Klucz do szczęścia (ZAKOŃCZONE)

Rozdział VI

- Zabini?

- Z tego co wiem, tak się właśnie nazywam - odpowiedział sarkastycznie. Stał oparty o ścianę z rękami w kieszeniach szaty i obserwował mnie z ironicznym wyrazem twarzy.

Wiedziałam, że będzie mnie uczył jakiś Ślizgon - w końcu Snape stwierdził, że jest to jedna z niewielu osób, której powierzyłby własne życie. Nie spodziewałam się jednak, że będzie to Blaise Zabini, jeden z najbardziej wrednych chłopaków jakich kiedykolwiek spotkałam. Owszem, obserwowałam go w Wielkiej Sali, ciekawiła mnie jego osobowość, ale z pewnością nie chciałam mieć z nim do czynienia. W dodatku był przyjacielem Malfoya... cóż, z dwojga złego chyba jednak lepiej, że to on będzie mnie uczył, a nie ten arystokratyczny, zapatrzony w siebie dupek.

Wyprostowałam się i z największą godnością na jaką było mnie stać, spojrzałam mu prosto w oczy. Miałam wrażenie, że dostrzegłam w nich dziwny błysk, lecz chwilę później odwrócił się, aby otworzyć drzwi do sali.

- Właź - rzucił oschłym tonem.

Wnętrzne wyglądało jak w każdej innej sali lekcyjnej. Tablica, katedra, stoły. Zabini wyciągnął różdżkę i jednym machnięciem ustawił je pod ścianami, zostawiając na środku dwa krzesła ustawione naprzeciw siebie.

Nie czekając na zaproszenie, wyminęłam go i zajęłam miejsce tyłem do wejścia. Gdy poszedł moim śladem zaczęłam się zastanawiać, ile wie na mój temat. Domyślałam się, że skoro Snape tak mu ufał, to chłopak z pewnością był choć trochę poinformowany. Nie mogłam też pozbyć się wrażenia, że gdyby nic nie wiedział, z pewnością otrzymałabym już sporą dawkę niewybrednych obelg...

Rozsiadł się nonszalancko naprzeciw mnie i zaczął bawić różdżką.

- Mam nadzieję, że wiesz czym jest oklumencja?

Spojrzałam na niego jak na idiotę i z prychnięciem założyłam ręce na piersi.

- Jest to magiczna obrona umysłu przed... - zaczęłam recytować regułkę, ale nie dał mi dokończyć.

- Salazarze, Granger, z ciebie to naprawdę jest kujon...

Pokręcił głową z uśmieszkiem, a ja poczułam, że moja niepewność zamienia się w złość.

- To źle, że lubię wiedzieć różne rzeczy? -Spytałam z wyrzutem.

- Wiedzieć to jedno - powiedział, obserwując światełko, które emitowała jego różdżka. - Ale recytować regułkę słowo w słowo...

Pokręcił głową, a ja poczułam ciepło w policzkach. Byłam przekonana, że w tym momencie prezentuję dorodny rumieniec, ale zamiast schować twarz, uniosłam brodę jeszcze wyżej.

Byłam dumna ze swojej wiedzy i pamięci fotograficznej.

- Dobra, nie ważne. Skoro wiesz, co to jest, wiesz też pewnie na czym to polega. - Kiwnęłam głową, potwierdzając tym jego słowa. - Masz minutę.

Moje oczy zmieniły się w dwa wielkie spodki, jednak po wyrazie twarzy Zabiniego zrozumiałam, że nie jest to kiepski żart.

Wyprostowałam się na krześle i wzięłam głęboki wdech. Przymknęłam powieki i starałam się zapomnieć, że jestem w pomieszczeniu z irytującym Ślizgonem, który pogardzał mną z wzajemnością.

Oparłam dłonie na kolanach i zaczęłam oczyszczać umysł. Wiedziałam, że aby oklumencja zadziałała, musiałam całkowicie wyzbyć się emocji, myśli i wspomnień.

Biorąc pod uwagę ostatnie wydarzenia, nie było to najłatwiejsze zadanie, jednak wiedziałam, że mi się uda - w końcu już to robiłam.

Ćwiczyłam oklumencję w zeszłym roku, wtedy, kiedy uczył się jej Harry. Myślałam, że będę w stanie mu wtedy pomóc. Wiedziałam, że umiem oczyścić umysł... nie byłam jednak pewna, na ile skutecznie. Nigdy wcześniej nie miałam możliwości tego sprawdzić.