Verzet Van De Maan

||Hoofdstuk 11||

I can't stop thinking about your lips on mine. 

Dag 15

Ik heb Ben niet meer gezien sinds zijn naam werd geroepen. De uitgekozen lycanthropes werden verzocht om met de blonde vrouw mee te lopen en alles te bespreken.

Luc is akelig stil, maar het stelt mij wel gerust dat hij een glimlach op zijn gezicht heeft. Mijn vingers tikken op mijn telefoon. Zal ik dit nieuws naar Madeline appen? Moet ik bellen? Ik kan het beter vertellen als ik haar zie. De sfeer tussen Maddy en mij is niet fantastisch, maar ze is wel mijn beste vriendin.

Ik besluit de stilte tussen Luc en mij te doorbreken. 'Zo, Ben gaat op zoek naar zijn mate.'

Luc knikt, maar slaakt al snel een diepe zucht. 'Ik ga hem missen.'

Ik leg mijn hand op zijn schouder. 'Hij jou ook. Dit is alleen iets wat hij moet doen.'

'Ik weet het. Misschien- misschien ben ik ook wel een beetje jaloers op hem. Hij-' Luc werpt een blik op mij voor hij verder gaat-' hij durft dit aan. Ik zou dit nooit durven. Ik wacht hier gewoon totdat mijn mate zelf naar Vijverberg toe komt om me te zoeken. Is dat- slecht?'

'Juist alles behalve. Jouw mate komt nog wel. Mates houden elkaar in balans. Jij vindt het niet comfortabel om hier weg te gaan, maar je mate zal sneller geneigd zijn om dat wel te doen' .

Luc knikt en hij neemt nog een slok van zijn bier. Ik trek mijn wenkbrauwen op. 'Heb je niet een beetje te veel bier op deze avond?'

'Misschien,' antwoordt Luc voor hij weer een slok neemt. 'Wil je dansen?'

Met samengeknepen ogen staar ik in zijn ogen. Lucs wangen heeft een diepere tint rood dan zijn haar. Nog een glas alcohol zal hem zeker weten met dubbele tong doen praten. Alles leidt tot nog maar één conclusie.

'Luc? Ben je dronken?'

Zonder daarop te antwoorden pakt Luc mijn pols en sleurt me naar de rand van de menigte om daarna te dansen. Lucs gedrag beantwoordt al mijn vraag. Geweldig.

Terwijl hij danst merk ik dat hij soepel is in zijn heupen en Godin, ik hoop dat ik hem vaker kan zien dansen. Luc overhandigt mij zijn bier en hij schreeuwt om boven de menigte te komen: 'Kom op, neem ook een slok!'

Ik doe wat hij zegt. De hoop om al mijn zorgen over Madeline te vergeten en aan de kant te schuiven- of te drinken- wint het van alle dreigementen die mijn moeder ooit heeft gedaan over minderjarig drinken.

Het bier glijd door mijn keel als zoete koek. Ik zet een paar stappen naar Luc toe, waardoor onze heupen elkaar aanraken bij elke beweging. Mijn wangen beginnen te branden en al snel volgt mijn hele gezicht.

'Madeline denkt dat we mates zijn,' flap ik eruit.

Ik verwacht dat mijn lichaam alle signalen gaat geven van paniek, maar het doet juist alles behalve dat.

Luc brengt zijn mond naar mijn oor en vraagt: 'Denk jij dat ook?'

'Geen idee. Vraag het maar op mijn verjaardag.'

Luc fronst licht. 'Je zei dat mijn mate wel in staat zou zijn om naar mij toe te komen. Jij bent bij mij.'

Ik sla mijn armen om zijn nek en druk me nog dichter tegen hem aan.

'En jij bent bij mij.' Ik kijk hem aan. Waren zijn ogen altijd zo blauw? 'Ik ga iets doms doen.'

'Doe het.'

Twee woorden. Er waren niet meer dan twee woorden nodig om mijn gezicht naar zijn gezicht toe te brengen. Mijn hart klopt tegen mijn borstkas als een gevangene. Het klopt pijnlijk en probeert te ontsnappen, maar ik heb het nodig. Net zoals ik Luc op dit moment nodig heb. Mijn hand glijdt sloom naar Lucs borstkas. Zijn hart klopt net zo snel als die mij. Het zorgt ervoor dat er een gevoel van euforie vast zit in mijn maag.