Het internaat

Hoofdstuk 30: een nieuw begin

[ Elise ]

Zoals Lize had gezegd wil ik inderdaad opnieuw beginnen. Maar de nachtmerries van elke nacht gaan echt niet weg voordat ik weet dat de mannen te pakken zijn. Best grappig ik noem hun altijd de mannen maar er zaten ook een paar vrouwen bij. Maar ja ik houd het op de mannen. Anders zal het dé boeven moeten worden of dé slechteriken. Ik lig nu trouwens in mij bed net wakker, kijkend op mijn mobiel komen langzaam de cijfers 06:30 zichtbaar. Shit ik moet me klaarmaken voor de grote toets. We krijgen vandaag een toets om te kijken welk niveau en welk jaar je moet gaan doen. Alle meiden en Jim moeten het nu maken, ik dus ook. En het begint al om zeven uur. Vlug poets ik mijn tanden en doe ik een borstel door mijn haar. Ik trek rustig mijn witte jurkje die op het einde oranje wordt aan. Ik zit er een beetje mee te knoeien omdat ik natuurlijk in mijn rolstoel zit. Ik heb gelukkig een verhoging bij mijn bed waardoor ik er zo in kan stappen. Ik doe er een spijkerjack bij aan met mijn lage witte all stars. Nou ja maar een gymp omdat mijn andere voet en been in het gips zitten. Ik krul nog snel een beetje mijn haar en rijd met mijn rolstoel naar de spiegel waar mijn kleine tasje ligt waar net een potlood, gum, mobiel, oplader en wat geld in past. Dan pak ik mijn bruine riem die er naast ligt en doe hem om mijn middel. Ik doe nog een horloge om mijn arm en een ketting om. Zo ik kan nu wel gaan mompel ik in mezelf. Vlug kijk ik in de ruit en haal de mascara van gister onder mijn oog. Wanneer het er echt af is en ik zie dat ik nog een minuut heb rijd ik snel naar het lokaal. Tot mijn grote verbazing vind ik het in een keer en rijd ik iets te hard de klas naarbinnen.
"Sorry dat ik te laat ben, had me verslapen."
'Is al goed, ga gauw zitten dan kunnen we beginnen," zegt een vrouw die ik niet ken.
"Ik zit al dus kan de stoel misschien weg ik denk namelijk niet dat dat werkt," als ik naar de rolstoel wijst begint ze me te begrijpen. Ze zal hier wel les geven maar ik heb haar nog nooit gezien. Dat komt waarschijnlijk doordat ik hier nauwelijks geweest ben, maar hé dat erbuiten.

Wanneer de toets afgelopen is en ik naar buiten geholpen wordt vraagt Marina hoe de toets ging bij iedereen. Myrthe zegt wel oké en ik beantwoord haar vraag met een lach en zeg dat die wel goed ging. Wat ook waar is, ik wist op zich best veel. Opgelucht gaan we weer naar de chill ruimte. We praten een beetje bij en houden een wedstrijdje geen ja geen nee. Dan gaat opeens de telefoon van Lize en is iedereen stil.
"Hi, ja dat klopt. Wat zeg je? Jullie gaan nú de mensen proberen te pakken, echt nu?! Oké ja ik geef de codes door geef me een paar secondes. Eh ja ik weet het weer, let op: ADE245KPO - 189704325 en KOOLHYDRATEN381 is voor.. Ja daarvoor ja. Oké we horen het nog!" En dan hangt ze op. Wanneer iedereen haar vragend aankijkt begint ze met uitleggen.

[ recherche Johnsen ]
Lize heeft me net de codes verteld, dat is toch wel iets wat ze later nog goed kan gebruiken ze is namelijk een meester in het onthouden van codes. Codes mogen bij ons niet opgeschreven worden omdat het in verkeerde handen kan vallen dus heb je altijd iemand nodig die de codes kan onthouden, gelukkig hebben wij diegene en ik kan met trots zeggen dat dat mijn dochter is.

We gaan de ontvoerders proberen te pakken er moet een einde aan komen. De meiden zijn gewoon niet veilig. En door Lize zijn we achter veel dingen gekomen, ze had namelijk al onderzoek gedaan maar ze wist niet waar dat voor was tot dat ze mijn map met aantekeningen had gelezen. Maar eigenlijk kwam dat precies goed uit.
"Heren we gaan met het echte werk beginnen." En zo starten we de aanval.

Nadat we ons op onze schuilplekken gevestigd hebben kijken we maar het gebouw voor ons. Het is groot, wit, oud en er zit allemaal mos of zoiets omheen. Er staan verder vier auto's en twee vrachtwagens plus een helikopter. Dé helikopter waarmee Elise meegenomen was. We hebben uitgevonden dat Elise's adoptievader Jan verschillende gebouwen heeft. We waren overal geweest behalve deze omdat dit het verst weg was en op een heel onbekend terrein ligt. In ieder geval, we zijn er. We wachten op een teken en dan gaan we naar binnen. Ze hebben waarschijnlijk geen spectaculaire beveiliging want er wordt niet verwacht dat mensen deze plek vinden. Er hangen ook geen camera's en er zijn ook geen uitkijktorens, daardoor is het allemaal een stuk makkelijker. Maar  we moeten eerst de ontvoerders pakken voordat we de overgebleven meisjes mee kunnen nemen. Want ook al blijft er maar één ontvoerder over; hij kan zo weer een nieuwe bende voor elkaar krijgen.

