ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΜΑΣ ΧΩΡΙΣΕΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ

Κεφάλαιο 3

ΟΛΗ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ καθώς και οι καλεσμένοι που φιλοξενούνταν στον πύργο είχαν ήδη πάρει το πρωινό τους, όταν η Κριστίν άνοιξε τα μάτια της και είδε τον Κάρλος, στηριγμένο στον αγκώνα του και γυμνό ακόμα να την κοιτάει με λατρεία. Της χαμογέλασε και ακούμπησε τα χείλη του τρυφερά στο ένα της στήθος που ξεπρόβαλλε απο το κουλουριασμένο σεντόνι. 'Ενα ρίγος ικανοποίησης την διαπέρασε.

-Καλημέρα, άγγελέ μου.Νομίζω πως πρέπει να σηκωθούμε σιγά σιγά, γιατί σε λίγο οι δικοί σου θα νομίσουν ότι πεθάναμε.

-Μμμ..., έκανε η Κριστίν και πέρασε τα χέρια της γύρω από το λαιμό του. Πόσο ήπιαμε χθες βράδυ; τον ρώτησε μόλις ένιωσε ότι το κεφάλι της ήταν ασυνήθιστα βαρύ για πρωί.

-Εσύ, πολύ θα έλεγα. 'Ομως άξιζε τον κόπο, αν κρίνω από το ότι αντί να λιποθυμήσει, έκανες ακούραστα έρωτα σχεδόν όλη νύχτα.

Στη θύμηση της νύχτας η Κριστίν χαμογέλασε.

-Είχα ακούραστο παρτενέρ, του είπε.

-Δε σε κουράζει ποτέ κάτι που δε χορταίνεις. Κι εγώ μέχρι να αφήσω την τελευταία μου πνοή πάνω σ' αυτήν τη γη, δε θα σε χορτάσω ποτέ, της αντιγύρισε τρυφερά.

Μέσα στο βλέμμα του η Κριστίν είδε όλο τον έρωτα που μπορεί να δει μια γυναίκα στα μάτια ενός άντρα και η καρδιά της γέμισε τρυφερότητα και αγάπη γι' αυτό το δυνατό πρόσωπο, που αντιμετώπιζε τον κόσμο αυτάρεσκα και με υπέρμετρη αυτοπεποίθηση, αλλά που μπροστά της γινόταν από συμπαγής ρευστός, σαν την άμμο που σκορπά στον καυτό λίβα της ερήμου.

Ο Κάρλος μπήκε στο μπάνιο για ένα ντους και η Κριστίν ετοιμαζόταν να τον ακολουθήσει, όταν το βλέμμα της έπεσε στην ανοιχτή κουρτίνα που μαρτυρούσε ότι την προηγούμενη νύχτα είχαν μπει βιαστικά στο δωμάτιο, αφήνοντας την μπαλκονόπορτα ανοιχτή. Με το σεντόνι γύρω της και ξυπόλητη, κινήθηκε προς τη βεράντα. Το πρωινό αεράκι την χτύπησε ευχάριστα στο πρόσωπο και χαμογέλασε αμυδρά. Από τον κήπο ακούγονταν συζητήσεις, ενώ το προσωπικό μάζευε τα απομεινάρια της γαμήλιας βραδυάς, καθώς οι τελευταίοι φιλοξενούμενοι είχαν αφήσει πια τον πύργο. Και ξαφνικά τα μελιά μάτια της στράφηκαν προς τον απέναντι λόφο και αντίκρυσε την παλιά έπαυλη να στέκεται αγέρωχη και θλιβερά μόνη. 

'Οταν ήταν παιδιά, πήγαιναν εκεί για να παίξουν, καθώς ήταν από πολλά χρόνια εγκατελλειμμένη από τους ιδιοκτήτες της. Είχε υπάρξει ένα υπέροχο διοροφο, πέτρινο κτίσμα, που κάποτε αντηχούσε μουσικές και γέλια μέχρι που κάποια οικογενειακή τραγωδία το είχε ερημώσει και μετατρέψει σε πηγή απίστευτων ιστοριών από τους ντόπιους και μυστικό τόπο παιχνιδιών για τα παιδιά της περιοχής, που ήθελαν να αποδείξουν πόσο γενναία ήταν, τρυπώνοντας εκεί, κρυφά από τους γονείς τους. Η Κριστίν γνώριζε κάθε δωμάτιο αυτού του σπιτιού, κάθε γωνιά του, κάθε τρίξιμό του, αφού λάτρευε να κρύβεται με τις ώρες εκεί, με την αδελφή της ή μόνη παρά τις απειλές του πατέρα της, ότι αν το ξαναέκανε θα την τιμωρούσε. Μέχρι που έφυγαν για την Αμερική, όλα της τα καλοκαίρια τα περνούσε στον οικογενειακό πύργο. Καβαλούσε το άλογό της και έτρεχε να κρυφτεί στην παλιά έπαυλη, πότε μόνη και πότε με την αδελφή της. Με το μυαλό της έπλαθε παραμύθια για το παρελθόν του σπιτιού και γινόταν κι εκείνη μέρος αυτού του παρελθόντος. Τα παιδικά παραμύθια ζωντάνευαν με όπλο την φαντασία της και την έμφυτη τάση της να πλάθει ιστορίες και να υποδύεται ρόλους, τάση παιδική που έθαψε μέσα της μεγαλώνοντας, κάνοντας όμως χώρο στην τέχνη. Ξεχνιόταν εκεί ώρες ολόκληρες, μέχρι να την αναζητήσει πανικόβλητος πια ο πατέρας της και να την σύρει πίσω στο σπίτι. Οι παιδικές της αναμνήσεις τής έφεραν ένα χαμόγελο στα χείλη, μέχρι που μια σκέψη βγήκε ξαφνικά από τα σκοτάδια του μυαλού της στο αδυσώπητο φως της μέρας. Μια σκέψη που το αλκοόλ και τα χέρια του Κάρλος είχαν απωθήσει με επιτυχία το προηγούμενο βράδυ. Εκεί όπου είχε περάσει παίζοντας τα τρυφερά παιδικά της καλοκαίρια, την περίμενε σήμερα κάποιος... Κάποιος που είχε σημαδέψει τη ζωή της, που είχε χαθεί από αυτήν ξαφνικά, ρίχνοντάς την στην άβυσσο και που όσο ξαφνικά είχε χαθεί, τόσο απρόσμενα είχε εμφανιστεί πάλι για να... Για να τι; Δεν ήξερε γιατί η μοίρα της έπαιζε ξαφνικά ένα τέτοιο παιχνίδι και δεν ήξερε αν είχε και το κουράγιο να το μάθει.