Verzet Van De Maan

||Hoofdstuk 12||

I'm too good at goodbyes

Dag 16

Het mooiste moment van deze dag is wakker worden zonder terug te denken aan gisteren. Het is een prachtig moment met een gedachteloos brein, maar misschien komt dat door de stekende hoofdpijn. Drank en een slapeloze nacht is geen goede combinatie.

Het was Madelines idee om een horror film te kijken om onze gedachtes af te leiden, maar uiteindelijk konden we beide niet slapen. We konden onszelf er niet toe brengen om een romantische film op te zetten of een komedie, bang voor de emoties die ons zouden overspoelen.

Het ergste was toen de herinnering van Luc in mijn gedachtes sloop. Mijn lichaam reageert meteen met een snellere hartslag van paniek en het ineenkrimpen van schaamte. Ik wordt uit mijn gedachtes gerukt door een telefoon die trilt. Het scherm van Madelines telefoon is opgelicht. Bens naam staat op het scherm. Ik kijk naar een vredig slapende Madeline.

Een gespannen stem klinkt door de telefoon wanneer ik opneem: 'Madeline, hey. We moeten praten.'

Ik zoek naar een sarcastische opmerking die Ben zal laten opschrikken, maar mijn gedachtes zijn overal en nergens.

'Oh, Godin. Ik neem aan dat je het al van Ruth gehoord heb'- hij lacht nerveus-' sorry, dit is niet hoe ik het gepland had.'

Mijn nieuwsgierigheid word groter en ik houd me stil.

'Ik mag mijn mate zoeken, en uh- ik vertrek over een uur. Ik vroeg me af of Ruth en jij me wilden uitzwaaien?' Het klinkt zo schaapachtig dat ik zowaar empathie voor hem krijg. 'Kunnen we afspreken bij het café over één uur? Ik snap als je het niet wilt. Heb je- je mate gevonden op het bal?'

'Goede morgen, Ben,' grijns ik.

'Shit! Ruth, wat de fuck doe jij met Madelines telefoon?'

Ik kan het niet laten en lach hardop. Madeline beweegt naast me en opent moeizaam haar open.

'Ik zal het overleggen met Madeline, aangezien we hier een democratie vormen. Ik zet je even in de wacht.' Ik zorg ervoor dat Ben ons niet kan horen aan deze kant van de lijn en richt me op Maddy.

'Wat is er aan de hand?' vraagt ze.

'Ben belde je. Hij vraagt of we hem over een half uur kunnen uitzwaaien.'

Madeline schiet overeind. 'Een half uur? Ik ben geen Supergirl die zich zo snel kan omkleden! Geef hem aan me.' Zonder tegen te stribbelen overhandig ik haar de telefoon. Mijn eigen telefoon heeft geen berichten. Het komt in me op om Luc te appen, maar iets houd me tegen. Ik was degene die uiteindelijk weg was gerend van de situatie. Misschien was Luc te dronken geweest om het zich te herinneren?

Mijn benen trillen van vermoeidheid als ik opsta om paracetamols te vinden. Het voelt alsof er regelmatig een hamer op mijn hersens tikt.

Ben kan niet verwachten dat we binnen minder dan een uur al bij het café zijn. Als ik eindelijk de paracetamols heb gevonden, krimp ik in elkaar van het geluid dat Madeline produceert: 'Chippies. Ben vertrekt over 45 minuten. Om hoe laat komt de bus naar de stad?'

Snel kijk ik op de app van de Amoureux waar bijna alle informatie staat die er te vinden is over Vijverberg. 'Over twintig minuten.'

'Te traag. We nemen je motor.'

Oké, madame. Het eerste wat mijn aandacht trekt is mijn zwarte hoodie en trainingsbroek. De paracetamols slik ik nog snel in voordat Madeline me de deur uit sleurt.

***

We hebben nog maar vijftien minuten tijd om Ben uit te zwaaien als we de café binnenstormen. Luc en Ben zitten op een bank achter in de hoek. Luc ziet er- ik zou niet weten hoe Luc eruit ziet. Zijn gezicht is grotendeels verstopt onder zijn capuchon.