ရန်ကုန်ရောက်သောအခါညနေစောင်းခါနီးအချိန်ဖြစ်တာကြောင့်မင်္ဂလာခန်းမရှိရာနေရာသို့ Taxi ငှား၍အပြေးလာခဲ့သည်။
မိုးတွင်းမဟုတ်ပဲပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးမှောင်မိုက်ကာတစ်ဖွဲဖွဲရွာနေသည်။
မိုးမခနှင့်ပထမဆုံးတွေ့ခဲ့သောမိုးတွင်းအချိန်အားမင်းခန့်သတိရမိပြန်သည်။
Taxi သမားအဖိုးကြီးက-
"ဘယ်သွားကြမှာလဲ သားတို့?"
"@&$%]*|+[=*[*|<_>"
"Aww အဲ့နားကကားရှုပ်တယ်..မိုးကလည်းရွာနေတာဆိုတော့.. လူလေးတို့အလျင်လိုနေတယ်ဆိုရင်တော့အဘတတ်နိုင်သမျှအမြန်မောင်းပေးပါ့မယ်"
"ဟုတ်ကဲ့ ကျွန်တော်တို့အရေးကြီးနေလို့ပါ.."
"ဟုတ်ပါပြီ...ဒါနဲ့ဒီလောက်မိုးရွာနေတာကိုအေးဆေးနေတာမဟုတ်ဖူးကွယ်... ငယ်ရွယ်တဲ့အချိန်ကအန္တရာယ်များတယ်...."
"....."
မင်းခန့်တို့နှစ်ယောက်ဘာမှပြန်မပြောပဲထိုင်ကာအပြင်သို့ငေးနေကြသည်ကိုကားမှန်ထဲမှ Taxi မောင်းသူတွေ့လိုက်ရသည်။
"လူလေးတို့အသက်ဘယ်လောက်လဲ..?"
"၂၃နှစ်ပါဗျ.."
မင်းခန့်သူ့မွေးနေ့ဒီနေ့တွင်၂၃နှစ်ပြည့်ကြောင်းပါရင်းရင်းနှီးနှီးထည့်ပြောလိုက်သည်။
"ငယ်သေးတာပဲကွယ်....အေးနော်.. ပြန်ငယ်လို့ရမယ်ဆိုရင်သိပ်ကောင်းမှာပဲ.. ငယ်ငယ်တုန်းကအချိန်တွေက်ိုလွမ်းမိတယ်..."
"....."
ဒီတစ်ခါတော့ကားမှန်မှတစ်ဆင့်မင်းခန့်ပြုံးပြလိုက်သည်။ ဘေးမှဇွဲခန့်ခအောင်ကတော့ပင်ပန်း၍မျက်နှာပင်ညှိုးနေပြီဖြစ်သည်။
"အဘလည်းဒီလိုပြန်ငယ်လို့ရမယ်ဆိုရင်...ကိုယ့်ဝိညဉ်ကိုတောင်ရောင်းစားရဲတယ်..Hahah.."
ရယ်ရယ်မောမောပင်ပြောရင်းအရှိ်န်ဖြင့်မောင်းလာသောကားသည်ရောက်ခါနီးနေပြီတောင်ဖြစ်သည်။
အလိုရှိသောနေရာသို့ရောက်ကြသောအခါမင်းခန့်ကားပေါ်မှအဆင်း-
आप पढ़ रहे हैं
Past and Future
रोमांसသံယောဇဉ်တစ်ခုက ငါ့ရင်ထဲ အမြစ်တွယ်နေခဲ့ပြီ... အခုချိန်ထိ ငါတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ အတိတ်ကအရာတွေကို ပြန်လိုချင်နေမိတုန်း.....
