ANLAŞMA

BÖLÜM 12

Merhaba canlarım ben geldim. Biliyorum geç geldim ama sınavlarım olduğu için ders çalışmam gerekiyordu. Sınavlarım bitmeden yeni bolum yükleyemeyebilirim. Haberiniz olsun. Sevgiyle kalın.
İyi okumalar...

Taşlı yollardan geçtikten sonra ışıklarla bezeli belde dikkatimi çekti. Çok şirin bir yerdi. Çoğu tek katlı olan evleri geride bırakıp dışı fıstık yeşili iki katlı evin önünde durduk. Arabadan indiğimizde evin kapısı açıldı ve bir küçük kız çocuğu bize doğru gülümseyerek koştu.
"Selçuk Abi!" Ve devamında gelen sarılma sekansı...

Tahminen yedi veya sekiz yaşında olan bu küçük kız belli ki Selçuk'u çok seviyordu. Küçük kıza sarılmasından çıkardığım sonuç onun çok iyi bir baba olacağıydı. Annesi ben olur muydum ki? Kendimi aşka teslim ettiğimden beri aşk gereğini yapmamıştı. Acaba aşık olsam nasıl anlardım? Kitaplarda hep kalbi hızlı atardı insanların aşık olunca. Kalbimin hızlı attığı filan yoktu. Belli ki biraz zaman gerekiyordu. Benim bu yaptığım cesurca bir şeydi aslında. Yanacağımı, çok acı çekeceğimi bildiğim halde hala aşktan kaçmıyordum. Tamam yaklaşık iki saattir aşktan kaçmıyordum. Ve şimdiden kaçmak istemiştim. Korkuyordum. Ama aşk; kitaplarda okuduğum, filmlerde gördüğüm kadar güçlü bir şeyse kaçamazdım bunu da biliyordum. Umarım acı çekmezdim.

Ben düşüncelerimle boğuşurken Selçuk kızı kucağına almış ve ayağa kalkmıştı. Gülümseyerek bana yaklaştı ve küçük kızla beni tanıştırdı.
"Melek, bu Azra. Sana bahsettiğim çiftin kızı. Azracım bu abla da Melek. O benim eşim." Ufaklık elini bana uzattığında tuttum ve öptüm.
"Merhaba Melek abla. Siz evli misiniz? Annemle babam gibi mi?" Gülümseyerek başımla onayladım.
"Evet canım, annenle baban gibi evliyiz biz." Son kelimeyi söylerken Selçuk'a baktım ve onu Azra'ya bakarken buldum. Yanılmamıştım bu adamdan çok iyi baba olurdu. Azra Selçuk'un kucağından inerek düşüncelerime dalmaktan beni kurtardı. İkimizin de elini tuttu ve bizi eve doğru çekti. Aynı zamanda da bilmiş bir edayla annesini övmeye başladı.
"Hadi gelin annem çok güzel yemekler yaptı." İkimize de birer bakış atarak konuşmasını sonlandırdı:
"Bende ona yardım ettim. Pastanın kremasını yaptım. Yorucu bir iş ama başardık."

Birleşen ellerimizi sallayarak bir adım önümüzden yürüyordu. Konuşmasını bitirdiğinde evin önündeydik. Dizlerimin üzerine çöktüm ve Azra'yla aynı hizaya geldim. Yüzüme kondurduğum kocaman gülümsemeyle onun gülümseyen yüzüne baktım. Küçük kızın kıvır kıvır saçları ve kocaman siyah gözleri vardı. Çok tatlıydı, onu ısırmamak için kendimi zor tutuyordum. Gözlerine kadar çıkmış bir gülümsemeyle bana bakıyordu.
"Eminim çok güzel olmuşlardır tatlım. Ellerine sağlık." Karşılığını bana sarılarak verdi. Mis gibi kokuyordu. Çocuk kokusuydu bu... Biraz sokak, biraz şampuan ve onlara has olan bir koku doldurmuştu burnumu. Ne zaman kapattığımı bilmediğim gözlerimi açtım, Selçuk'la gözgöze geldim. Gülümseyerek bana bakıyordu. Bende ona gülümseyerek bakarken evin kapısı açıldı.

Bu sefer koşan yoktu, yürüyen bir çift vardı. Ama yüzlerindeki gülümseme gerçek sevgiydi. Adam kadından yaklaşık on santimetre uzundu ve belliydi ki aralarında yaş farkı vardı. Adam kadından daha olgun görünüyordu ancak bu birbirlerine olan bakışlarını, burdan bile belli olan aşklarını etkilemiyordu. Ben onları süzerken yanımıza vardılar ve adam Selçuk'a sarıldı. Kadın da beni kucakladı.
"Hoşgeldiniz beyim, sizde hoşgeldiniz hanımefendi. Bizi kırmadığınız için teşekkürler." Adamın sözlerine sadece gülümsemekle yetindim. Selçuk "Ne demek, gelmesek olmazdı." Elini belime koydu ve devam etti: "Bu kadın benim eşim, Melek. Hayatım bunlar da sana bahsettiğim çift. Evimizi onlara gözümüz kapalı bırakıp gidebiliriz." Adam mahçup bir tavırla gülümsedi. Azra annesinin elini tuttu ve çekiştirdi.
"Anne, üşüdüm ben." Selçuk Azra'yı yanıtladı.
"E hadi içeri geçelim. Bücür daha fazla üşümesin."
Azra ufak kaşlarını çattı ve ufacık siniriyle çemkirdi:
"Ben bücür değilim!" Ayağını yere vurup eve doğru gitti. Biz de adamın yönlendirmesiyle eve geçtik.