¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
???
🌙🌙🌙
Topuzumdan dökülen saç tutanlarını kulağımın arkasına attım, ısınmaya başlayan hava yüzünden mont yerine giydiğim kapüşonlumun kollarını dirseklerime kadar çektim. Kitaplarımla beraber çantamı da dolabıma sıkıştırırken ellerim titriyordu çünkü buradan sonra gideceğim yeri bilmek beni bir hayli geriyordu. Oyunun sergilenmesine bir haftadan daha az vakit kaldığı için her okul çıkışı ve öğle araları prova yapmak zorundaydık- ki bu da demek oluyor ki Luke, Calum ve ben aynı ortamda bulunacaktık. Tekrar ediyorum, Luke, Calum ve ben.
Muhteşem Üçlü, değil mi?
Calum'la son grup mesajlaşmasından beri konuşmamıştım ve Luke'un evine gittiğimde olanları anlattığım günden sonra da bir daha görmemiştim. Luke ona nasıl ve ne kadar bir hasar vermişti, bilmiyorum- ki bilmek de istemiyordum. Bildiğim tek şey ise göreceklerimin beni korkutacağıydı.
Çalışma kağıtlarını, replikleri ezberlesem bile aldım ve hızlanan nefeslerimi düzeltmeye çalıştım. Kavga çıkmasını yahut laf dalaşına girmemelerini umuyordum. Dolabımı kitleyip boş koridorda yürümeye başladım. Dediğim gibi, okul çıkışlarında da prova yapmaya başlamıştık. Herkes evine gidip yatacakken benim burada durmam canımı sıkıyordu.
Konferans salonuna girdiğimde Will ve Jaden'ın perdenin açılıp kapanma sistemiyle uğraştığını, Luke'un seyirci koltuklarından birinde oturduğunu gördüm. Calum'ın nerede olduğunu düşünürken Bayan Maren'ın dediklerini onaylayan sesi duydum. O tarafa döndüğümde Calum'ın sadece arkasını görmek beni rahatlattı fakat bir o kadar da heyecanlandırdı. Bu heyecan iyi yönde değildi, yüzünü merak ettiğim için hissettiğim korku karışımı bir duyguydu işte.
Yoksa değil miydi?
Saçma düşünceleri zihnimden atıp sırf beni fark etsin diye, kendisini sevmesem bile Bayan Maren'e gülümseyip "Merhaba Bayan Maren." dedim.
Ve size yemin ederim ki, sizi heyecanlandıran çocuğun sizi görmek için arkasını dönmesi cidden ağır çekimde oluyor.
Bayan Maren de bana gülümseyip el salladığı sırada tüm dikkatimi Calum'a vermiştim. Yüzünün tamamını gördüğümde yutkundum. Sol kaşının kenarı kabuk bağlamıştı, aynı şekilde sol elmacık kemiğinde de gözle görülür bir renk değişimi vardı, dudağında ise buradan bile fark edebildiğim çizik. Tanrım, kim bilir ne kadar acımıştı canı. Joy Teyze'nin onu gördüğünde yaşadığı endişeyi tahmin bile edemiyordum.
Dudağımın kenarını endişeyle dişleyip hızla arkamı döndüm ve derin bir nefes alarak göğsümü şişirdim. Bunların ikimizin suçu olduğunu söylemesine rağmen bir yerde beni suçladığını içten içte biliyordum. Ben ağzımı kapalı tutsaydım öğrenmeyecekti ve Calum gönlünü almak için evine gittiğinde Luke ona vurmayacaktı. Yanı dolaylı yoldan olsa da bu durumda olmamızın yarı yarıya suçlusu bendim.
