That summer

32.

Όταν είπα στην Έλλη τι συνέβη με τον Άρη, με κοίταξε σκεπτική.

"Θα έχει άσχημο τέλος αυτό." μου είπε, όμως εγώ δεν την πίστεψα. Κατάλαβα πως ο Άρης όντως προσπαθούσε να διατηρεί τη σχέση μας υγειή, και το εκτιμούσα.

"Σήμερα είναι το μεγάλο πάρτι των κατασκηνωτών." προσπάθησα να αλλάξω θέμα. Η Έλλη στριφογύρισε τα μάτια της ξεφυσώντας και κοίταξε τη Μελίτα που ερχόταν προς το μέρος μας.

"Δεν έχω τι να φορέσω για το βράδυ! Γνώρισα έναν κούκλο τις προάλλες στο club και αφού θα τον ξαναδώ σήμερα, πρέπει να κάνω εντύπωση. Μήπως έχετε τίποτα εσείς;" μας ρώτησε και της χαμογέλασα, καθησυχάζοντάς τη πως για όλα υπάρχει λύση.

"Έχω ένα μωβ υφασμάτινο σορτσάκι που ταιριάζει με την περίσταση και δεν υπάρχει περίπτωση να το φορέσω- δεν ξέρω καν γιατί το αγόρασα αλλά ας μην το συζητήσουμε αυτό τώρα." της είπα θυμούμενη το πώς έδειχνε αυτό το σορτάκι τον ποπό μου.

"Και εγώ μάλλον θα' χω κανένα μπλουζάκι έτσι πιο... εντυπωσιακό." μουρμούρισε η Έλλη, φανερά ανικανοποίητη που η συζήτησή μας για τον Άρη είχε τελειώσει για τα καλά.

"Τέλεια. Εσείς; Είναι το μεγαλύτερο πάρτι της κατασκηνωτικής περιόδου, δεν είπατε πως φέτος "θέλετε να αφήσετε το στίγμα σας"; Νομίζω πως τώρα είναι η ευκαιρία." μας είπε και ξάπλωσε στο κρεβάτι της βάζοντας τα χέρια της πίσω απ' το κεφάλι της.

"Εγώ βαριέμαι λίγο και να πάω." μουρμούρησα και η Έλλη μου έριξε ένα δολοφονικό βλέμμα. Ανασήκωσα τους ώμους μου. "Θα πάρω τηλέφωνο τον Άρη να βρεθούμε στο κιόσκι να αράξουμε..." Η Έλλη συνέχισε να δυσανασχετεί.

~♤~

"Ρε μωρό μου γιατί να μη πάμε στο πάρτι; Είναι το μεγαλύτερο σε όλη την κατασκηνωτική περίοδο και-"

"Σαν να ακούω τη Μελίτα είναι. Άρη, τα' χω ακούσει αυτά και από άλλους. Έχουμε πάει σε τόσα πάρτι, σήμερα μπορούμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό." γκρίνιαξα, και σταύρωσα τα χέρια μου κάτω απ' το στήθος μου. Ο Άρης απέφευγε το βλέμμα μου, και κλότσησε μερικά πετραδάκια στο έδαφος.

"Θα σπάσουμε πλάκα ρε μωρό μου, μπορούμε να μην πάμε αύριο που θα έχει προβολή ταινίας." μουρμούρησε ο Άρης, και αναστέναξα.

"Απλά... βαριέμαι να πηγαίνουμε σε πάρτι συνέχεια, ποτέ δεν μείναμε λίγο ήσυχα οι δυο μας." του είπα και τον πλησίασα, παίρνοντας το πρόσωπό του στα χέρια μου. Εκείνος συνέχισε να αποφεύγει το βλέμμα μου. Στριφογύρισα τα μάτια μου. "Τουλάχιστον, θες προς το τέλος να φύγουμε; Έτσι κι αλλιώς όλοι ξενερώνουν προς το τέλος." του είπα, και εκείνος έγνεψε διστακτικά καταφατικά.