The Bad Boy's Queen (R-18 Vikings Series)

Chapter 39

I can't say a word. So I chose to stay silent.

"I saw you at the cafeteria when I planned to visit Luke. Gandang ganda ako sa'yo. At noong nilapitan ka ni Luke noong binisita ko siya sa gym, nasaktan ako ng sobra. Mas dumoble ang inggit ko sa'yo" she laughed but behind those laugh, I hear pain in her voice.

"Ilang araw ko nang sinusubukang kausapin si Luke. Nagbabakasakali akong isang araw mapapansin niya ako at mag-uusap kami ng masinsinan pero hanggang ngayon hindi nangyayari iyon. Alam ko namang mahal ka niya pero sinubukan ko pa rin"

Alam kong nakikinig sina Catalya pero wala silang sinasabi. They sat silent.

"Alam ko ring mali itong ginagawa ko. Pero mahal na mahal ko kasi si Luke. Mula pagkabata pa lang hanggang ngayon. And I cannot affort giving him up without trying" I heard her sob. "But looking at him now, during the past days he's been with you, I never thought that such a powerful love exists. With the way Luke stares at you. The way he smiles at you. That way he touches you. His kisses on you. Lahat iyon pinapakita kung gaano ka niya kamahal. Dahil kaya niyang baliin ang mga utos ng papa niya para lang sa'yo" humihikbing saad niya.

I tried to compose myself. Ayokong ipakitang mahina ako. Lalo na at alam kong nakatingin si Luke sa gawi namin.

"I know I am intruding the relationship you both have. And I am sorry. I'm sorry kung ngayon ko lang na-realize ang pagkakamali ko. I'm sorry Za"

My heart throbbed in so much pain. Her cries are too much to bear.

Huminga akong malalim. Nagmamahal lang din si Diane. And I understand her pain. Wala siyang kasalanan kasi nagmamahal lang siya. Hindi naman nadidiktahan ang puso. She can't just unlove someone easily. Because that is not how love works. It takes time to forget a person. The heart can't stop loving just because a person wants to stop loving. The heart can't stop itself not to feel hurt no matter how much she wants it to be free from all those pain.

And I cannot blame Diane.

Kumuyom ang kamao ko. Nagdesisyon na ako.

Tahimik si Diane hanggang sa matapos ang laro. At nang makalapit sa akin si Luke, pilit kong tinapangan ang sarili ko. Pinilit kong huwag ipakita ang sakit sa mga mata ko.

May kunot sa noo ni Luke habang nakatingin sa akin.

I gulped nervously. "Congratulations" Simpleng sabi ko ngunit binalewala niya iyon.

His eyes darkened while looking at my eyes. Tinapunan niya saglit ng tingin si Diane. Umigting ang panga niya.

Sa gilid, kita ko sina Brix na nakatingin sa gawi namin. Tipid akong ngumiti sa kanila tsaka ko itinuon ang lahat ng atensyon ko kay Luke.

I observed how his eyes became dangerous.

"Come here" Malamig na sabi niya. His arms are wide open for me.

Kahit dama ko ang tingin ni Diane, lumapit ako kay Luke at walang pagdadalawang isip na pumasok sa bisig niya.

He hugged me tightly.

"Puwede bang ihatid mo si Diane pauwi?" Bigla ay tanong ko.

Ramdam ko ang paghigpit ng yakap niya sa akin.

"Brix can do that" Walang buhay na sabi niya.

"Can you do it instead?" Kalmado ang boses ko ngunit sa kaloob looban ko ay sobra akong kinakabahan.

Mas dumoble ang kabang dama ko nang paharapin niya ako sa kanya.

"Ikaw ang ihahatid ko" The way he said it makes me want to shut my mouth.

Tumingin ako sa gawi ni Diane upang makita lang siyang nakatingin kay Luke.

"What the fuck are you trying to do now Za?" He's mad. I know that. Dahil halata sa mukha niyang ayaw niya ang sinabi ko. "Napag-usapan na natin 'to" sabi niya at nagulat ako nang halikan niya ako sa labi. Then he held my hand after that.

Hinawakan ko ang mukha niya para pigilan siya nang akmang maglalakad na siya habang hawak ako. "Luke she's hurting. Can you at least give her some time to talk to you please?" Pagmamakaawalang saad ko.

Subalit umurong ang kaliwang paa ko nang makita ang galit sa mga mata niya. "Ikaw? Tingin mo ba hindi ko alam na nasasaktan ka?" Pabalik na tanong niya.

Nagbaba ako ng tingin dahil alam kong tama siya.

"Ihahatid siya ni Brix. I-uuwi na kita. We need to talk about this" Matatalim ang bawat salitang binitawan niya. At hindi na ako nagkapagsalita pa nang simulan niya ang paglalakad habang hawak ng mabuti ang kamay ko.

Nervousness reigned over my system. Yung tingin sa mga mata niya, hatid nito ay boltaheng takot sa dibdib ko. Takot sa kung ano ang mangyayari. Takot sa bawat salitang matatanggap ko. Takot sa galit na nasa mga mata niya.

He is dead mad. And that scares me.