Almost Lastingly [Suarez Series #3]

Chapter 29

Chapter 29

Wrong

Nakauwi narin kami sa Pilipinas, naiwan sina mommy for the sake of our business there. They promised me that they've come to my graduation. Ate also stay there for her studies dahil okay narin naman ang business namin sa Pilipinas.

It's been a week at nagsimula na ang klase namin, natapos na ang christmas vacation. But Clark pass a excuse letter for school because of business. Nagpapasa naman siya ng requirements through online kaya hindi masyadong problema ang grades niya. Nakakapagtaka lang dahil biglaan ang ang pagpapasa niya ng excuse letter and he even told me he will become busy.

Malapit narin matapos ang OJT ko sa kumpanya dahil focus na kami sa ibang requirements, graduating student feels. Kasalukuyan akong nasa condo ngayon nakaharap sa laptop ko and doing some requirements. Nasa sala ako habang kumakain ng ice cream, lately nagugustuhan ko ang ice cream and I don't know why.

Of course, that thing not just happen once but we tried it many times.

Napatingin ako sa cellphone ko, wala pang text sa akin si Clark. It's already nine o'clock PM. Ngumuso ako dahil hindi ko makita ang pangalan niya sa phone ko. Binaba ko na ang cellphone ko at tumingin kay manang Dolores na kinuha ni Clark bilang kasama namin sa condo.

"Manang wala bang nasabi si Clark sayo kung anong oras siya uuwi?" I asked her, baka kasi alam niya pala.

"Ay oo nga pala ija, dumating siya kanina dito sa condo habang nasa OJT ka, mukhang nagmamadali." She said, kumunot ang noo ko sa sinabi niya. "Kumuha rin siya ng damit niya at sinabi niya na hindi siya makakauwi ngayon." Napataas ang kilay ko sa sinabi ni manang tiyaka ako ngumuso. "Bakit? May kailangan kaba iha?" Malambing na tanong nito sa akin.

"I want lasagna. Can you buy me manang?" I asked then she chuckled. "Or ako nalang po." Mabilis itong umiling sa suhestiyon ko.

"Ako na, may malapit naman na restaurant dito sa condo at may lasagna roon." Binigyan ko si manang ng malawak na ngiti tiyaka pinagpatuloy ang ginagawang kong requirements.

Ilang minuto sa labas si manang hanggang sa nakabalik na siya na may dala-dalang lasagna. Masaya ko itong kinain dahil hindi ko alam, bigla nalang akong natatakam sa lasagna at ice cream.

Natapos ko na ang requirements ko, tiningnan ko ang orasan kung anong oras na. It's already eleven o'clock. Kinuha ko ang cellphone ko nagbabakasakaling may text galing kay Clark pero wala. Napabuntong hininga ako, maybe he's too tired to text me.

Dumeretso ako sa opisina, nag grab lang ako papunta dito. Tiningnan ko ang cubicle ni Clark ngunit wala siya roon. Hindi pa siya umuuwi tiyaka hindi pa siya nagtetext hanggang ngayon. Naka ilang messages na ako sakaniya ngunit hindi man lang siya nag-abalang sumagot sa mga mensaheng pinapadala ko sakaniya.

"You're spacing out." Dem said, I gave her a sad smile.

"Oh no. No. Don't give me that smile. I'm not buying it." She said. "Okay what's wrong?" She asked. I told her what's my problem is and she gave me an advice.

Lunch time, napatingin ako sa cellphone ko at halos tumalon ako sa tuwa ng makita ko ang pangalan ni Clark. I immediately open his message pero nawala rin ang ngiti ko ng mabasa ito.

Clark: I'm sorry. I''m busy,. I can't come home tonight. Take care, I love you.

I smiled bitterly, seems that too important. Okay, I will understand him, come one Grace! It's business don't over think!

Another week passed and today is my last day sa kumpanya. And yet, one week had passed pero hindi parin umuuwi si Clark. Nagsesend naman siya ng message pero it was just a short one.