SCHOOL JJANG'S {J.J.K. AND M.Y.G FF DUTCH}✓

Chapter 35

I'm back peeps! Mijn laptop was broke... maar ik heb snel weer een nieuwe gehaald XD Mijn ouders waren er eerst niet mee eens... maar toch hebben ze het gekocht voor mij. Maar ik ben super blij... en ik kan weer verder fanfictions maken! Hoop dat jullie deze chapter leuk gaan vinden :)

Y/n P.O.V

'Door mij hebben jullie allemaal pijn...' zei ik terwijl ik mijn tranen weg veegde. Ji-woon ging dichterbij zitten en hield mijn hand stevig vast. 'Ja, dat hebben ze wel... maar Y/n... vergeet niet... je bent een meisje. Je hoort veilig te zijn.' Ik keek iedereen en boog klein beetje naar voren. 'Het spijt me heel erg... ik... ik wist gewoon wat er ging gebeuren toen die man zo verdacht deed... ik moest eigenlijk niet gaan...' zei ik tegen hun. De jongens kwamen om me heen staan. 'Hey! Niet verdrietig kijken! We leven nog! En we zijn nog okay...' zei Taehyung. Ik kreeg een klein lachje op mijn gezicht. 'Ik wist dat jullie mij gingen helpen... toen ik Jungkook's stem hoorde aan de telefoon wist ik het gelijk! Ik probeerde mijn lach te verbergen...' Ik zag Jungkook een klein bunny lachje krijgen.

'Jongens, echt heel erg bedankt dat jullie mij geholpen hebben...' zei ik nog en gaf iedereen 1 per 1 een knuffel. 'Hoe wisten jullie het? Dat Ha Joon het was?' vroeg Ji-woon uit nieuwsgierigheid. 'Security camera... 1 van die mannen kreeg een belletje van hem.' zei Namjoon tegen Ji-woon. Hij knikte en keek mij weer aan. 'Y/n, i-...' Iemand stormde opeens de kamer binnen.

'Sung Y/n!' schreeuwde mijn moeder weer. Ik rolde met mijn ogen. Ze kwam naast me staan en sloeg me op mijn wang. Ik hield mijn wang vast. 'Hoe durf je niet naar school te gaan?! De school belde mij net op en zei dat je niet op school was vandaag! En nu doe je net alsof dat je iets hebt?! Ga nu uit die bed!' schreeuwde ze naar mij en duwde mij van het bed af. 'MAM! STOP! Ze is je dochter! En ik ben je zoon! We zijn een tweeling! Je moet haar behandelen net als wat je bij mij doet! Doe even normaal!' schreeuwde Ji-woon naar onze moeder. Ik stond voorzichtig op en hield Ji-woon's schouder vast. 'Maak niet uit... Ze geeft toch niks om mij... zij geeft geen liefde voor mij, omdat ze nooit een meisje wou hebben als kind... toch?' Iedereen keek mijn moeder aan en ze keek naar de grond. Ik liet weer de schouder los van Ji-woon en liep naar mijn moeder.

'Het maakt niet meer uit... want ik weet dat mijn ouders dood zijn... ze geven helemaal niks om mij... wat ze alleen doen is boos worden om mij en mij mishandelen... maar ik vergeef het ze... want ze zijn nog steeds mijn ouders.' Mijn moeder keek me aan. Ik liep naar de deur toe en deed het open. 'Ik ga maar weer naar huis... ik zie jullie op school morgen...' zei ik tegen de jongens en ze knikte.

Ik liep langzaam naar buiten en ging in een parkje zitten. Ik ging op een bankje zitten... en iemand ging naast me zitten. 'Wat doe je nog hier zo laat?' vroeg een jongen. Ik keek naar links en zag dat Hong Ki het was. 'Oh, jij bent het... Ik ging een frisse neus halen...' zei ik. Ik zag dat hij naar mijn arm keek. Hij hield mijn arm vast en keek er de hele tijd naar. 'Hoe is dit gebeurd?' vroeg hij nieuwsgierig aan mij. Ik glimlachte naar voren en ging het uitleggen aan hem. 'Ben ontvoerd net tijdens school. Ik viel op de grond... kreeg glasscherven in mijn arm... was weer los... en toen ging ik me verstoppen maar werd weer gepakt... en toen belandde ik in het ziekenhuis...' zei ik tegen hem. Hij keek me vreemd aan en ik snap dat voorkomen... 'Jij bent echt 1 van de raarste meiden die ik ken...'