Chapter10
Jin insisted the dinner so she stayed longer. Kasalukuyan itong nasabanyo ngayon at naliligo. Siya naman ay nakaupo sa dining tablehabang nakikipagtitigan sa delivered food na in-order nila. Gustosana niyang magluto ng hapunan pero halos wala namang lamang pagkainang maliit na ref ng binata. They settled for delivered food instead.
Nangbumukas ang pinto ng banyo at naramdaman niya ang paglabas ng binata,pakiramdam niya ay dinaanan ng malamig na hangin ang kanyang likod.Pinilit niyang huwag itong lingunin kahit na nangangati siyangpagmasdan ito.
"Dumatingna ang order natin?" tanong nito.
Maslalong kinabahan si Rian. Nakatayo lang ang binata sa likod ngkinauupuan niya. Naaamoy na niya ang mabangong samyo ng sabongginamit nito at naglalaro na sa kanyang balintataw ang palagay niyanghitsura nito ngayon.
"Magbibihislang ako."
Tumangosiya.
Tahimikniyang sinundan lang ng tingin si Jin habang naglalakad ito patungosa kuwarto. Wala itong suot maliban sa tuwalya na nakatapis saibabang bahagi ng katawan nito. Kitang-kita ang malapad na likod ngbinata na may tumutulo pang butil ng tubig mula sa basang buhok.
Napalunoksiya at mabilis nag-iba ng tingin, takot na bigla na lang itonglumingon at mahuli siyang nakatitig.
Ilangminuto siyang naghintay bago siya dinaluhan ni Jin sa hapag. Naihandana niya ang mga pagkain at naisalin sa mga plato.
"Pagkataposmong kumain, ihahatid na kita sa inyo. Tumawag na 'ko sa kuya mopara hindi siya mag-alala kakahanap sa 'yo sakaling makauwi siyanang wala ka pa."
"Hindina 'ko bata para bantayan ninyo 247."
"Iknow, but we're all worried about you. Nag-iisang kapatid ka langni Rhein, natural na mag-alala siya sa 'yo palagi. You already lostyour parents, he can't lose you too."
"Howmuch do you know about my family?"
"Iyongmga nakwento lang ng kuya mo. Iyong gusto ko lang alamin tungkol sa'yo."
Natigilansi Rian. Binalingan niya si Jin na mukhang hindi naman apektado sabigat ng salitang binitiwan nito.
He'sinterested to know her. He likes her. He's concerned about her.
Naalalaniya ang pinakadahilan kung bakit siya nagpunta roon. Gusto niyangmagtanong. Gusto niyang manigurado kung totoo ba ang sinasabi nito sakanya. Kung totoo ang nararamdaman nito para sa kanya.
"Hindimo ba gusto ang pagkain?"
"Huh?"Ilang beses siyang kumurap.
Humintosa pagnguya ang binata at tumitig sa kanya. "Hindi mo ba gusto angpagkain? Hindi ka na kasi kumakain," tanong nito.
"G-gusto..."
Mabilisna niyang ipinagpatuloy ang pagkain. Nang matapos sila, ipinilitniyang siya na ang maghugas ng mga kinainan nila. Pinaghintay na langniya si Jin hanggang matapos siya.
Peropaano siyang matatapos kung katabi niyang nakatayo sa harap ng lababoang binata? Dinadaldal siya nito kaya halos hindi siya magkamayaw sakung ano ang uunahin niya. Ang paghuhugas ba ng pinagkainan nila oang intindihin ang mabilis na tibok ng puso niya dahil sa sobrangkaba.
Ilangbeses na muntik dumulas sa kamay niya ang plato, muntik siyangmakabasag ng baso at pinagtawanan siya nito nang tumulas hinugasanniyang mga kutsara at tinidor. He only stopped laughing when she senthim death glare. Nang sa wakas ay matapos na siya, inabot ni Jin angmalinis na towel sa kanya para punasan ang mga kamay niya.
