Verzet Van De Maan

||Hoofdstuk 9||

Never caught a feeling this hard

Dag 7

'Dus je bent weggerend met zijn zusje? Dat is niet het slimste wat je hebt gedaan,' zegt Madeline. Ze houdt een roze sweater vast en houdt het voor haar bovenlijf. 'Zal ik dit aantrekken naar de bioscoop? Oh, dit past goed bij mijn witte joggingsbroek!'

Ik staar voor een seconde naar de zachte, comfortabele sweater voordat ik zeg: 'Technisch gezien kwam ze naast me rennen en sleurde me mee.'

'En natuurlijk had jij geen beweging kunnen bedenken om vrij te komen, dochter van een packbeschermer.'

'Ze is veertien! Ik kan moeilijk een onschuldig meisje tackelen.'

Madeline verplaatst haar blik naar mij en kijkt me recht aan als ze haar wenkbrauwen optrekt. We blijven elkaar zo lang mogelijk aankijken, wachtend op de persoon die het eerste breekt. Dat ben ik. 'Oké, oké. Zal ik Luc bellen?' Meteen wil ik mijn voorstel intrekken, maar mijn beste vriendin knikt.

Met lood in mijn handen grijp ik mijn telefoon en loop de slaapkamer uit. Wat heb ik de laatste tijd? Waarom is het zo moeilijk om Luc te bellen? Anders heb ik nooit problemen met bellen. Al snel wordt er opgenomen.

'Hallo?'

Ik begin duidelijk een patroon te zien. Is hij onzeker elke keer als hij de telefoon opneemt?

'Hey, met Ruth. Uh- shit, ik had hierover moeten nadenken.' Vanaf de andere kant van de lijn klinkt gelach. Waarom lacht hij? Lachen is een goed teken, Ruth. Misschien is hij niet zo heel erg boos?

'Denk je dat ik boos ben, omdat mijn zusje met je mee gerend is?'

'Uh- je zit aardig dicht in de buurt, ja.'

'Het is oké. Het is Bella. Ze is onvoorspelbaar en ze heeft de neiging om anderen daarin mee te sleuren. Sorry dat jij dat dit keer moest zijn.'

'Nee!' roep ik bijna uit. Ik adem uit. 'Je hoeft geen sorry te zeggen. Dank je.'

'Voor wat?' hoor ik hem zeggen met een kleine lach.

'Geen idee, voor het niet boos zijn?'

Als Luc zegt dat het al goed is blijft het even stil. We hangen uiteindelijk op als ik zeg dat Madeline me nodig heeft, wat in principe waar is. Ze is vastberaden om me te helpen om een outfit uit te zoeken voor vanavond. Samen komen we er uit dat ik het simpel houd en een wit shirt aantrek met mijn leren jacket erover en zwarte vilten laarzen.

Ik zeg: 'Het is maar een filmavond, toch?'

Ja,' mompelt Madeline, 'het hoeft echt niet zo speciaal te zijn.' Maar misschien zijn we hier allebei niet zo goed in, lijken de onbesproken woorden tussen ons in te zweven. Wie van ons was er ooit eens op date gegaan? Films en series zijn inderdaad handig, maar iedereen weet dat het echte leven ingewikkelder is.

Zo komt het erop neer dat het eindelijk tijd is om te vertrekken. Dankzij Google Maps -dank je wel, internet- weten we waar het is. Madeline en ik hadden gediscussieerd om hoe laat we zouden arriveren. Te vroeg? Op tijd? Een beetje te laat? We besluiten om een paar minuten van tevoren naar de bios te gaan, in het geval dat internet misschien niet elk probleem kan oplossen en we hopeloos verdwalen en dat we- ik focus mijn gedachte op iets anders.

Het blijkt uiteindelijk niet nodig te zijn geweest om vroeg van huis te gaan. We zijn perfect op tijd en die tijd benutten we om te praten, of beter gezegd, te klagen. 'Het lijkt me vreselijk om een school bal te hebben waarbij de meeste mensen een date hebben,' zegt Maddy.

'Ik weet het. Hoe moeten de singles zich voelen? Echt, schoolfeesten in Nederland zijn handiger dan die in Amerika. Hoe kom je überhaupt aan een date?'