Sadist Kız | Tamamlandı (+18)

• Bölüm 14 •

Duyduklarım karşısında telefonu sıkıca kavrayan parmaklarım gevşemişti. O anda kafamda dönen iki ihtimalle birlikte canımın adeta bir ateşe atılmış hissine kapılmıştım. Ya meleğim yaşıyordu,ya da düşmanlarımdan biri canımı yakmak için meleğimin cesedini çalmıştı. Ama şunu çok iyi biliyordum ki; her iki ihtimalde de kimse sağlam çıkmayacaktı.

"Arabayı durdur"

"Duru,gitmem-"

"SANA ARABAYI DURDUR DEDİM"

Aniden fren yapan arabanın beni sarsmasını umursamadan arabadan inerek sertçe kapıyı kapattım. Binlerce düşmanım arasından hangi biri böyle bir cesarete sahip olabilirdi? Anneme karşı olan zaafımı ve yapabileceklerimi bilen birisi hangi cesaretle böyle bir işe kalkışabilirdi? Asıl merak ettiğim sorum ise,acaba meleğim şu anda yaşıyor muydu?

Tüm düşmanlarımla olan diyaloglarımla aramda geçen konuşmalar bir bir aklımdan geçerken duraksadım.

23 Haziran 2012

Bugün katil olduğum gündü. Annemi kaybetmemin ardından Deniz'le birlikte pis işlere karışmış,hayatım boyu annemin intikamını alacağıma yemin etmiştim. 15 yaşında olmama rağmen soğukkanlı olmamın verdiği cesaretle birisini öldürmüştüm.

Başıma gelecekler umrumda bile değildi çünkü yaptığım şey hoşuma gitmişti. Tekrar tekrar bıçağı adamın göğsüne sapladığım sahne aklıma geldiğinde gülerek alt dudağımı dişledim. Şu an ne mi yapıyorduk? Deniz'le birlikte arkamızdaki sürüce bizi yakalamak isteyen polislerden kaçıyorduk.

Koştuğum sırada Deniz'in bana taktığı lakap aklıma geldikçe gülüyordum. Adamı öldürmemden sonra Deniz bana:
"Aferim sadist kız" demişti. Koşuşturmalarımızın ardı kesilmezken Deniz'in depo gibi bir yere sapmasıyla peşinden gittim. Geldiğimiz yer bir ahırdı ve yerlerde samanlar vardı. Deniz,

"Samanların altına saklan Duru ve ben çık diyene kadar çıkma" dedi.

Vücudumu yere bırakıp üzerime koyabildiğim kadar saman koyduktan sonra nasıl olduğunu bilmediğim bir şekilde uyuyakalmıştım. Ben uyurken yarım yamalak duyduğum şeylere karşın bilincimi yinede ayakta tutamamıştım.

Deniz'in Anlatımından,

"Tamam Duru çık artık"

Duru'nun olduğu yerde durduğunu görünce yanına adımladım. Uyuyakalmıştı meleğim..
Parmak uçlarım istemsizce ona doğru yaklaşmıştı. Yüzüne düşen bir parça saçı kulağının arkasına sıkıştırdım. Baş parmağım elmacık kemiklerini okşarken duyamayacağını bilerek söylendim,

"Annen yaşıyor Duru ve sana söz veriyorum onu bulup sana sapasağlam getireceğim"

..

Ellerim titriyordu. Sinir ve şaşkınlıktan ellerim titriyordu. Nasıl.. Annem nasıl yaşardı? Gözlerimin önünde onun öldüğünü görmüşken şimdi nasıl yaşadığına inanabilirdim?
Şoför koltuğuna doğru ilerleyerek kapıyı sertçe açtım. Deniz'i yakalarından kavrayarak arabadan çıkardım ve kapıya yasladım.

"ANNEM NERDE DENİZ?!"

Deniz'in göz bebeklerinin büyüdüğünü gördüğüm anda her şey bitmişti. O yaşıyordu,meleğim yaşıyordu.

"Du-duru"

"BANA ANNEMİN YAŞADIĞINI NASIL SÖYLEMEZSİN ? O KADAR ACI ÇEKTİĞİMİ BİLE BİLE HANGİ CESARETLE BUNU BANA SÖYLEMEZSİN!"

Sinirden gözüm seğriyordu.

"Açı-açıklıycam bi-bir saniye"

"ZAMAN FALAN YOK DENİZ! YA ŞİMDİ SÖYLERSİN YA DA TOPRAĞIN ALTINDA"