Verzet Van De Maan

||Hoofdstuk 10||

A little party never killed someone

Dag 14

'Weet je zeker dat ik de juiste jurk heb gekocht?' vraagt Madeline terwijl ze rondjes draait voor de spiegel.

Er is een week verstreken na de volle maan, maar de beelden van die nacht blijven door mijn hoofd spoken. Luc was erbij toen ik transformeerde in mijn wolf vorm. Ik herinner me zijn onderzoekende blik maar al te goed en hoe zijn ogen over mijn hele lichaam gleden. De gedachte alleen al zorgt ervoor dat er een vlaag hitte over me heen spoelt. En niet alleen dat, maar zijn wolf- O, Godin. Nog nooit eerder had ik een wolf gezien met rode -oranje- haren met blauwe ogen. Luc is zelfs in zijn wolf vorm groter dan ik. Er glijd een glimlach op mijn gezicht als ik terug denk aan de dingen die we gedaan hebben. We hebben een paar keer het vang spel gedaan, dat iemand achter de ander aanrent en de ander probeert te tackelen. Ik had gedacht dat ik het makkelijk zou winnen met een vader als pack beschermer, maar volgens mij had ik pack speurders te veel onderschat. Schoorvoetend geef ik toe dat het een beetje onnozel was. Pack speurders worden getraind om te jagen.

'Maddy, die jurk staat je beeldend.' Het is waar. De jurk heeft een donkerrode kleur en spant om haar hele lichaam heen. Het geeft haar iets ondeugends, iets wat je niet verwacht van mijn beste vriendin. De jurk staat haar nog mooier door de make-up die Madeline bij zichzelf heeft aangebracht.

Madeline zucht. 'Oké, dan geloof ik je maar. En- eh- ga je dat aantrekken?' Haar ogen glijden onderzoekend over mijn outfit. Het is een simpele zwarte trui met zwarte jeans eronder.

'Wat is er mis mee?' Ik neem haar plaats in voor de spiegel en bestudeer mezelf. 'Zie ik er niet beeldschoon uit?'

'Nee, dat is het niet. Alleen- het lijkt een beetje simpel?'

Ik glimlach. 'Het is alleen maar afspreken met Luc en Benny. Daarvoor hoef ik me niet zo chic voor te kleden. En het is op het plein.'

Madeline haalt haar schouders op. 'Hé, Ruth. Denk je dat Ben wordt gekozen om zijn mate te zoeken?'

Oh, nee. Alsjeblieft niet deze vraag. De afgelopen zeven dagen zijn Madeline, Luc, Ben en ik veel met elkaar omgegaan. Godin, ze hebben zelfs meegeholpen met het zoeken naar een jurk en hebben meegedaan met de activiteiten die het hotel bedacht heeft. We kunnen wel constateren dat we elke dag met elkaar afgesproken hebben. Door die dagen is iedereen naar elkaar toegegroeid. Toch krijg ik een onprettig gevoel in mijn maag als ik denk aan Madeline en Ben. Natuurlijk weet Madeline dat Ben en zij geen mates zijn, maar de twee waren duidelijk close geworden.

'Misschien. Er is altijd een kans. En-' nu zou het moeilijkste komen,-'ik hoop eigenlijk dat hij mag.' Ik bijt hard op de binnenste van mijn wang als Madelines ogen breder worden en haar mond lichtjes open valt.

'Waarom?' is het enige wat ze kan uitbrengen.

'Ben wilt op zoek naar zijn mate, dus dan hoop ik dat hij daar de kans voor krijgt.' Madeline blijft zwijgen en ik voel de drang om het verder uit te leggen. 'Kom op, Maddy. Wij konden makkelijk naar Vijverberg, maar hier is het anders. Als Ben dit jaar niet gaat, dan gaat hij misschien volgend jaar, of die jaar daarna. Hij zal het altijd blijven proberen, totdat hij zijn mate heeft gevonden.' Het is waar en Madeline weet het. In die twee weken hebben we gemerkt dat ook al is Ben een flirt, hij wilt een mate.

Mijn telefoon gaat over. 'Deze moet ik opnemen,' mompel ik en loop de slaapkamer uit. 'Hoi pa!' zeg ik quasi opgewekt.

'Alsof dat mijn krijger niet is! Hoe gaat het met je, Ruth?' Mijn lichaam ontspant bij het horen van mijn pa's stem. Het was al drie dagen geleden voordat ik hem voor het laatst had gesproken.