The Jerk Is Our Class President

Chapter 54

Marry Me

I can't help myself but to feel uncomfortable receiving those girls' deadly stares. I am here in the grocery store with Kenrylle at kanina pa talaga ako nakakaramdam ng inis. My phones beep kaya tiningnan ko iyon. Jayniah texted me. She told me na makakarating sya siguro ng airport by 4 pm.

"What else do we need?" tanong ng boyfriend ko. Napatingin ako sa binili namin at masyado na itong madami and I think it's enough for us.

After buying what we need, pumila na kami sa counter. Maski tingin ng cashier sa boyfriend ko ay napakalagkit din. Hindi ko alam kung ano bang problema nila sa amin. Pilit ko na lang na ipinagsawalang bahala iyon. Pagkatapos naming magbayad, may humarang sa aming dalawang babae. If I will describe their looks, they're actually pretty. Mas matangkad at mas maputi sila sa akin. I am not that tall. Sa tuwing magkatabi kami ni Kenrylle, makikita mo talaga yung height difference.

"Hi Kenrylle. It's been a long time. The last time we saw each other, noong birthday pa ni Kevin." the girl with a shoulder length size hair spoke.

"Did you miss me?" tanong naman noong isang babae. Napaatras tuloy ako. Pakiramdam ko sobrang nanliit ako sa sarili ko. Kenrylle didn't say anything. Maya maya pa ay dumako ang tingin noong unang babaeng nagsalita sa akin.

"Who is she by the way?" nahihiya akong napatingin sa kanila. I am not like this. I am born with a strong personality pero pakiramdam ko sa pagkakataong ito, walang wala ako sa kanila.

"K-kaibigan." sagot ko. Napatingin naman sa akin si Kenrylle. Nakakunot ang noo nito ng parang galit. Maya maya ay nagulat ako ng lumapit sya sa akin at hawakan yung kamay ko. He intertwined our hands.

"Wait, what's the meaning of this?" halatang gulat na tanong noong dalawa. I saw Kenrylle took a glance at them before he spoke.

"She's my girlfriend." sagot nya. Hindi ko na sila nalingon pa kasi umalis na kami doon. Nilagay namin yung mga binili namin sa kotse bago ulit kami bumalik.

"Let's eat first before we go." malamig na wika nya bago kami naghanap sa mall ng pwedeng kainan. We're just silent while we're walking. Hindi ko alam kung bakit bigla syang natahimik. Maybe because of what happened earlier. Alam ko kasalanan ko.

Nauuna syang maglakad sa'kin kaya't hinabol ko sya. I hold his hand pero nanatili pa din syang walang reaksyon.

"S-sorry." wika ko. Hindi pa nya ako nililingon. I just decided to stay in silence para pahupain muna yung galit nya pero maya maya pa ay nagsalita na ito.

"You just denied me infront of them. You don't know how much you hurt me because of that, love." paliwanag nya. Nakunsensya tuloy ako sa ginawa ko kahit na kanina, iyon ang alam kong tamang gawin. Natatakot kasi ako sa pwedeng sabihin ng ibang tao. Sa pagkakataong ito, natakot ako sa pnghuhusga na pwedeng matanggap ko mula sa kanila.

"S-sorry. Ayoko lang na mapahiya ka." sagot ko. Pagkatapos kong sabihin iyon, tumigil kami sa paglalakad bago nya ako hinarap.

"Bakit ako mapapahiya? Tell me." aniya. Nag angat ako ng tingin sa kanya bago nagsalita.

"Ayokong mapahiya ka sa kanila kapag sinabi kong girlfriend mo ako at boyfriend kita. Hindi ako yung tipo ng babaeng maipagmamalaki, Kenrylle. I am not that pretty compared to them. Walang wala ako sa kanila at tanggap ko iyon." paliwanag ko bago ko sinubukang ngumiti sa harap nya.

"That's why I'm here beside you, love. I think I already know my purpose. That is to always remind you that you're beautiful. Stop thinking about what will other says about you. What matters the most is how you look at yourself." after he said those, niyakap nya ako. Iba pa din talaga sa pakiramdam na may mga taong nagpapaalala sayo na hindi mo dapat i-down yung sarili mo. Kahit papaano pala ay sobrang swerte ko pa din.