That summer

24.

Διαβάστε τα μαύρα γράμματα στο τέλος,ευχαριστώ :)

__________________________________

Έχουν περάσει δύο εβδομάδες απ'το τελευταίο πάρτι που διοργανώθηκε στο club.Όμως δεν με έχει πειράξει και τόσο πολύ,καθώς κρατάω καλές επαφές με τον Χάρη και τον Γιάννη,τον φίλο της Έλλης. Η οποία ακόμη δεν μου έχει εξηγήσει τι συμβαίνει μεταξύ τους,παρά μόνο το ότι κάνουν καλή παρέα.

Ο Άρης και εγώ είμαστε φίλοι.Και αυτή τη φορά,σκέτο φίλοι,χωρίς φασώματα και τέτοια. Συνεχίζει να μου πετάει υπονοούμενα,αλλά ξέρω πως το κάνει για να με πειράξει. Εξάλλου,σχεδόν κάθε μεσημέρι,βρίσκεται με διαφορετική κοπέλα πίσω απ'το κυλικείο. Σιγά ρε άνθρωπε,σε λίγο θα αρχίσεις να καμακώνεις και ομαδάρχισσες.

Γενικότερα όμως,χαίρομαι που πλέον δεν υπάρχουν κόντρες ανάμεσά μας. Εννοείται πως συνεχίζει να μου αρέσει,και να είμαι κάπως ερωτευμένη μαζί του,όμως προσπαθώ να προχωρήσω.

"Τι;!"άκουσα τον Μιχάλη να φωνάζει έξω απ'το γήπεδο του ποδοσφαίρου. Η Κατερίνα και εγώ κοιτάξαμε προς τα εκεί με ερωτηματικό βλέμμα. Ανασήκωσα τους ώμους μου και κατευθύνθηκα προς το μέρος του.Τον βρήκα να έχει μία έντονη συζήτηση με τον υπεύθυνο των αγώνων,και πλησίασα να ακούσω τι λένε.

"Τι συμβαίνει;"τους ρώτησα,και γύρισαν και οι δύο να με κοιτάξουν.

"Οι αγώνες ακυρώθηκαν."είπε απλά ο ομαδάρχης,και συνοφρυώθηκα.

"Γιατί;"τον ρώτησα,ενώ ο Μιχάληςδίπλα μου ήταν νευρικός.Τον σκούντηξα ελαφρά για να χαλαρώσει.

"Απλά δεν οργανώθηκε τόσο καλά φέτος. Δείξτε λίγη κατανόηση βρε παιδιά,έτσι κι αλλιώς,αποφασίσαμε να οργανώσουμε μια μικρή έξοδο στην παραλία για κάθε ομάδα που είχε πάρει μέρος. Τι λέτε;"μας ρώτησε,και εγώ του χαμογέλασα.Έτσι κι αλλιώς,δεν καιγόμουν τόσο για το ποδόσφαιρο.

Καθώς ο υπεύθυνος απομακρυνόταν από το μέρος μας,γύρισα και κοίταξα τον Μιχάλη,που κοιτούσε το έδαφος σκεπτικός.

"Διασκεδάζαμε."μου είπε ύστερα από λίγο "Είχε πλάκα."μου είπε,και του έπιασα συμπονετικά τον ώμο.

"Έλα μωρέ,δεν ήταν και κάτι.Έτσι κι αλλιώς,βρισκόμασταν και εδώ γύρω,χεχε."του είπα και έιδα τον Άρη να έρχεται περπατώντας χαλαρά προς το μέρος μας. Γύρισα και τον κοίταξα,με σηκωμένο το φρύδι.

"20 λεπτά καθυστερημένος."του είπα και γέλασε.

"Δεν φταίω,η τύπισσα ήταν καλή,σχεδόν όσο και εσύ."μου είπε,κλείνοντάς μου το μάτι. Γέλασα με το σχόλιό του,αν και μέσα μου ένιωσα τις πεταλούδες στο στομάχι μου να χορεύουν.