The Bad Boy's Queen (R-18 Vikings Series)

Chapter 42

I bit my lip to hold back my tears even though it's helpless. "I'm sorry" Hagulgol ko.

The hands holding me tightened up. "I'm sorry too, love. Now stop crying" He muttered softly. Lalo akong napaiyak dahil sa sobrang pagmamahal at pag-aalaga na nakalakip sa boses niya.

Taliwas akong ngumuso nang sinapo niya ang magkabilang pisngi ko upang ipaharap ang mukha ko sa kanya. He gently wiped my tears.

"Walang karapatan itong mga luha mong lumabas ngayon. Dahil iiyak ka lang dapat kapag naglalakad ka na sa altar para salubungin ako. Iiyak ka lang sa kasal natin, tandaan mo 'yan" Saad niya kaya iniwas ko ang mukha niya. I heard him chuckle softly.

Umiiyak na nga ako't lahat, may gana pang sumalang sa karera ang lintik kong puso.

Titig na titig siya sa mukha ko habang pinupunasan niya ang mga luha ko. "Tahan na" mahinang sambit niya saka ko naramdaman ang labi niya na lumapat sa noo ko.

Bakit ba ang hinahon ng boses niya? Sa dalawang salita niya lang na iyan, napakalma niya ako agad. He does not hold a power to do that. Magic isn't even attracted to him. Pero nagawa niyang alisin ang sakit sa puso ko ng ganun-ganun lang.

"Tama na ang iyak. Papangit ka, sige ka" pilyong banta niya. Sinamaan ko siya ng tingin.

Ang kumag imbis na isara ang bibig, tumawa pa!

"Fuck ang hirap magpigil!" Gigil niyang sabi. Nawindang naman ako sa sumunod niyang ginawa.

Tinulak niya ako sa lababo at kinorner. His lips attached to mine in a very impossible speed. At ako naman si marupok, mabilis tumugon sa bawat halik niya.

He groaned.

Diniin niya lalo ang sarili niya sa akin. I even felt the bulge on his pants ready to challenge me. I moaned when his tongue explored my mouth much to his avail. He sucked and nibbled my lips before he lets go.

"This morning, I had to remind myself over and over again to stick to the plan. Napag-isipan kong gawin 'to matapos kang makatulog kagabi. I'm sorry..." saad niya. Tinagilid ko ang ulo ko sa gilid. Hinihingal pa ako konti dahil sa kahalayang ginawa namin.

Nagso-sorry siya pero ang tono naman niya ay hindi sang-ayon. His voice and eyes isn't regretful at all.

"Hindi ako kumbinsido. Hindi ka naman talaga sorry" I pouted. Nag-iwas ako ng tingin.

But what he did made me realize the biggest mistake I have ever decided to do.

Hindi ko pala kayang pakawalan siya. Ni paglayo, di ko nga magawa.

Ang lakas ng loob kong sabihin sa kanya na pakakawalan ko siya, na kailangan na naming tapusin ang kung anong meron kami, na dapat sundin niya ang papa niya. Ang lakas lakas ng loob kong piliin ang desisyong kumalas, pero and duwag duwag ko dahil hindi ko siya magawang maipaglaban.

Huminga ako ng malalim at yumakap sa batok niya. "Mahal na mahal kita" Bulong ko.

Pumorma ang ngiti sa labi niya. Yung ngiting inaasam-asam ko kaninang umaga pa lang.

Imbis na sumagot siya, malakas akong napasinghap nang lumanding ang palad niya sa dibdib ko at marahan niyang pinisil iyon. Wala sa sariling naitulak ko siya.

He was smirking. "Lagi kong hinahawakan 'yang mga dibdib mo. Napapansin kong lumalaki sila. I'm doing a pretty good job" Proklama niya sa sarili niya.

Pinigilan kong huwag siyang hambalusin ng kahit anong nakikita kong bagay. Umakyat ata lahat ng dugo ko sa mukha ko.

"Ang m-manyak mo!" Akusa ko sa kanya.