Summer break, a Drarry fanfic

24

Hij P.O.V.

En zo gezegd zo gedaan. Ze gingen trouwen, maar tussen de verloving en daadwerkelijke trouwdag zat ongeveer een half jaar. Er was net oorlog geweest, en alhoewel een trouwerij hoop geeft in een moeilijke tijd hadden veel mensen andere verloren. Dus besloten ze een vredige tijd van helen te laten zitten tussen hun verloving en trouwdag. Niet dat het Draco of Harry iets uitmaakte, ze vonden een beetje rust wel fijn.

~een half jaar later~

"M-maar wat als hij vind da-dat ik er niet uitzie? Deze blazer maakt me toch niet dik? Ja- jawel.. Ron ik zie er niet uit!"
"Harry kom op, je ziet er prima uit. Je klinkt nu echt als Hermione.."
Hermione keek Ron aan met een geïrriteerde blik, en porde met haar elleboog in zijn ribben.
"Jongens kom op!?"
"Harry, ik weet zeker dat hij versteld staat. Hij vind dat je er altijd goed uitziet, al zou je niks aanhebben" Hermione knipoogde en Harry kleurde een diepe kleur rood. "Ik had dat nooit moeten zeggen hé, ofwel.." alle drie barsten ze in lachen uit. "Nou kom op Harry we zullen hem niet nog langer laten wachten. Arthur staat ook al te wachten" Harry knikte en liep naar Arthur, wie de rol van zijn vader overnam. Harry haakte zijn arm door die van de oudere man, die hem een vaderlijke klap op zijn schouder gaf en hem vriendelijk aankeek. "Ben je er klaar voor, jongen" De zwart-harige jongen knikte nerveus, en samen liepen ze richting het altaar. Daar gingen Arthur naast Molly zitten, bij de rest van zijn gezin.

Draco en Harry hadden vrijwel hetzelfde aan. Een zwarte blazer met een wit overhempt en een zwarte broek. Het enige verschil is dat Draco een goed met rode stropdas heeft en Harry een zilver met groene. Dit hadden ze niet expres gedaan, beide jongens hadden hun pakken afzonderlijk van elkaar gehaald. Dit bewees opnieuw hoe erg de geliefde op elkaar lijken.

"Harry James Potter,
We hebben niet echt een vlekkeloos verleden... We begonnen verkeerd, in Madame Mallekin ging het al eigenlijk al fout. Ik schrok je af met al mijn kennis over tovenaars en haat jegens iedereen die dat niet had. En toen we op Hogwarts waren en ja mijn vriendschap verzoek afwees ("Wat ik ten zeerste snap, ik was echt een zak") was ik zo verdrietig en boos dat mijn vrienden en ik tijden gemeen tegen jou en jou vrienden deden. Het was later pas dat ik realiseerde die woede en dat verdriet was omdat ik meer voelde als vrienden. Het was te laat om nu vriendelijk te gaan doen, je zou misschien iets door hebben. En het was natuurlijk al een schande dat ik op jongens viel -volgens vader- laat staan de Harry Potter.
Het was pas in de zomervakantie van jaar 4 naar jaar 5 dat ik iets durfde te doen. Ik nodigde je uit om de zomer bij mij thuis door te brengen, en te doen alsof je mijn vriendje was om vader te foppen. Je ging er mee akkoord en de hele zomer hebben we lol gehad, we gingen van doen alsof we een stelletje waren naar een echt stelletje. En ik was nog nooit zo blij geweest. Wat ik dis wil zeggen is.. Harry ik heb altijd van je gehouden, en zal dat altijd blijven doen. We zijn letterlijk samen door een oorlog gekomen, en ik zou het zo weer doen als dat betekend dat ik voor altijd bij jou kan blijven.."

Er liepen stille tranen van geluk over Harry's wangen van de woorden die zijn verloofde (man over enkele momenten) had gezegd. Alle woorden hadden zijn tong verlaten, hij kon niks meer zeggen. Hij wist niet hoe hij de gelofte van Draco moest overkomen. Maar hij verzamelde zijn Gryffindor moed en begon langzaam en moeizaam te praten.

"Draco Lucius Malfoy,
Ons verleden is inderdaad alles behalve vlekkeloos. En ik had vroeger ook echt een hekel aan je. *zacht gegiechel uit de richting van Ron en Hermione klonk door de zaal*    Maar er was altijd iets anders, als ik tegenover jou stond voelde ik me altijd anders dan als ik tegenover Ron, Dean, Seamus of Nevil stond. Ik kon het nooit plaatsen, en besloot het maar te negeren. Richting ons derde jaar begon ik toch wel te beseffen dat je er goed uitzag, en dat ik meer naar je keek dan dat ik eigenlijk zou moeten. Toen een jaar later, stond jij ineens in mijn kamer en ik schrok me rot. Je vroeg me of ik wouw doen alsof ik je vriendje was, en ik ging ermee akkoord. In het begin voelde ik me heel ongemakkelijk, maar na een paar nachten begon dat te verdwijnen. Je kalmeerde me na mijn nachtmerries, en hield me vast als ik dat vroeg. Ik was zo dolblij en doodsbang tegelijk toen we onze eerste zoen hadden gehad, maar toen verzekerde jij me ervan dat je me leuk vond. Alles was goed, tot je vader erachter kwam dat we niet meer deden alsof, en hij zorgde ervoor dat we uit elkaar moesten. En mijn hart brak bij de gedachte dat alles wat we die zomer hadden gedaan niks voor je had betekend. Dat ik nooit meer wakker zou worden, vergrendeld in jou armen. Ik was er absoluut kapot van, maar toen vonden we elkaar opnieuw en legde je me alles uit. We bleven een geheim voor meer dan een jaar, voordat de oorlog begon. En toen begon de oorlog, en ik liep richting het bos en daar stond Voldemort. Toen hij zijn vloek over me uitsprak was mijn laatste gedachte aan jou. Aan je storm-grijze ogen, met soms een twinkeling van ijzig-blauw. De warmte van je armen, en dat jij erdoorheen zou komen. Draco, ik hou van je. En dat blijf ik altijd doen.."

Draco probeerde ongezien een traan van zijn gezicht te wrijven, en de ambtenaar nam het over zodra hij merkte dat Harry klaar was met zijn gelofte.
"Neemt u Draco Malfoy, deze man Harry Potter tot uw wettige echtgenoot. En belooft u van hem te houden door ziekte en gezondheid, door rijkdom en armhoede?" "ja"
"En neemt u Harry Potter, deze man Draco Malfoy tot uw wettige echtgenoot. En belooft u van hem te houden door ziekte en gezondheid, door rijkdom en armhoede?" "Ja"
"Dan verklaar ik u nu -met de macht die mij is gegeven door het ministerie van toverkunst- man en man. U mag elkaar nu kussen"

Dat lieten Harry en Draco zich niet twee keer zeggen en ze sluiten de ruimte tussen hun. Harry was nogsteeds een kop kleiner dan Draco en ging dus op zijn tenen staan en sloeg zijn armen om Draco's nek, terwijl Draco zijn armen om Harry's middel wikkelde. minuten lang stonden ze daar, onder het applaus van de hele zaal.