Het internaat

Hoofdstuk 39: en hoe verder?

[ Lexie ]

Ik ben zo ongelooflijk blij! Ik spring al de hele dag in de ronde, ik ren van de ene kant naar de andere, ik maak mijn toetsen goed, ik zie overal positieve dingen in en met sport word ik met alles 'eerste'. Elise daarentegen, met haar gaat het volgens mij niet zo goed, maar ik vraag me af waarom. We hebben echte ouders nu! Mijn dag kan echt niet meer stuk. Ik sta ondertussen met Elise een bal over te trappen bij de voetbaltraining.
"El waarom ben je niet blij?" Vraag ik bezorgd. Elise kijkt op met een sip gezicht, pielt de bal van haar ene voet naar de andere, kijkt naar de bal, dan weer naar mij en slaat een diepe zucht. "Ik weet het gewoon niet. Kunnen we ze vertrouwen? Mijn adoptie-ouders waren niet te vertrouwen. Maar dat niet alleen, ze kennen ons niet. Straks horen ze alles over mijn verleden en dan willen ze me misschien helemaal niet meer hebben. Ze gaan toch geen navraag doen bij de politie he? Want dan word ik helemaal gek. Die zullen vast alles vertellen, voordat ik de kans heb. Misschien moet ik het dan maar meteen vertellen, dan is het gebeurd. Maar wat als het dan misgaat, dan heb ik mijn ouders een keer gesproken, dus dan kan ik toch beter even wach.."
"Rustig Elise! Stop met ratelen, dit zal allemaal niet gebeuren. Ik heb echt een heel goed gevoel bij ze. Ze zijn vast en zeker te vertrouwen." Ik loop op Elise af en trek haar in een knuffel. Ik voel haar schouders ontspannend verslappen en vat dat als een goed teken op. Ik hoop dat ze wat gekalmeerd is. "Hé, als je eerder had gehoord dat je een tweelingzusje hebt, zou je precies hetzelfde denken, toch? En dit is ook goed uitgepakt, toch?" Ik duw haar aanmoedigend aan. "Daarbij, ik had hetzelfde over jou kunnen denken, maar ik was té enthousiast voor angst en als jij dat nou ook probeert, misschien kan jij je er dan ook overheen zetten." Ik druk haar in een knuffel en schud haar zachtjes heen en weer. Giechelend komt ze een beetje bij. "Ik vind het gewoon heel erg eng." Zegt ze zuchtend. "Dat weet ik toch, maar je hebt mij en Jim. Volgend jaar ook Kim. Wij zijn er voor je. Kom we gaan morgen naar pap en mam! We zullen ze alles uitleggen en ik beloof je, het komt allemaal goed. Ze zullen het begrijpen en ik denk dat ze alleen maar medelijden zullen hebben. Misschien zullen ze zich wel schuldig voelen, doordat ze er niet voor ons waren. En dan gaan we kijken of ze in New-York kunnen wonen. Dan kunnen we in de weekends en vakanties bij hun zijn." Zodra ik meer en meer vertel des te blijer en opgeluchter ik word. Het voelt alsof er eindelijk iets goeds gaat gebeuren in ons leven. Dat we eindelijk weer wat kunnen genieten van ons leven. Ik wist dat het ooit beter zou worden en nu is het eindelijk zover. Dit probeer ik ook aan Elise uit te leggen, die een glimlach op haar gezicht tovert. Ik denk dat zij hier de grootste behoefte naar heeft van ons allemaal. Het is te lang slecht geweest voor haar en ik ben zo trots dat ze doorgegaan is. Want het klopt: 'if you're going through hell, just keep going.' Je moet doorgaan tot dat ene lichtpuntje er is. En misschien is het nog niet duidelijk zichtbaar, maar je weet dat de kans op verbetering er is. "Zullen we maar weer verder trainen?" Vraagt Elise dan opgelucht van ons gesprek.

