Verzet Van De Maan

||Hoofdstuk 15||

Now this is a story all about how my life got flipped upside down. 

Dag 23

Het geluid van de waterstralen vult de woonkamer. Ik heb geen idee of Ben en Aaliyah samen aan het douchen zijn. Ik bijt op het binnenste van mijn wang terwijl Luc me aanstaart. Er hangt een stilte tussen ons waar een vleesmes niet doorheen zou kunnen snijden.

'Wat denk jij?' weet ik er eindelijk uit te persen.

Luc slaakt een diepe zucht. 'Ik weet het niet. Het is allemaal zo-'

'Bizar?'

'Ja. Ik ben blij om mijn beste vriend terug te hebben, maar ik had niet verwacht dat het op deze manier zou gaan.'

Ik knik. Mijn oren spitsen zich wanneer het geluid van de waterstralen ophoudt. Luc trekt zijn wenkbrauwen op. Zij zijn snel klaar.

Ik volg zijn voorbeeld. Precies goed als je in je eentje zou douchen.

Een warm gevoel verspreid zich door mijn lichaam. Dit is de eerste keer dat we communiceren zonder woorden. Het is een ding dat alleen packleden, beste vrienden of mates doen.

'Zou ik deze shirt mogen lenen voor de hele avond?' vraag ik.

Luc grinnikt zacht terwijl zijn wangen rood kleuren. 'Ik zou niet weten waarom niet. Na alles wat er gebeurd is ben ik degene die er verantwoordelijk voor is dat jouw witte shirt niet meer zo wit is.'

Het duurt niet lang voor de mates naar beneden komen. In die tijd hebben Luc en ik de tafel gedekt. Er liggen broodjes en verschillende soorten beleg op de tafel.

'We hadden uitgevogeld dat jullie niet veel gegeten hebben in die week,' legt Luc uit.

Ben grijnst naar zijn vriend en bedankt hem voor het eten. Ben is de eerste die plaats neemt aan tafel en aanvalt. Aaliyah volgt zijn voorbeeld, maar veel eleganter. Luc en ik zitten ook, maar geen van beide eet. Het is doodstil in huis. De enige geluiden die te horen zijn is van de twee etende lycanthropes. Ik probeer logisch na te denken over deze situatie, maar ik merk dat dat veel beter gaat als ik alleen ben.

'Ik moet terug naar Madeline,' lieg ik. Madeline had tegen me gezegd dat ik zolang weg mocht blijven als ik wilde. Alleen wilde ik nu in mijn eentje zijn. Geen Ben om me heen, niet zijn mate om me heen en zeker niet Luc. Wat ik nodig heb is ruimte.

'Ben je van plan om het haar te vertellen?' vraagt Ben.

Ik staar hem aan. Ik had niet verwacht dat Ben deze vraag zou stellen. Niet nu zijn mate naast hem zit. 'Ik weet het niet,' antwoord ik eerlijk.

Ben knikt. 'Oké dan. Misschien kan Aaliyah met je meelopen.' Zijn stem klinkt hoopvol. Met tegenzin knik ik. Het voelde bijna als verraad om met haar naar het hotel te lopen.

Er wordt een hand op mijn schouder gelegd. Na één blik herken ik de hand aan de sproeten: Luc. Hij glimlacht en zijn ogen lijken mee te doen. De schouders waarvan ik niet wist dat ze gespannen staan, ontspannen. Automatisch vormt er een glimlach op mijn gezicht. Ik druk mezelf tegen Luc aan en mijn zenuwen gaan tekeer als Luc zijn armen rond me heen slaat. Ik druk mijn gezicht tegen zijn borstkas aan en ik snuif zijn geur op.

Als ik hem loslaat voel ik de leegte en de kou. Ik loop naar Ben toe en sla mijn armen om hem heen. Mijn ogen beginnen te branden. Het wordt alleen maar erger als Ben zijn armen ook om mij heen slaat. De leegte die ik voel wordt alleen maar groter en tegelijkertijd zwaarder. Het lijkt alsof ik verdwaald ben en geen idee heb waar het pad terug is.

Aaliyah neemt mijn plaats in Bens armen al snel in wanneer ik een stap achteruit doe. Aaliyah drukt haar neus zachtjes tegen die van Ben. Ben schudt met een glimlacht zijn hoofd. Alles aan deze afscheid wakkert de verlangen naar mijn mate aan. Ik kijk Luc aan om erachter te komen dat hij al naar mij keek. We glimlachen.