Het internaat

Hoofdstuk 22: het Amstel

[Jim]

"Oke guys, let's go!" We lopen met zijn allen naar de uitgang van het ziekenhuis en zelfs Elise kijkt blij. Ze zit wel in een rolstoel en ik duw haar vooruit. "STOOOOPP!" Gilt Elise als ik heel hard ren en haar natuurlijk vooruit duw. Ik rem af en concentreer me op mijn ademhaling zodra die onder controle krijg ik de slappe lach. Hikkend van het lachen val ik op de grond, ik leg mijn handen op me buik aangezien het harde lachen pijn doet. Iedereen kijkt me raar aan maar Elise barst ook in lachen uit, waarop de andere een nog raarder gezicht trekken. "I kk haha weet niet eens haha wat e e er pp haha precies zo haha grappig is." Lachend rol ik verder en Elise reageert op dezelfde manier ik ook niet. Langzaam komen we bij en word ik overeind geholpen. Elise en ik doen alsof er niks gebeurd is en we lopen weer verder. "Echt rare kinderen, jullie tweetjes," zegt Anna. Grinnikend knikt Elise en ik grijns. De gedachte jullie tweetjes doet me zoveel goed. Jim en Elise, ja dat past best wel goed bij elkaar vind ik.

Dacht ik dit net allemaal echt? Vind ik haar leuk? Tuurlijk vind ik haar leuk. Maar leuk leuk? Duhu ik mag haar super graag. Maar echt verliefd leuk? Als vriendje-vriendinnetje leuk? Ik weet het niet hoor.. Ik ken haar helemaal niet goed, en ik ben echt veranderd hier. Normaal ben ik de badboy maar hier de softie. Als we terug zijn bij het internaat, zal alles veranderen.. Ik zal weer mijn status oppakken want die raak ik niet kwijt door een meisje als Elise. Misschien doe ik nu heel lief maar daar kent ze me niet meer. Nou ja niet dat ze me niet kent, maar meer niet herkent. Niet dat ik er anders uit ga zien maar dat ik zo ben en dat ze niet begrijpt dat ik dat ben. Snappie? Alsof ik een tweelingbroer ben van de Jim die zij kent maar dan met een andere persoonlijkheid. Dan groeien we uit elkaar en word ik ook niet verliefd dus geen softie dus blijf ik populair en de badboy. Ja dat ga ik doen, want niks zit mij in de weg. Ik blijf populair en iedereen mag me. Nou ja misschien Elise iets minder, tja dat is dan haar probleem. Ik moet gewoon mijn goeie status houden, misschien kent ze me zo niet maar zo ben ik altijd al geweest. Ik ga dus ook niet voor haar veranderen, dacht het even niet. "Hallo, meneertje koekepeertje," zingt Elise kindrachtig. Ik had niet in de gaten dat we al bij het station zijn en ik haar rolstoel de trein in moet tillen. Ik til Elise op en Thomas doet de rolstoel. Ik houd haar vast in bruidstijl zodat ze niet tegen iets aanbotst of valt, ik versterk mijn greep onder haar rug en bij haar benen als ik het opstapje van de trein opga. Iets naar achter lopend wacht ik op Thomas die de rolstoel met veel moeite in de trein tilt. Rustig zet ik Elise weer op de stoel en ik hoor een bedankje. Ik zeg zacht geen probleem en we blijven hierzitten aangezien Elise niet bij de normale klasses kan want dat zijn gewoon stoelen en daar is geen ruimte voor een rolstoel.

Na een half uur in de trein gezeten te hebben stoppen we voor het Amstel, "shit ik heb mijn ziekenhuiskleren aan en zelf heb ik niks, kan ik iets lenen?" Zegt Elise plotseling. "Ik heb wel in me koffer kleren maar dan moeten we eerst een naar de kamers," zegt Kim.