We splitsen ons allemaal op en ik ben met een stuk of tien. Langzaam kruipen we richting het gebouw. Zodra het teken gegeven is, stormt iedereen naar binnen. Ik trek de eerste deur open en zo gaat iedereen met groepjes van twee de kamers naar binnen. De meisjes krijgen een teken dat ze zo geholpen worden en dan gaan we verder met de ontvoerders grijpen. In de eerste kamer zijn er alleen wapens. Iedereen die 'aanvalt' heeft dus één iemand die rugdekking geeft. In de tweede kamer is er een enkele man hij heeft me niet in de gate dus sluip ik op hem af. Zodra ik nog maar een meter van hem verwijderd ben druk ik hem tegen de muur en sla hem in de boeien. Ik geef hem een soort verdovingsmiddel zodat hij geen teken kan geven dat wij hier zijn. Langzaam vallen zijn ogen dicht en snel breng ik hem naar buiten waar die in een van de verschillende politie auto's gedaan wordt. Zo gaan we door en alles verloopt eigenlijk behoorlijk soepel, te soepel.
En dan snap ik het, Jan had dit allemaal geweten. Maar de enige manier om niet gepakt te worden was voor hem om iedereen te laten pakken zodat we er op het laatst achter zouden komen dat we hem niet hadden. Maar gelukkig is het nog niet te laat. Ik stuur een bericht naar iedereen over de ontsnappingspoging van Jan en al snel hebben we een uitstekend plan bedacht.

Ik ren de trappen op helemaal naar boven en daar zie ik een schaduw van Jan staan. Hij wacht waarschijnlijk op de helikopter maar ik ben bang voor hem dat die vertraging heeft. Grijnzend denk ik aan de nu kapotte helikopter.
"Zo, vond je het nog niet genoeg geweest, moest je persé proberen te ontsnappen?"
Verbaasd kijkt hij achterom en begint zijn gezicht te veranderen. Hij weet gewoon dat hij nu gaat verliezen. Of eigenlijk niet, hij denkt dat de helikopter komt.
"Eerst al die arme meisjes maar dan ook je vrouw en Elise? Hoe erg kan het zijn? Je hebt tenminste genoeg tijd om daar over na te denken."
Hij loopt een stukje naar achteren, hij denkt zeker dat de helikopter elk moment komt als ik maar lang genoeg doorpraat, helaas voor hem gaat dat niet gebeuren. Maar ik zal hem wel laten denken dat hij nog kan ontsnappen.
"Al die onschuldige meisjes van twaalf maar ook van zeventien. Hoe kan je dat nou doen, heb je dan geen gevoel? Geen enkel gevoel?"
Ik zie hem in zichzelf mompelen en denk dat hij gestrest is over de helikopter.
"En dan laat je alle mensen die dit samen met jou gedaan hebben ook nog stikken? Dat is wel het toppunt van zieligheid."
"Het toppunt van zieligheid is dat die f*cking helikopter niet komt!"
Ik wist het op een gegeven moment zou die het zeggen. Hij legt zijn hand op zijn mond en slaat zijn ogen naar beneden en kijkt naar zijn schoenen. Ik geef een teken en hij wordt in de boeien geslagen, dit toneelstuk is afgelopen. Ik ren vlug terug naar binnen en haal alle meisjes er uit samen met een stuk of vijftien anderen. De meeste zijn in shock en praten niet en er zijn een stuk of vijf die een paar woordjes wisselen, dat zijn vooral de oudere meiden. Wanneer iedereen gepakt is wordt het huis door de politie nagekeken voor mensen, maar volgens mij hebben we iedereen en dat betekend dat Elise en de anderen allemaal weer veilig zijn! Ik bel Lize en vertel het goede nieuws, ze reageert dan ook dolenthousiast. En dan rijden we weer terug met zijn allen, terug voor een beter begin voor deze meiden.

[ Lize ]
"Het is ze gelukt! Ze hebben iedereen te pakken!de anderen meiden zijn vrij!" Gillend ren ik naar de hele groep nadat ik me vader aan de lijn had. Elise staat stil en knippert snel achter elkaar.
"Is echt iedereen opgepakt?" Vraagt ze verbaasd waarop ik een ja gil. Huilend komt ze op me af en knuffelt me veel te hard. Alle anderen beginnen te springen en te gillen. Iedereen omhelst elkaar. Dan zegt Elise:
"Nu, nu is het echt tijd. Tijd, voor een nieuw begin."

Heee allemaal,
Ik heb eigenlijk heel wat te zeggen
1) als eerst is het misschien iets te simpel gegaan maar het kon even niet anders. Sorry.
2) ik wilde 2000 woorden omdat het hoofdstuk 30 is maar ongeveer 1600 is toch ook best goed?
3) Binnenkort zal de andere persoon er in komen die ook gewonnen had.
4) de wattpad update is echt raar. Maar het went vast wel.
5) eigenlijk was dit het al:)

XX Juul