Verzet Van De Maan

||Hoofdstuk 5||

Your eyes.
Your eyes holds everything my soul thirsts for

Dag 3

In stilte zitten Madeline en ik aan de tafel in het café. Bella is alweer begonnen aan haar dienst.

'Heeft Ruth Baron zich laten overhalen door een kind of heeft ze al haar breincellen verloren?'

'Waarschijnlijk het eerste. Je kan geen breincellen verliezen die je al verloren hebt.'

Madeline rolt met haar ogen. 'Grappig, maar even serieus. Waarom heb je ja gezegd?'

'Is dat niet de miljoen vraag?' Ik wacht tot Madeline erop reageert, maar nee. Oké dan. 'Eerlijk? Ik heb geen idee. Omdat ik me verveel? Omdat het een uitdaging is? Omdat ik roekeloos ben? Omdat ik inderdaad een paar breincellen ben verloren toen ik voor de eerste keer van mijn motor viel?'

Madeline fronst haar wenkbrauwen voor een paar seconden. 'Zijn beste vriend kan maar beter knap zijn.' En daardoor kunnen we beide weer glimlachen en onze schouders gerust ophalen. We eten onze eten op en drinken onze drankjes.

We staan net op het punt om te betalen wanneer mijn blik op Luc en een andere jongen valt. De jongen heb ik nog nooit gezien en op dit moment kan het me weinig schelen. Het enige wat tot me doordringt is de gedachte dat het geen toeval kan zijn dat Luc hier is. Zeker wanneer ik Bella's gluiperige glimlach zie. Volgens mij onderschat ik de kracht van jongere zusjes. Dat mag een wonder heten aangezien Maddy en ik zelf jongere zusjes zijn.

Snel focus ik mijn blik op een plant als ik Luc mijn kant op zie draaien.

Madeline leunt naar achter in haar stoel en slaat nonchalant haar armen over elkaar heen. Jij ziet hem ook, hé?

Als antwoord leun net als haar naar achteren in mijn stoel. De realisatie dat ik een klein beetje geobsedeerd over hem was laat mijn hart sneller slaan. En niet in een aangename manier. Ik slik. Misschien had ik Bella's aanbod toch maar moeten afslaan. Deze jongen is nu al ongezond voor me.

'Heb je nog zin om te winkelen?' Het is de eerste vraag die in mij opkomt.

'Niet echt. Ik wil vooral een dagje rust, eigenlijk.'

'Morgen hebben we alweer een nieuwe activiteit.'

'En daar zie ik mijn rust wegvliegen. Ach ja, de gedachte aan rust is een mooie herinnering. Moge het in vrede rusten,' zucht Madeline.

Ik lach om Maddy's humor. Het doet me denken aan hoe ze altijd over school praatte. Deze trip is nog goed voor één ding: we blijven langer bij elkaar. Onze levens zullen er heel anders uitzien wanneer we beginnen met onze opleidingen. We zullen niet meer elke dag naast elkaar zitten of samen eten. We zullen niet altijd dezelfde rooster hebben en we zullen niet altijd meer samen huiswerk kunnen maken. Mijn humeur daalt bij de gedachte alleen al. Alles zal zo anders worden. Hoe ga ik de opleiding overleven zonder mijn beste vriendin?

Mijn gedachtes worden onderbroken als Luc uit het niets bij onze tafel staat met zijn bruinharige vriend. Ik wacht tot hij iets zegt, maar het enige wat hij doet is zijn handen in zijn broekzakken stoppen. Het was schattig en frustrerend tegelijkertijd. Gelukkig voor Maddy en mij is Lucs beste vriend socialer.

'Hey, mijn naam is Ben.' Er verschijnt een trage lach op zijn gezicht.

Ik herken het meteen. Een totale flirt. Vreemd, hij lijkt me totaal niet het type om vrienden te zijn met Luc, maar toch is hij het. Ik weet niet eens waarom het me verbaasd. Ik moet misschien maar eerst naar mijn echte vriendschap kijken. De roekeloze en de puppy.

Ik tover een glimlach op mijn gezicht en mijn hand glijd door mijn haar. 'Ruth. En dit is Madeline.' Ik bestuur Bens en Madelines ogen. Ik verwacht dat ze goud kleuren, maar Madelines ogen blijven blauw en Bens ogen blijven groen. Hm, geen mates.