[ Elise ]
Ik knik naar Kim en met een hele hoop schaamte 'rol' ik naar binnen. Gelukkig hebben ze wel mijn wond schoon gemaakt en heb ik nieuw verband met daar weer een sterke band over die mijn been ondersteunt dus ziet het er minder eng uit. De rest zullen wel een hoop littekens worden. We lopen naar de receptie en krijgen gelijk onze kamernummers. "Oke, allemaal hier komen en luister goed!" Roept Kim als we met de hele groep bij de trappen staan. "We hebben de helft van verdieping drie dat is dus kamer driehonderd en vijftig tot te met kamer vierhonderd. De kamerverdeling is,"Anna en Sascha hebben driehonderd en vijftig, hier is de sleutel." ze pakt het blaadje weer en leest verder tot dat wij zijn met kamer driehonderd en eenentachtig. Dan neemt Jim het van haar over die zelf de kamer voor ons heeft en Marina en Myrthe na ons en Carlijn zit samen met Jim. Dan zitten Thomas en Sander samen en Lydia en Sofie zitten ook weer samen. Kim en ik lopen alvast naar onze kamer en ik vertel Kim hoe trots ik op haar ben, hoe ze dit allemaal geregeld heeft en hoe knap ik het vind hoe ze alles met de namen gedaan heeft en hoe ze leiding genomen heeft. En vooral hoe ze zo sterk is gebleven. Ze bloost zelfs een beetje en ondertussen zijn we bij de kamer aangekomen. "Zo wij hebben samen met Thomas, Lydia, Jim en Anna en hun kamergenoot dus de mooiste kamers." Zegt Kim in een zucht. Ik geef haar ene schouderklopje en we lopen nadat we tot zo hebben gezegd naar onze kamer. "Wow," "O mijn god," volg ik Kim. "Ik ken mooie kamers, maar deze," zeg ik direct daarna. "Ik claim de rechterkant van het bed," gil ik kinderachtig. "Dacht het even niet," en Kim is natuurlijk sneller dus springt op 'mijn' bedkant. "Dat is niet eerlijk!" Tetter ik in haar oor. "Shotgun!" Roept ze. "Oké, oké ik geef me over," en ik steek mijn handen in de lucht. "Maar ik claim en Shotgun de badkamer!" Ze zucht geeft zich ook snel over en samen lopen we naar haar koffer waar alle kleren inzitten. Ik houd vragend een lichte jeans omhoog met een paar gaten, samen met een zwarte trui met LA er op, met haar witte Nikes. Ze knikt overtuigend en geeft me ondergoed en sokken. Ik laat Kim me voorzichtig de rolstoel uit tillen en pak mijn krukken ik hinkel met de krukken de badkamer in en draai de deur op slot. De douchekoppen, (ja koppen het zijn er namelijk vier) aanzettend trek ik mijn broek tot mijn knie naar beneden dan maak ik mijn verband daar los zodat die makkelijker uitgaat. De pijn is ongelofelijk erg maar ik moet wel doorzetten als ik wil douchen. En ik heb al heel lang niet fatsoenlijk kunnen douchen. Als alles klaar is en ik weer een ander speciaal verband om mijn been doe die tegen water kan stap ik in de douche. Ik ga meteen zitten omdat ik maar heel kort kan staan op mijn been en ik laat de warme stralen over me heen stromen en na een kwartiertje of zo stap ik voorzichtig uit de douche. Pak mijn krukken en doe de rest. Aangekleed en wel hinkel ik de kamer weer in. "En hoe staat het?" Vraag ik wijzend naar Kim's kleren die ik aan heb. "Super leuk! Jammer van het opgerolde stuk broek door je verband en zo." Ik knik als teken dat ik het er mee eens ben en pak mijn krukken weer die ik dus ook heb gekregen. Het is eigenlijk wel fijn want als me andere been ook pijn gaat doen kan ik in de rolstoel zitten, maar anders mag ik ook gewoon met krukken, gelukkig maar.

Nadat Kim gedoucht heeft en haar bloemenjumpsuit aan heeft gedaan, en mij in mijn rolstoel heeft geholpen hoor ik een klopje op de deur. "Zijn jullie klaar voor het eten?" Zegt Carlijn blij in haar handen klappend zodra ik de deur opentrek. "Helemaal!" Roep ik en ze duwt me vooruit.

Sorryyy dat het zo lang heeft geduurt! Maar wel ietsjes groter dan normaal. En het was allemaal vanaf mijn mobiel maar niet dat dat een smoes is. Ik heb het alleen aardig druk en heb weer veel sport en zo dus is dat wat moeilijker. Over de wedstrijd, de winnaar daarvan zet ik er later op. Ik heb wel iemand in gedachte. Maar misschien komt er nog iemand anders met een leuk idee. Je mag het ook bij dit hoofdstuk plaatsen trouwens. Wel heel erg bedankt voor meedoen!!!

Xxx
Juul