- benden kaçabileceğini düşündüğüne inanamıyorum Zişan.
dedi adam. Soğuktu. Buz gibiydi. Zişan nefesini tuttu ve konuştu:
- sana itaat eden köpeklerinden biri değilim ben Aral Demir.
Sevdiği kadını yaptığı bir çok halta rağmen yanında tutmaya çalışa...
Gözleri kapalı nereye götürdüklerini bilmiyordum. Emre sanki önceden planlanmış gibi onlara harfiyen uyuyordu. Korkudan boncuk boncuk ter akıyordu alnımdan. Derin bir nefes alıp, gittikleri depoya girdim. Görmemeleri için hemen saklandım. Yüzü gözü kan içindeydi Emre'nin. Önceden dövmüşlerdi belliydi, gözümde dolmuş olan yaşı silip izlemeye devam ettim. Hazar deponun dışında telefonla konuşuyordu, bir kaç adam da hala Emre'ye yumruk atmakla meşguldü. Korkuyordum, en çokta bu duruma gelmekten korkuyordum ve lanet olsun ki korktuğum ne varsa başıma şu zamana kadar gelmişti...
Asel hızla benim bulunduğum yere gelip:
- Aral geldi. Çok sinirliydi.
Kaşları çatıktı. Birşeyler olacağını anlamıştı. Biz birbirimize ne olacağını anlamaya çalışır gibi bakarken, kapının sert sesi düşüncelerimden ayrılmamızı sağladı. Aral elinde silahla hızla içeri girmişti, arkasında Hazar ve bir kaç adam daha vardı. Saklandığım yerden biraz başımı çıkarıp ne olacağını izlemeye devam ettim ve konuşulanları dinlemeye başladım. Aral silahına bir iki tane mermi yerleştirirken konuşmaya başladı:
- sana söylemiştim Emre efendi!
Emre ağzından kan akarken bir taraftan da gülümseyerek karşılık verdi:
- Evet ..... Evet bana ..... bana söylemiştin.
Bir kaç kere yutkundu:
- Ama sevdiğini sandığın ama aslında hiç bir duygu beslemediğin karına anlatamadın Aral.
bunu söylemesiyle Asel'e döndüm. Oda benim gibi pür dikkat dinliyordu. Omzunu bilmiyormuşçasına silkti. Tekrar izlemeye koyulduğumda Aral mermisini taktığı tabancasını eline yerleştirdi:
- seni geberteceğim!.
Emre'ye biraz daha yaklaşıp:
- buradan sağ çıkamayacaksın!!.
Emre rahat rahat konuşmasına devam etti:
- O minik bebeğin annesini nasıl acımasızca döverek öldürdüğünü, bebeği de... Kendi öz bebeğini de başka bir aileye evlatlık verdiği--
devam edemeden Aral Emre'ye bir tane yumruk atmıştı. Zaten kanayan burnu daha da kanamaya başlayınca Emre sinirle:
- Zişan'ı sevdiğini sanıyorsun ama aslında sadece onu kafanda takıntı haline getirmişsin!
Aral sinirle buz mavisi gözlerini Emre'ye çevirdi:
- yaşamayı haketmiyorsun! Benim olana göz diktin!
Dikkatle izliyorduk ikimiz ama elimizden birşey gelmiyordu. Emre'yi götürdüklerini anladığım an Asel'e haber verdim fakat olayın bu dereceye geleceğini düşünemedim. Asel yanında getirdiği ok ve yay setini ayarlamış, Aral'dan gelecek hamleyi bekliyordu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
