Het internaat

Hoofdstuk 32: gedoe

[ Elise ]

Het is alweer twee weken geleden dat school hier begonnen is. Het is eigenlijk best goed gegaan. Ik heb nog geen een les gemist, niet dat het verschrikkelijk moeilijk is. Ik ben trouwens klaar met mijn rolstoel! Ik doe nu allerlei oefeningen en fysiotherapie. Morgen mag ik zelfs proberen een balletje te trappen. Gelukkig begint de competitie pas over een kleine maand. Verder gaat school eigenlijk best goed, het is natuurlijk wel even wennen. Opeens moet ik leren en huiswerk maken en eerst was het ontvoerd en gemarteld worden. En ik heb het dan wel zwaar gehad maar stukje bij stukje zal alles weer beter gaan. Daar heb ik vertrouwen in.

"De training gaat beginnen, kom je kijken?" Vraagt Nena uit mijn team. "Ik doe liever mee.. Maar ik kom, ik kan de training toch niet missen als aanvoerster. Zelfs als je een blessure hebt."

"Haha klopt, zullen we dan maar gaan?" Ik knik en samen joggen we richting het veld. Nena houdt zich aan mijn tempo want ze weet dat ik niet te hard kan rennen, nu nog niet. Gewoon nog even volhouden Elise, mompel ik tegen mezelf. Wanneer we aankomen is iedereen er al en beginnen ze met de warming up. Ze maken twee rijtjes en ik ga voor ze staan en geef aan wat ze moeten doen.

"Knieheffen heen en hakken billen terug!"

"Indraaien heen en uitdraaien terug!"

"Aansluitpas heen en zelfde kant terug!"

"Kruispas heen en zelfde kant terug!"

Zo gaan ze nog even verder en dan nog twee rondjes om het veld. Wanneer ze bij me terugkomen sprinten ze nog een keer naar de middenlijn en daarna gaan ze rekken en strekken. Ik doe een klein beetje mee om te oefenen met mijn been. Het doet pijn maar het voelt wel goed omdat ik hem zo lang niet bewogen had. Voor de rest heb ik eigenlijk alleen maar littekens overgehouden - die natuurlijk niet erg mooi zijn -.

"Morgen ga je al een beetje proberen te voetballen toch?" vraagt de trainer Mason.

"Ja ik mag tegen de bal trappen als je dat trainen vindt.." Hij lacht om mijn reactie en loopt naar de andere toe.

Wanneer de training voorbij is loop ik direct door naar de fysiotherapie waar ik met mijn oefeningen begin. Ik duw en trek een beetje aan mijn knie en laat mijn hand dan soepel op mijn been liggen. Ik duw er voorzichtig op om te kijken hoeveel pijn het doe en ben blij dat het al veel minder is dan eerst. "Dus hoe gaat het?" Vraagt de Sandra van de fysiotherapie.

"Het is te doen, het doet steeds minder pijn."

"En verder?" vraagt ze bezorgd.

"Met mij? Met mij gaat het prima hoor." Ze zucht om mijn antwoord en loopt naar de deur.

"Ga je ooit vertellen wat je echt dwarszit? je weet dat ik ook een psycholoog ben, ik doorzie die dingen snel. Jij voelt je helemaal niet prima. Ik heb geduld dus wanneer je er klaar voor bent, vertel me dan asjeblieft wat je dwarszit. Ik wil je leren kennen en je kunnen helpen. Maar open dan die deur Elise en houd niet alles voor jezelf, ook jij kan instorten." nadenkend over wat Sandra gezegd heeft loop ik de deur uit. Nadat ik nog vlug een bescheiden knikje gegeven heb. Moet ik dan ook echt alles vertellen? Daar heb ik toch helemaal geen zin in.. Straks gebruikt ze het tegen me ofzo, ook al zou ik niet weten hoe. Zuchtend loop ik mijn kamer in en ga ik op mijn bed liggen. Als ik nu gewoon een uurtje ga slapen ben ik net op tijd voor het eten. vandaag zouden we namelijk in de kantine eten.

Nog half slapend stap ik mijn bed uit nadat de wekker me wakker gemaakt heeft. Ik wrijf nogmaals in mijn ogen om de slaap er uit te krijgen. Maar ik weet dat het een verloren zaak is. Ik heb meer slaap nodig. Zuchtend denk ik aan het gesprek met Sandra vandaag en doe ik mijn bruine riem om mijn spijkerbroek. Ik spuit deo op waarop mijn zwarte shirt volgt. Er staat 'never say no' op waar ik het volkomen eens mee ben. Het is natuurlijk niet zo dat ik nooit nee zeg, maar alsnog. Ik vind het gewoon kloppen. Net als ik mijn blauwe all stars aan doe komt Carlijn binnengewandeld. "Hee we zouden toch in de kantine eten?" Vraagt ze. Ik knik en samen lopen we weg. We lopen door de gangen heen, naar de chillruimte. Daar zitten Jim en wat vrienden van hem. Dat denk ik tenminste. "Hee komen jullie mee naar de kantine?" Jim laat een raar lachje horen en doet zijn kin omhoog. "In je dromen misschien, wie zijn jullie eigenlijk?" We horen wat gejoel van zijn vrienden maar ik blijf hem verbaasd aankijken. "Je weet wel die mensen waar je mee omging."
"Ik ga met veel mensen om, maar jullie, nee jullie niet hoor. Wacht misschien mijn tweelingbroer." Opgelucht steek ik mijn handen omhoog, "dat moet het zijn."
"O nee sorry, die heb ik niet. Meisjes toch, misschien hebben jullie er over gedroomd." Hier heb ik geen zin in, zo kan ik het ook spelen. "Oké ik besta niet meer voor jou? Dan besta jij ook niet voor mij. En denk maar niet dat excuses ooit zullen helpen Jim." Zeg ik. Boos lopen Carlijn en ik de deur uit.
"Waar sloeg dat op?!" Roept Carlijn hysterisch. Ik zucht en leg uit dat ik denk dat hij zijn status op school wilt houden omdat hij hier populair is. Ze knikt en we lopen chagrijnig naar de kantine waar de anderen zijn. Als we het verhaal uitgelegd hebben reageert iedereen op ongeveer dezelfde manier als wij deden. "Dit wordt nog een la-ang jaar." Zeg ik.

I know, niet echt een top hoofdstuk en het heeft lang geduurd... Maar eug school, heb nu mijn drukste week... Maar ja ik probeer zo snel mogelijk weer wat te schrijven. Hoe gaat het met jullie?
X