmasını bekledim ama bunu yapmadı.

''Anne...'' diye kıvrandım huysuzca. Gerçekten on dokuz yaşında mıydım? Çünkü davranışlarım dokuz yaşındaki bir çocuktan farksızdı.

''Evet,'' diye konuştu Tanay sessizliğini bozarak.
Bu, sizinle yemeğe gelmeyi kabul ediyorum demek miydi, yoksa söze dahil oluyorum eveti miydi?

İrileşen gözlerimle ona bakarken kafamı yavaşça iki yana salladım. Kabul etme ihtimali beni korkutuyordu. Belli bir düzene oturmuş aile ilişkim vardı, odamdan yemek yemeyeceğim ve tuvalete gitmeyeceğim sürece çıkmazdım. Misafir gelse bile, Tanay'ın her şeyden önce bunları görmesini istemiyordum.

Koridorda portmantoya yaslı duran kol değneklerimi, haplarımı, evde olan sessizliği ve ailemin benim engelime olan tutumunu görmesini istemiyordum.
Çünkü kursta yeterince zayıf hissetmiştim ve bunlar ise ellerimdeki dizginleri koparırdı.

''Mahperi'ye katılıyorum, gelmesem daha iyi olacak.'' dedi ve nazik bir şekilde gülümsedi. Tanay, karşısındaki kadınla nasıl konuşacağını çok iyi biliyordu ve beni bu davranışlarının dışında tutuyordu.

''Bunu bir teşekkür olarak algıla oğlum,'' dedi annem ısrarcı bir tavırla. ''yarından sonra yemeğe çıkacağız gelmezsen teşekkürümü reddettiğini düşünürüm.''

''Anne gelmek istemiyorsa zorlamamalıyız, belki başka işleri vardır değil mi Tanay?''

''Evet,'' diye onayladı beni. ''bir takım işlerim var Nesra Teyze, belki başka bir gün ben sizi yemeğe çıkarırım.''