The Widow's Peak (R-18)

7

NAGULANTANG si Jared sa pagtunog ng doorbell. He was still at the couch. Itinaas niya ang braso para tingnan ang oras. Pero kahit bahagya na niyang pinasingkit ang mga mata ay wala pa rin siyang maaninag sa suot na relo.

Kinusot ni Jared ang mga mata. Pumikit. Nagmulat. Muling tumingin sa suot na relo. It was ten minutes past ten in the evening. Kung anong oras siya nakatulog, wala siyang ideya. He was still wearing the same clothes he wore at the office earlier.

Walang ideya si Jared kung sino ang nagdo-doorbell. Wala siyang inaasahang bisita. Pagkatapos ng naging pag-uusap nila ni Hyacinth kanina, malabong puntahan siya nito ngayon. Or would she?

Tumayo si Jared. Hindi na siya nag-abalang magsuot pa ng sapatos. Naglakad na siya papunta sa direksyon ng pintuan. Muling tumunog ang doorbell.

Sa halip na magsalita, sumilip si Jared sa peephole. Para lang mapakunot-noo.

Babae ang nasa labas. Maiksi ang buhok nito. Maganda. Nakatayo ito sa gitna ng hallway kaya kitang-kita niya ang kabuuan nito. She was wearing a black dress. Maiksi. Abot lang hanggang kalahati ng binti nito. At mababa ang neckline.

Hindi kilala ni Jared ang babae. But there was something about her pixie cut hair that reminded him of someone. Someone from the not-so distant past.

Napaawang ang mga bibig ni Jared nang sa wakas ay nag-register sa utak niyang kung sino iyon. It was Lindsay. Hindi na niya matandaan kung kailan ito huling nagpagupit ng ganoon kaiksi, pero sigurado siyang si Lindsay ang nasa labas.

Kung bakit nandito si Lindsay ay hindi alam ni Jared. Hindi niya alam na alam nito ang address niya. Pero gaano ba kahirap alamin iyon? Ang alam lang niya, kailangan niya itong papasukin.

Isinuklay ni Jared ang mga daliri sa buhok bago nagkukumahog na pinihit pabukas ang lock. Hinila niya ang pinto.

Ngumiti si Lindsay nang makita siya. "Hey, Jared!"

"Lindsay, paano mo... paano ka..." Nagsasalimbayan ang mga tanong sa utak ni Jared. Hindi tuloy niya alam kung alin ang uunahing itanong.

Lindsay shrugged. "I just went straight to the elevator. The guard didn't even bother to stop me."

Kung si Jared man ang guwardya, hindi rin siya mangangahas na pigilan si Lindsay. Hindi lang mukhang may-ari ng isang unit si Lindsay. Mukha itong may-ari ng building. Hindi maikakailang mayaman. Sa tindig, sa ayos, sa bango...

Pinigilan ni Jared ang mapapikit. Napakasarap sa ilong ng pabango ni Lindsay. There was something different about the way she was dressed, though. Ibang-iba sa kadalasang suot nito sa opisina ang suot nito ngayon. Kauna-unahang pagkakataon na nakita niya ang cleavage nito.

Jared was not into the habit of checking out his boss' chest, but of course, he knew that she had average-sized breasts. Not too small, not too big. Just the right size. Hindi naman kasi iyon maitatago. Pero ngayon lang siya nagkaroon ng pagkakataon na masilayan ang puno ng mga iyon.

Pinigilan ni Jared ang mapalunok. "C-come on in."

Pumasok si Lindsay. Tumingin-tingin ito sa paligid. Hindi nagsasalita. "You live alone?"

"Yeah," aniya.

Humarap si Lindsay sa kanya. Bahagyang ngumiti. And that was when Jared noticed that she was wearing a different shade of lipstick. Mapula. Mapulang-mapula. It looked good on her, though. She looked more feminine. Sexier. And with what she was wearing, she was, indeed, a sight to behold. He could not get his eyes off her.

"You had your hair cut," he said.

Hinawakan ni Lindsay ang buhok. "You like it?"

Tumango si Jared. "Ganyan ang buhok mo no'ng bagong pasok ako sa Lagdameo Lab."

"Seems like a lifetime ago."

"Yeah." Gustung-gusto na niyang tanungin si Lindsay kung bakit siya nito pinuntahan pero hindi niya magawa.

"But I'm not here to talk about my new haircut." Lumapit si Lindsay.

Hindi umimik si Jared. Pakiramdam kasi talaga niya ay naumid na ang dila niya dahil ilang pulgada na lang ang layo nito.

"Hindi mo ba itatanong kung bakit nandito ako?"

Bahagyang tumawa si Jared. Pilit. "Bakit nga ba?"

"I need you, Jared. Tonight."