Het internaat

Hoofdstuk 21: uit het ziekenhuis

O My God 10k gehaald! Gewoon 10.000 whaaaaa!!!! Maarehhh belangrijke A.N na hoofdstuk please lezen! En echt vreselijk bedankt voor de reads, comments, votes, etcetera!

[ Elise ]

Ik lig nu al vijf dagen in het ziekenhuis en vanmiddag mag ik naar het vliegveld en dan ga ik gewoon terug! Terug naar het internaat! Eindelijk, er komt natuurlijk veel bewaking en ik moet veel oefeningen doen. Maar alles beter dan hier blijven. Het aller beste is: alle meiden uit het ehm rare huis in New-York gaan mee naar het internaat! Ik moet wel het jaar sowieso overdoen en Jim ook alweer, en Carlijn en alle meiden ook. Maar het plan is dat we dit jaar geen school meer hebben, wel regelmatig opdrachten om op gang te komen en blijven. Maar om midden in het jaar verder te gaan heeft geen zin zeggen ze, groot gelijk. In ieder geval vandaag ga ik vliegen! Terug naar New-York O My Milka God, met een omgekeerde theepot op haar hoofd, onder gesmeerd in de oreoshake (moet je proberen zo heilig) en maltesers aan haar oren! Of het is een hem. Oke ik kraam onzin uit... Wat ik eigenlijk wil zeggen:

IK GA VANDAAG UIT HET ZIEKENHUIS!!!!! Nou nu dit al een paar keer bekend is gemaakt, ga ik het Kim, Thomas, Lydia, Sofie en Sander vertellen want die blijven natuurlijk dit jaar nog hier. Kunnen zij niet ook mee? Vast niet... Dit wordt nog wat, ik ga ze zo vreselijk erg missen. Ik kan gewoon niet zonder ze, vooral kim ik ken haar gewoon al bijna mijn hele leven. Ze is zo'n fantastische meid en ik houd echt zielsveel van haar. Het is allemaal zo chaotisch nu, al die problemen in een keer, al die leugens en al die nieuwe vriendschappen wat natuurlijk wel een voordeel is maar alsnog. Ik word echt gek van al die pijn, mijn been en mijn hoofd het is zo vermoeiend. Ik probeer dan wel te denken aan tja, mensen met ergere ziektes, maar toch zij weten meestal wel waar ze aan toe zijn en misschien heben zij wel een echte familie. Alsnog is het natuurlijk niet te vergelijken met bijvoorbeeld Kirsten. Kirsten was een geweldige meid, het was het andere zusje van Kim. Ik kan er al bijna niet zonder te huilen aan terugdenken. Het was zo'n lief meisje, met haar schattige rode krulletjes en haar kleine vingertjes. Ze was nog maar vijf en kreeg leukemie. Ze heeft het niet overleeft, ze was gewoon pas vijf. Waarom is de wereld zo wreed? Echt ongelooflijk. Maar oke ik heb geen zin om alleen maar sip te zijn, ook al hebben de tranen mijn ogen al verlaten en glijden ze me wang af..

Help me..
Help me..
Voordat de traan mijn oog verlaat
En verder mijn wang op gaat
Langzaam naar beneden loopt
En nog wat tranen extra koopt

Help me
Help me
Ik heb hier toch niet om gevraagd
Ik heb dit toch nooit gewild
Ben ik dan zo slecht geweest?
Dat ik dit verdienen moet

Help me
Help me
Ik wil niet door op deze manier
Het doet pijn om mensen te zien met plezier
Nergens zin in, omdat het toch niet kan
Altijd maar zeggen tegen mezelf dat ik me verman

Help me
Help me
Maar eens stort ik in bedenk ik dan
Hoe moet dit verder..

De zinnen uit mijn dagboek, ze komen weer in me op. Alle herinneringen. Waarom heb ik dit verdiend? Bij me geboorte? Toen? Daarna? En nu? Ik word er knettergek van. Ik wil mijn haren uit mijn hoofd trekken, ik wil muren kapot trappen, ik wil alle stoute woordjes uit mijn mond laten lopen. Maar eigenlijk wil ik gewoon geen pijn meer, vanbinnen en vanbuiten.

Ik vertel niet veel over mijn verleden, niemand weet het echte verhaal. Over hem. Hij dat joch. dat verschrikkelijke joch. Wat hij mij aan heeft gedaan, is overgeeflijk.

Ander onderwerp.

Abra Ca Dabra
Dibble-Die-Dee
Ik ben de goeie fee

Dit word raar...
Heel raar.
Waar slaat dit eigenlijk op? waar moet ik dan aan denken? Oke, 1,2,3,4,5,6,7,8,9,10,11,12,13,14,15,16,17,18,19,20!

"THOMAS, LYDIA, KIM, SOFIE EN SANDER, KOM ONMIDDELLIJK HIER!!!"

"Wat is er?" Hijgt Kim.
"Inderdaad," roept Sofie
"Iets ernstigs?" Zegt de bezorgde stem van Thomas.
"Nee toch?!" Roept Sander.
"O mijn god, nee!" En Lydia zwaait met haar armen.

"Nee, niks ernstigs."
"Nou eigenlijk wel."
"Ik ga straks met iedereen behalve jullie weer naar het internaat. En jullie kunnen niet mee denk ik. Maar ik wil jullie gewoon niet kwijt... Jullie betekenen één voor één veel te veel voor me." Met een grote hap adem eindig ik me verhaal, wat ik er uit gezucht heb.

"Ik ben al de hele tijd bang hiervoor," zucht Kim. "Maar we kunnen het niet veranderen, jij en wij moeten jou en ons leven weer oppakken, maar we gaan eerst nog naar het Amstel he, je hoeft toch nog niet weg? Toch? Dat was het plan!"

"Ik ehm weet niet of ik het kan verzetten, ik ga het proberen." In paniek pak ik mij mobiel en bel het reisbureau die geholpen heeft met het vliegen naar Amsterdam van de andere en nu wij allemaal weer terug. "Tuurlijk mevrouw Kilsers, dat begrijp ik volkomen mevrouw Kilsers. We zetten het voor u om naar donderdag 12 maart om 12:45 mevrouw Kilsers. Ik spreek u dan. En nog een fijne dag mevrouw Kilsers." "Nou dat waren haar antwoorden dus," zeg ik nadat ik ze herhaalt heb met een deftig stemmetje. Ik ben natuurlijk super blij en zo, maar ik wilde ook wel weer terug naar het internaat. Ik voel me hier gewoon niet meer veilig. Maar ja ik ga gewoon weer naar het Amstel! O my god!

Ik word in een rolstoel gedaan en we lopen naar iedereen en dan zegt Jim;
"Ja jongens we gaan terug naar het f*cking Amstel!"

Sorry het spijt me vreselijk! dit is echt een mega dom hoofdstuk, sorry! Maarrrr ik ben vandaag jarigggg, 9 maart:) wel gewoon school:( maar wat ik wil zeggen: ik vind het super om dit boek te schrijven, alleen ik heb het op het moment erg druk.. Ik moet toetsen inhalen en mijn eigen huiswerk en toetsen en al die shit. Dus het update gaat misschien nog een tikkeltje trager behalve als jullie kleineren hoofdstukken willen? Xjessss Juul!