Het internaat

Hoofdstuk 35: Lexy

[ Lexy ]

Eindelijk heb ik haar gevonden. Ik heb zo lang gezocht. Ik wilde weten hoe het zat en hopelijk wilt zij dat nu ook. Nu kunnen we het met elkaar delen. En misschien wel worden wat we nooit geweest zijn: familie.

"Maar ken ik jou? Behalve dat we vreselijk op elkaar lijken."
"Ja meer dan verwacht inderdaad. Ja je kent me, maar je kan het je niet herinneren. Logisch we waren baby's. We zijn namelijk een tweeling. We zijn als baby gescheiden. We kregen alle twee adoptie-ouders. Bij jou werd het je niet verteld en is er misbruik van je gemaakt. Mij werd het op mijn tiende verteld. Alleen niet over jou. Ik zocht onze echte ouders op en zo vond ik jou. En toen kwam ik er achter dat jij naar New-York zou verhuizen en naar een internaat. Wat mij perfect uitkwam aangezien ik in New-York woon."
Ik merk meteen dat ik alles te snel verteld heb want het enige wat ik zie is Elise en die vriend met open mond naar me kijken.
"Twe e lin g?" Stamelt Elise verbaasd.
Ik knik en Elise gaat zitten. Ze vouwt haar handen in elkaar en kijkt naar beneden. Dan kijkt ze weer omhoog, ze blijft me recht aankijken.
"Dus jij weet wie onze echte ouders zijn?"
Ik knik nogmaals en vervolg, "Jacob en Maria. Ze waren behoorlijk jong toen wij geboren werden en konden en mochten geen baby (en al helemaal niet twee) opvoeden. Dus werd het van ze afgepakt. Ze hadden bijna geen keus."
"Bijna," vraagt Elise verward. "Nou ja ze hadden ons wel kunnen houden maar dan hadden ze hun familie verloren, en in hun eentje zouden ze het niet redden. Ik denk dat ze iets beters voor ons wilde."
"Ja maar waarom hebben ze dan nooit meer contact gezocht? Of iets achter gelaten behalve hun naam?" Vraagt Elise geïrriteerd. Ik zucht dat ik dat ook niet weet, maar dat we ze wel kunnen vinden. "Maar moeten jullie elkaar niet eerst een beetje leren kennen ofzo? Ik bedoel wat doe je voor sport?" Vraagt de jongen die voor het eerst ook wat zegt.
"Dat is wel een goed idee ja. En hoe heet jij eigenlijk? En ik doe aan voetbal en dansen, jullie?"
"Ik ben Jim en als sport doe ik voetbal. Voetbal is life." Ik grinnik en Elise vervolgt lachend. "Ik voetbal en dans ook, wat voor dansstijl doe je?"
"Modern en ballet, jij?"
"Hiphop, maar ik heb vroeger wel ballet gedaan. Vond hiphop alleen leuker." Ik knik en we praten nog een beetje door over ons voetbalniveau. "Op welke kamer slaap je eigenlijk?" Vraagt Jim.

"Degene hiernaast, zullen we trouwens wat research gaan doen over onze ouders? Want nu we samen zijn kunnen we misschien meer vinden en Jim ben jij toevallig goed met computers?"
Jim geeft een klein knikje en dan weet ik genoeg, kan hij ook wat doen. Ik geef hem mijn laptop aan en hij begint meteen vragen te stellen en dingen in te typen. Ik kijk hem verbaasd aan, zo goed had ik hem niet verwacht en Elise zo te zien ook niet. Hij kopieert en plakt stukken teksten, toets allerlei zoekwoorden in en op een gegeven moment zit hij in een heel raar bestand met allerlei cijfertjes en letters door elkaar heen. Zo te zien begrijpt hij het ook nog en dan begint hij voor te lezen.
"Zo ver ik kan zien deden jullie ouders onderzoek naar een specifieke ziekte, die heel weinig voorkomt maar waar iemand uit hun familie aan leed. Ze hebben toen een bepaalt medicijn proberen uit te vinden, maar dat ging mis. De politie kwam erachter en ze werden achtervolgt. Toen hebben ze hun namen veranderd naar Emiel en Sandra. Jou verhaal is deels waar en dat zijn hun echte namen, maar ze konden jullie vooral niet houden omdat jullie onverwachts kwamen terwijl ze moesten onderduiken en maatregelen moesten nemen voor hun leven. Ze hebben dus een verkeersongeluk in scène gezet. Iedereen dacht dat ze waren omgekomen, terwijl ze eigenlijk van leven waren veranderd. Ze wilden geen contact met jullie aangezien ze niet wisten of dat veilig zou zijn, want hun echte namen stonden erop."
Na een paar keer knipperen vraag ik hem hoe hij dit allemaal weet en waarvoor dit bestand er is. "Het bestand is er denk ik voor jullie deels, misschien wisten ze dat jullie het zouden uitvinden of zoiets. En ik heb het ooit geleerd van een oude vriend, toen verdiepte ik me erin en ging wat hackerswerk doen. Uiteindelijk werd ik gesnapt en we verhuisden sowieso al, mijn ouders wilden dat ik ermee zou stoppen en raar genoeg wilde ik dat zelf ook. En nu ik het weer een keer gedaan heb voelt het fijn en geeft het een kick enzo, maar ik mis het gelukkig niet." Na zijn verhaal zakt Elise steeds dieper weg.
"Heb ik een bord op mijn kop met 'vertel mij nooit je geheimen' ofzo?! Waarom in vredesnaam kan niemand mij ooit vertellen wat er aan de hand is. Ik heb een tweelingzus, andere ouders en die lijden blijkbaar ook nog een ander leven en Jim jij verandert elke seconde weer."
"Ik snap dat het verwarrend is, maar.."
"Dat snap je niet! Jij wist het snel genoeg over onze ouders, alleen niet de 'gevaarlijke' details! En jij bent niet ontvoerd en opgesloten door je eigen adoptie-vader!" Kapt Elise me af. Ik weet niet waarom, maar ik trek haar tegen me aan in een knuffel en ze laat wat tranen langzaam rollen. Het voelt raar om met iemand waar je zoveel op lijkt en dezelfde chromosomen mee hebt, gewoon niet te kennen. Ook dat is het zoveelste wat niet klopt. Zoals al die andere dingen in mijn leven. En tuurlijk heb ik ook veel meegemaakt, maar om haar daar nu mee op te zadelen... Dat komt later wel.

Heee,

Weer te lang geleden, sorry:(
Dit is dan Lexi. Het boek zal niet lang meer duren, maar zij zal er nu wel veel in voorkomen. Hopelijk is het wat:)

X Juul