verborgen baby

3

Ik word wakker door het huilen van Gastón. Ik stap uit mijn bed en ga naar zijn kamer, als ik binnen kom zie ik Olivier bij Gastón zitten.

-Stop nu met huilen, straks wordt je moeder nog wakker.- zegt Olivier tegen Gastón - ik denk dat je je moeder mist, is het niet?

Ik ga naar ze toe en raak voorzichtig Olivier's schouder aan, die eerst even schrikt.

-Ik wist niet dat je er was - zegt hij

-Dat weet ik.

Ik neem Gastón over en geef hem eten, nu is hij niet meer aan het huilen.

-Wat is er gisteren gebeurt waardoor je zo was?

-Daar wil ik het niet over hebben.

-Caro, ik maak me zorigen om je. Zeg wat er is gebeurd, ik zal je steunen wat het ook is, dat weet je.

-Dat weet ik, het is gewoon dat het mogelijk voor me is.

-Gaat het over Agustín?

-Waarom denk je dat?

-Als je het ergens niet over wil hebben heeft het meestal met hem te maken.

-Ok je hebt gelijk, hij was gisteren op het feest.

-Daar is toch niets mis mee, ik weet dat je gekwetst door hem bent, maar ik weet ook dat je nog van hem houd.

-En dat is het probleem, ik hou van hem maar ik kan niet vergeten wat hij deed, en na wat hij gisteren deed ben ik bang.

-Wat deed hij dan?

-Hij kust me.

-En jij volgde, of niet soms?

-Ja, ik kan niet tegen mijn waarde gevoelens vechten.

-Ik snap je, en als je besluit met hem terug te keren, wil ik eerst met hem spreken.

-Het is goed. Maar nu moet ik me gaan klaarmaken binnen een halfuur moeten we bij de dokter zijn voor Gastón's onderzoek.

Ik geef Gastón terug aan mijn broer die hem wast en aankleden terwijl ik het zelfde doe bij mijn eigen. Na twintig minuten zitten we in de auto opweg naar de dokter. Dit is het tweede onderzoek voor Gastón, maar nu bij een andere dokter. We stappen uit en gaan het ziekenhuis binnen. We gaan naar de kinder afdeling. Na een paar minuten komt een verpleegster ons halen. Olivier blijft op de gang wachten terwijl ik binnen ga. Ik stop met stappen als ik de dokter voor me zie. Ik had nooit gedacht dat hij dokter was voor kinderen.

-Caro, wat doe je hier?

Even kan ik niets zeggen ik kan nog steeds niet geloven dat ik hem nu terug tegen kom eerst gisteren op het feest en nu hier.

-Ik kom hier voor mijn zoons controlen.

Hij kijkt me verbaast aan. Dan kijk hij naar beneden waar ik Gastón vast hou in een maxi cosi.

-Ik wist niet dat je een zoon had. Mag ik zijn papieren?

Ik neem de papieren en geef ze aan hem. Hij bekijkt ze aandacht, en kijk dan naar mij.

-Gaat het met je, ik lees dat het een moelijke bevalling is geweest.

-Ja, het was geen gemakkelijke tijd, maar nu ben ik gelukkig met mijn zoon.

Hij kijkt terug naar de papieren, na even verder te lezen kijkt hij verwart.

-En zijn vader? Er staat niets over hem.

-Dat's ingewikkeld.

-Ik snap het, mag ik hem even?

Ik neem Gastón en geef hem aan Agustín. Dit is voor de eerste keer dat hij bij zijn vader is, ook al weet hij dat niet. De hele tijd is Gastón rustig bij hem, ik denk dat hij het voelt dat Agustín hem geen pijn gaat doen. Bij de voorige dokter ging het gaotisch.

-Het is een flinke jong.

-Niet altijd, maar hij is wel rustig, waar ik blij mee ben.

Agustín geeft Gastón terug aan mijn.

-Het spijt me van gisteren, ik zag je en dacht aan vroeger toe we samen waren. Ik weet dat ik je niet had moeten kussen.

- Ik heb ook de schuld, ik had je niet moeten volgen.

-Kunnen we terug vrienden zijn zoals vroeger. Ik weet dat ik je gekwetst heb en dat spijt me, geef je me een tweede kans.

Zou ik vrienden met hem kunnen zijn als ik nog van hem hou? Ik weet het niet, maar dan voel me schuldig omdat hij niet weet dat Gastón zijn zoon is, maar ik kan het hem niet vertellen. Hij kijkt me met zijn puppy gezicht aan, dat kan ik nooit nee op zeggen.

-Het is goed.

-Bedankt. Ik geef je mijn nummer, voor als je wil afspreken, of als er iets gebeurt met je zoon.

Hij geef zijn nummer en laat me uit waar Olivier zit te wachten.

-Ging het goed- vraagt Olivier als hij me ziet.

-Ja alles in orde.- zeg ik.

- Kom we gaan naar huis.- zegt mijn broer en neemt Gastón mee.

-Bedankt- zeg ik tegen Agustín die achter me staat.

-Graag gedaan- zegt hij en gaat terug weg. Ik hoorde in zijn stem iets van teleurstelling.