İlle De Gıcık

23. bölüm

Şok içinde anneme bakarken Savaşın da benden bir farkı yoktu.

Ben biriyle görüşüyorum ne demek ya ?

Çok şey söylemek istiyordum ama ağzım açılmıyordu işte.

Savaş birden ayağa kalktı ve annemin tam önünde durdu.

"Ne saçmalıyorsun sen anne ?
Daha... daha babamdan boşanmadan.. kim o herif ?" Dedi Savaş kalmaya çalışarak.

Ayağa kallarak yanlarına gittim.
Annemin bu yaptığını doğru bulmuyordum ama işler büyümemeliydi.

"Savaş gel hadi biz dışarı çıkalım. Sonra konuşuruz" dedim kolundan tutarak.

Beni sertçe itince dengemi kaynetip yere düşmüştüm.
Kolumun üzerine düştüğüm için inanılmaz derecede acımıştı ama belli etmemiştim.

Yavaşça ayağa kalktığım da kolumu kıpırdatamıyordum.

"Anne sana diyorum. Söyle o herifin yerini. Söylemezsen ben bulurum" dedi ve tam karşımdan geçicekken acıyla kıvrandığımı görünce hemen durdu.

"Ku-Kumsal iyi misin ?" Diye sordu telaşla başımı evet anlamımda salladım.

Annem çoktan taksi çağırmıştı bile.

"Hayır anne hiç gerek yok ben gayet iyiyim. İncindi biraz o kadar. Hastahaneye gitmem ben"
Diyince kafama gelen sertlik ve verdiği acıyla yüzümü buruşturdum. Gözlerim de kararınca elimden başka bir şey gelmedi.

•○•○•○•○•○•○•○•○•○•○•○•○•○•○•○•

"Görüşmeyeceksin bir daha o adamla"

"Benim hayatıma karışamassınız baban o kadınla görüşüyor ona da birşey deyin"

"Beni babam ilgilendirmiyor anne. Görüşmeyeceksin. Yoksa bir daha bu eve asla gelmem"

Gözlerimi açmak istemiyordum ama gözlerime vuran ışıkla ve duyduğum seslerle mecbur gözlerimi araladım.

Etrafa bakınınca bizim evde olduğumuzu anladım.

Kolumda buzkesesi vardı ve koltukda uzanıyordum.

Yanıma gelen Savaşı gördüğümde gülümsesem de annemi görünce suratım düştü.

Deminki sesler onlara aitdi ve Savaş bu konuda ısrarcıydı. Ben artık karşmama kararı aldım.
Sonuçta onunda mutlu olmaya hakkı var dimi ?

"İyi misin abicim ?" Dedi Savaş elini anlıma koyarak.
Vayh be Savaş abicimler falan.

Sahi ya ben nasıl bayılmıştım ? Derken Savaş konuştu.

"Özür dilerim ben o kadar sert vurmak istememiştim. Sen doktora gitmeyince bende bayıltayım dedim ama ona da gerek yokmuş." Dedi burukca gülümseyerek.

Böyle gülümsemesi içimi acıtmıştı. Onu hiç böyle görmemiştim.

Biraz doğrularak ona sarılmaya çalıştım.
O da bana yardım ederek tuttu beni.

"Hey bir dakika ne demek gerek yokmuş ?" Dedim aklıma yeni gelerek.
Savaş boynunu kaşıyarak konuştu.
"Iı şey kolun sadece incinmiş. Ben seni öyle görünce telaşlandım" dedi ve doğruldu.

"Artık Kumsal da iyi olduğuna göre ben gide bilirim" dedi ve sırt çantasını alarak evden çıktı.

Muhtemelen arkadaşlarından birinde kalacaktı. Ve bende öyle yapacaktım. Burda kalamazdım.

Kolumdaki buzkesesini kenara atarak ayağa kalktım.

"Ne yaptığını gördün mü anne ? Tamam sana ufacık da olsa hak veriyorum ama daha boşanmadan böyle yapman hiç doğru değil"
"Kızım biz boşandık"