Het internaat

Hoofdstuk 7: Laatste dag-going to New-York

[ Elise ]

Ik word wakker en schiet meteen overeind, vandaag is mijn laatste dag!Vandaag moet ik weg.. van mijn vrienden, voetbalclub, waar ik straks nog een wedstrijd van heb en dan afscheid moet nemen, school en alle andere dingen waar ik van houd hier.

Maar ja, ik moet het er mee kunnen doen, ook al ga ik Kim extreem missen. Thomas en Lydia natuurlijk ook. Ik stap onder de douche, was me en meteen maar me haar, dat ook weer gehad. Ik stap na dertig minuten overheerlijk gedoucht te hebben er uit en trek mijn voetbalkleding aan. Ik pak alle spullen en leg ze alvast beneden, een eitje bakken kan ik niet zo goed, dus dan maar een broodje roosteren. Ik vraag me af waar mijn ouders zijn, in bed? Of op het werk? Het zal me niks verbazen als ze vandaag vergeten zijn en dat ze dan dus pas om zeven uur thuis zijn en ik alweer weg ben. Tja, we zullen zien. Ik doe mijn ontbijt de vaatwasser is en ren naar boven om me haar te föhnen, borstelen en nog even vlug mijn tanden te poetsen met de aller-aller-aller vieste tandpasta ever! Die van mijn ouders, echt gewoon bleeh! Geen woorden voor. Maar die van mij is natuurlijk alweer ingepakt, grr. Als mijn haar klaar is en ik de tandpasta ook weer uitgekotst heb (figuurlijk dan), ren ik de trap weer af. O shit, mijn voetbalschoenen zijn ingepakt en de tas staat heel misschien niet hier, maar bij Kim, omdat ik daar heel misschien nog wat dingen had laten liggen en het zo weer in mijn tas kon doen. Dus heel misschien moet ik naar Kim die heel misschien nog ligt te slapen. Ik weet het mijn sarcasme is niet zo creatief... Maar met een diepe zucht klim ik over en klop op Kim's raam, tuurlijk domme koe dat ik ben. Kim kan niet slapen! Zij heeft ook die wedstrijd! Dan maar aanbellen als ze niet open doet. Aangebeld en wel, doet een vrolijke Lizz open met haar - net bij de deurknop kunnende - kleine handjes en zegt zoals altijd vrolijk "hii." Waarop ik zoals altijd vrolijk terug zeg "Heey Lizz. Is Kim er nog?" Vraag ik dan lief. "Jaa," en ze wijst naar Kim die net de trap af komt hollen. Was ze wel in de kamer? Nou ja, boeie. "Heey Kim, mijn tas staat nog bij jou waar mijn voetbalschoenen in zitten," zeg ik. "Aah slim El, slim," zegt ze terug. "Jaaja" roep ik haar nog na, maar ze is alweer naar boven gehold. Precies 30 seconden later komt ze weer naar beneden met een grote, - van mij zijnde - tas en ik pak hem aan met mijn mooiste glimlach * ehum * "Dankje en tot zo!!" Roep ik nog na als ik de deur weer uit ben gehold. Ik doe mijn schoenen aan, gevolg? Struikelen over de - vergeten vast te binden - veters en laat natuurlijk de allerduurste vaas vallen. Ik ben wel de slimste vandaag zeg. Waar ligt de stoffer en blik eigenlijk? vraag ik aan mezelf. Ik zoek alle kasten en natuurlijk is het de laatste. Ik doe het laatste beetje stof in de prullenbak, die nodig geleegd moet worden. Na alles gecheckt te hebben, inclusief mijn veters, stap ik op de fiets en stop weer een huis verder. En daar staat Kim al met een big smile. We doen onze tassen op de bagagedragers, zeggen tot zo tegen Kims ouders en fietsen weg. "El ik ben eigenlijk vergeten te vragen waarom je gister zo laat bij de Surprise party was?" "Hm, lang verhaal." Zeg ik ongeïnteresseerd terug. "Toch wil ik het weten," zegt Kim. "Nou die domme kantinemevrouw bracht me, geblinddoekt natuurlijk, naar een ruimte, weet chocoladegod waar. Natuurlijk was het een stapel afval!" Ondertussen proest Kim het uit van het lachen en ik ga stug met mijn verhaal door. "Tja ik zei alleen oh en dacht dat het allemaal een grap was en die domme vrouw stond met haar mond open. Toen deed ze mijn blinddoek maar weer op en zijn we overal en nergens naar toe gelopen, vijf minuten later waren we eindelijk bij de party." Maak ik mijn verhaal af. "Haha dus die vrouw die bracht je naar een stapel afval?!" Proest Kim weer uit. "Jep," zeg ik met nadruk op de poppende p. Stil fietsen we verder, ik vraag me eigenlijk wel af waarom mijn ouders niet komen kijken? Ik bedoel de meeste dingen verwacht ik wel van ze, maar ook niet naar mijn laatste voetbalwedstrijd? Wel r... "Echt stom dat ik je op school, thuis, als beste vriendin én als sterspeelster in ons voetbalteam moet missen!" Onderbreekt Kim mijn gedachte. "Ik vind het ook zwaar kut.. Vooral dat ik jou moet missen. Maar over dat sterspeelster en zo valt wel mee. Jij bent veel beter dan ik!" Zeg ik terug. "Nou..." en de rest hoor ik niet meer want ons team komt er gillend aanrennen, "zo te zien zijn we de laatste." zeg ik tegen Kim. "Haha, inderdaad." Iedereen zegt ons gedag en samen met Linda en Jennifer uit ons team lopen we de kleedkamers in. Allemaal omgekleed en wel, bespreken we de laatste tactieken en ik word op mijn vaste plek in het midden gezet. Uiteindelijk hebben we het over mij en dat ik hierna wegga, ook al heb ik het er liever niet over, zal ik wel moeten.. Even later stormen we met zijn allen het veld op met onze yell. We zingen het zoals altijd precies gelijk en nu komt mijn rap.