[ Elise ] (de volgende dag)
Ik ben met Jim en Lexie in de Starbucks wat halen, als tussenstop naar Maria en Jacob. Ik kan ze nog steeds niet mam en pap noemen. Ik bedoel, ik ken ze nauwelijks. Wanneer we uiteindelijk aankomen en aanbellen, worden we enthousiast begroet. Ik probeer een beetje mee te doen, maar het is nog lastig om blij te zijn met mijn ouders. Ik wil ze vertrouwen, om ze geven en gewoon van ze houden, maar na mijn adoptie-ouders is het zo lastig geworden. Ik moet het gaat proberen, want zo kan ik ook niet meer verder en met die gedachte tover ik een lach op me gezicht. "We hebben een huis in New-York gekocht!" Roept Maria blij zodra we op de bank zitten. Waarop Lexie een hele grote glimlach laat zien en ik ook blij meeknik. "Wat gaaf, wat gaaf!" Barst Lexie uiteindelijk uit. "En eh Elise, wat vindt jij daarvan?"
"Ik ben blij, alleen ook bang. Ik ben bang om teleurgesteld te worden en bang voor meer problemen. En ik zal ook moeten vertellen waar al die angst vandaan komt en ik denk dat nu de perfecte tijd is." Ik zucht en Jim geeft me een bemoedigend knikje. "Het was eigenlijk nooit makkelijk thuis, omdat mijn adoptie-ouders er nooit waren en zo begon ik al een disrespect te krijgen in ouders en ze niet meer te vertrouwen. Ik wist natuurlijk dat dit niet bij iedereen klopte, maar alsnog, ik kon het alleen maar vergelijken met mijn eigen ouders. Wat ook een ding is, ik wist namelijk niet dat mijn 'ouders' geen echte ouders van me waren. En toen kreeg mijn beste vriendin Kim een vriendje, waardoor ik mijn grooste en enige steun een beetje kwijtraakte. Ze was er natuurlijk nog wel voor me, maar niet op de manier dat het altijd geweest was. Ik was ook best dik en begon dus minder te eten en minder eten werd erger en erger, tot het gevaarlijk werd. Toen ik het niet meer uithield en langzaam weer wat at, werd ik boos op mezelf, vervolgens ging ik mezelf snijden. En op een gegeven moment kon ik er niet meer tegen," zuchtend en wanhopig probeer ik mijn tranen binnen te houden. "Ik ging in een storm naar een brug en wilde er vanaf springen. Maar een jongen heeft me eraf gehaald en ik belandde bij een psycholoog. Het ging steeds beter met me, totdat die jongen, Bas, me ging appen. Ik had geen idee hoe die aan mijn nummer kwam, maar tegelijkertijd was ik bang voor hem. Hij werd al snel mijn vriendje waar ik heel veel dingen voor moest doen, zoals drugshandel. Uiteindelijk heb ik hem aangegeven. Het ging allemaal veel beter en ik voelde me weer goed. Maar toen, toen moest ik opeens naar het internaat in New-York. Ik had heel vaak een dezelfde nachtmerrie en toen ik midden in de nacht een luchtje wilde scheppen werd ik meegenomen door een man." Nu kan ik me echt niet meer inhouden en ik beland in tranen. Lexie doet haar armen om me heen en Jim vraagt of hij het af moet maken. En ik weet dat ze het moeten weten dus luister ik snikkend mee. En nadat hij de laatste woorden gezegd heeft, over het vastzitten, zij naar de politie, het weer ontvoerd worden door mijn 'vader' en Bas en uiteindelijk bevrijd worden, zie ik de wanhoop, het verdriet en het medelijden van hun gezicht aflopen. Ze lopen op me af en trekken me in een knuffel. Ik kan nog steeds niet geloven dat dit mijn ouders zijn. Mijn moeder fluistert dat het goedkomt en dat het haar spijt. En voor het eerst, geloof ik ook in een beter leven.

Er komt alleen nog een epiloog!
En OMG ik heb bijna 50000!!! Zo blij, zo lief,  thankyou!!!
xx