Verzet Van De Maan

||Hoofdstuk 4||

All you need is faith, trust and a little bit of pixie dust

Dag 3

Ik ga niet eens ontkennen dat ik teleurgesteld was toen ik wakker werd zonder berichtjes. En niet alleen maar omdat ik met Luc wil praten. Het zijn mijn ouders en mijn broers. Ik maak een afspraak met mezelf om ze later op de dag te bellen. Het idee helpt niet helemaal om mezelf op te beuren. Het geeft me alleen het gevoel dat ik iets doe.

Mijn blik glijd naar een slapende Madeline. Mijn schouders ontspannen. Wat ik ook doe, ik doe het met mijn beste vriendin. Het is pas acht uur, maar het voelt toch zo laat in mijn geval. Pap en ik stonden altijd op om zes uur. Het is een wonder te noemen dat ik dat overleefd heb.

Er staan vandaag geen activiteiten op de planning, maar Madeline en ik hebben andere plannen. Gisteren hadden we niet de tijd die we wilde om te winkelen. Er is iets heerlijks aan het winkelen met je vriendinnen. Of in mijn geval, vriendin.

Het voelt alsof we het hard nodig hebben. Ik heb er niet aan gedacht hoe stressvol nieuwe plekken zijn. Het ontdekken van het winkelcentrum samen is alvast een goed idee om de situatie aan te pakken.

***

Het zegt veel over de hoeveelheid kilometers die gelopen zijn als een weerwolf zegt pijn in haar benen en voeten te hebben. Niemand heeft ooit gezegd dat winkelen makkelijk was.

Madeline en ik doen rustig aan met het geld wat we bezitten. Dat weerhoud ons er niet van om kleding te passen, make-up testers te proberen en om naar nutteloze dingen te kijken. En omdat winkelen zo vermoeiend is, gaan we het eerste beste café in dat we kunnen vinden.

'Ik denk dat ik verliefd ben geworden,' zucht Maddy terwijl ze het menu doorneemt.

'Oh. Op welk gerecht dit keer? Laat me raden; tosti. Nee, broodje gezond. Oh wacht, ik heb het. De chocolade muffin.'

'Op dat schattige gele truitje. Het roept me vanuit die winkel, Ruth. Ik zeg het je; ik en dat truitje zijn zielsverwanten.'

Ik pers mijn lippen stevig op elkaar om niet te lachen. De kleine drama Queen. 'Als het voorbestemd is, is het voorbestemd. Het Lot houdt er niet van als je zijn plannen door de war schopt.'

'Hm, en ik maar denken dat je niet in dingen gelooft zoals het Lot.'

Ik haal mijn neus op. 'Tuurlijk niet. Ik geloof in actie en reactie. Het Lot bestaat niet. Aan het eind van de dag zijn wij de enige die onze acties bepalen. De acties die ons leiden naar het pad die we tot vandaag aan het volgen zijn.'

'Je bent een tegenstrijdig persoon. Dat weet je, toch?'

Met een nonchalante gezichtsuitdrukking haal ik mijn schouders op. Niet alleen maar omdat ik allang al weet dat ik een tegenstrijdig persoon ben, maar ook omdat ik voor een seconde geloofde in het Lot. Niet langer dan een seconde, want uiteindelijk draait alles om actie en reactie.

Zo ook dat er een meisje met rode krulletjes in mijn oogzicht verschijnt. Haar ogen kijken mijn kant op en ik zweer te zien dat ze voor een paar seconden groot worden van verrassing. Voor ik het door heb staat ze bij onze tafel.

'Ik ken jou. Nou ja, half. Ik bedoel, jij bent het meisje. Nou, het meisje dat tegen mijn broer praatte,' ratelt het meisje.

Luc! Het zusje van Luc staat bij onze tafel. Madeline en ik wisselen snel een blik. Ze is in ieder geval socialer dan haar broer.

'Ik denk dat hij het ook leuk vond om met jou te praten. Eigenlijk is hij geen prater. Maar dat is logisch. Iedereen zijn ding. Nou, willen jullie wat bestellen?'