Averian University: The Bounded Hell Keepers

Chapter 2: Underground School

Underground School
MEZUL

PAG-GISING KO matapos matulog ay panibagong pares na naman ng mga mata ang sumalubong sa paningin ko. Asul ang kulay at pagmamay-ari ng isang babaeng may kung ano-anong mga palamuti sa ulo.

Maganda siya at matangkad. Mukhang makinis ang kanyang balat na para bang hindi siya nagta-trabaho. She looks like she's on my age---17 or more. Nginitian niya ako saka tumayo mula sa pagkakaupo.

Inilibot ko ang aking paningin sa buong paligid. Nasa selda pa rin ako at nakakulong. Pero ang mga kadena sa kamay ko ay nawawala.

Pati rin ang mga nasa paa. I immediately panicked. Kumabog ng malakas ang puso ko ng dahil sa takot at kaba.

Napatingin ako sa babaeng nakangiti pa rin sa aking harapan. She's wearing a sky blue dress which probably cost a fortune.

And her shoes...

They're really pretty. Pero wala akong panahon para pag-aralan pa ang nakakairita niyang mukha. Hindi maganda ang pakiramdam ko sa kanya.

Nahagip ng mga mata ko ang mga babaeng tagapaglingkod sa likuran ng magandang babae. They have my chains. My freaking chains! Bakit nila inalis? Why did they took it from me?!

"Bakit...B-bakit nasa inyo ang mga yan?" Pigil ang galit na tanong ko. All of my life, nasa katawan ko na ang mga kadenang iyon. It actually became a part of my body eversince then, literally.

I never removed them even once. And it never really crossed in my mind that they will be remove from my body. Those... those chains are my life. Bakit nila iyon tinanggal?

"These metal chains are gross. Hindi mo na sila pwedeng suotin pa---"

"No!" Pigil ko sa kanya bago pa niya matapos ang kanyang sasabihin. Nag-iinit ang dugo ko.

I can feel my blood boiling because of her! Masyado siyang pakialemera. At bakit hindi ko iyon pwedeng suotin? Those chains were mine. And only be mine alone!

"Bring those back to me! Parang awa niyo na!"

"No. No. No. And that's final, dear. You will not going to wear these chains again. Slaves, take her out of here." Utos pa niya at naguluhan naman ako kaagad.

No? What am I? A freaking dog?

Bago pa ako makapagtanong kung bakit niya pinapaalis dito ay tuluyan nang nakalapit ang mga tagapagsilbi.

Hindi na pala naka-kandado ang pintuan ng selda ko kaya mabilis nila iyong nabuksan ng walang kahirap-hirap.

Agad nila akong pinaligiran at pwersahang itinayo. I want to stuggle and breakfree from their grip but I'm too tired and weak to do that. Ilang oras na simula ng huli akong kumain.

I'm so hungry to fight them.

Ayoko namang gumamit ng kapangyarihan. It will ruin everything kapag nagkataon. Kaya hayun, wala akong nagawa.

Nahagip ng paningin ko ang katabi kong selda. The nymph is not there anymore. Tinangay na rin ba siya ng mga nilalang na ito na may hawak sa akin?

Ni hindi ko man lang nalaman ang pangalan niya.

Maraming pasikot-sikot ang dinaanan namin ng mga tagapagsilbi bago ko makita ang tunay na itsura ng lugar na kinalalagyan ko.