Summer break, a Drarry fanfic

12

Draco's  P.O.V.

Ik heb er spijt van.. Spijt van alles. Spijt van alle beledigingen die ik ooit, maar vooral dit jaar tegen hem gezegd heb. Alle keren dat ik hem en zijn vrienden heb moeten verklikken bij Umbridge. Spijt dat ik het uit heb gemaakt.

Ik mis hem. Alles aan hem, zijn lieve/schorre stem in de ochtend, zijn lieve woordjes, zijn lippen op de mijne, zijn warmte in mijn bed. Alles. Waarom heb ik het uitgemaakt!? Ik wil hem terug, maar het kan niet. Het is nu telaat. Hij haat me, ik weet het zeker.

Ik heb een plicht nu, een plicht aan de heer. En als het me niet lukt mijn taak te voltooien, zal hij me vermoorden. Zonder geweten. Maar.. wat als mijn taak word om hem naar Harry te leiden. Om de liefde van mijn leven te verraden, dat kan ik niet. Ik kan hem niet zien sterven, maar ik kan hem ook niet helpen. Ik ben machteloos. En ik ga eraan onderdoor, maar ik moet het volhouden. Het verscheurd mijn hart nog iedere dag om te zien hoe hij naar me kijkt. En hoe ik weet hoeveel pijn ik hem heb gedaan, maar het is beter zo. Zo is hij veilig. Van de lessen krijg ik niet veel mee, ik denk nogsteeds, bijna een jaar later bijna iedere dag terug aan de zomer. Hoe fijn in het toen heb gehad, en hoe graag ik het.. hem terug wil.

Mijn 'vrienden' hebben nogsteeds niet door wat er aan de hand is. Blaise heeft er een paar keer naar gevraagd, alleen stopte daar ook mee toen ik weigerde antwoord te geven. Ik besloot maar te proberen wat rustiger te worden, door een brief te schrijven aan Harry. Ik ging hem niet versturen, maar ik heb ooit ergens gelezen dat het helpt als je een brief naar iemand schrijf. Dus ik begon te schrijven.
"Lieve Harry
Ik hoop echt dat je niet boos op me bent, ookal verdien ik het allemaal. Ik was een sukkel, en ik verdien je niet. Maar ik hou nogsteeds zoveel van je, ik ga eraan kapot dat we niet samen kunnen zijn. Ik denk nogsteeds iedere dag terug aan de afgelopen zomer. Aan hoe we iedere ochtend naast elkaar wakker werden, aan hoe we zo uren lang zo konden blijven liggen. Ik mis de talloze kusjes die we elkaar dagelijks gaven, ik mis jou warmte die de hele dag om me heen hing. Nu voel ik me alleen, leeg, koud, incompleet. Zonder jou ben ik niks... En ik weet dat ik je vergiffenis niet verdien, en daar vraag ik ook niet om.. Ik wil alleen dat je weet dat ik spijt heb van hoe ik het heb geëindigd, van dat ik het überhaupt heb geëindigd. Ik wil dat je weet dat ik nogsteeds van je houd, en dat waarschijnlijk altijd zal blijven doen. Dus als jij.. ook nog van mij houd, of het hele verhaal wilt horen. kom dan naar de kamer van hoge nood om middernacht vandaag..
Liefs Draco.."

Ik las alles nog een keer door en kreeg tranen in mijn ogen. Ik kon ze niet meer tegenhouden, voor ik het wist zaten er overal druppels op het blaadje. Ik rolde hem maar op en stopte 'm in een oud schriftje. Ik legde mijn hoofd in mijn handen en liet het allemaal gaan. Ik voelde me hopeloos, na een tijdje strompelde ik maar naar de slaapzaal. En ging op mijn bed zitten, waar ik hoopte mezelf in slaap te kunnen huilen. Dat is hoe ik praktisch iedere nacht in slaap ben gevallen in het afgelopen halve jaar, toen realiseerde wat ik had gedaan. De pijn die ik Harry had aangedaan, maar ook mezelf. De eerste paar maanden nadat ik het had uitgemaakt had ik mezelf nog in kunnen houden, ik miste hem. Dat was zeker, maar het was voor het beste, hij was veilig nu. Maar langzamerhand kwam de werkelijkheid ook bij mij binnen... Het was nu echt over, en het is mijn schuld. Sindsdien was ik niet meer hetzelfde geweest. Veel nachten, net zoals deze hoopte ik mezelf uiteindelijk in slaap te kunnen huilen. En vaak lukte dit ook nog wel, maar vandaag niet. Ik lag al ik weet niet hoelang in mijn bed te huilen, zonder dat iemand me miste. Ik besloot maar een rondje door het kasteel te gaan lopen, en opnieuw te proberen mijn hoofd leeg te maken. Ik liep, en ik liep, ik wist zelf niet meer waarheen. Ik liep volgensmij al best wel heel lang, want toen ik op me heen keek zag ik dat ik vrijwel helemaal bovenin het kasteel ben. Ik telde de trappen en zag dat ik op de zevende etage stond. *ben ik vanuit de kelders helemaal naar hier gelopen?* dacht ik, en ik keek weer om me heen. Ik realiseerde me dat de kamer van hoge nood hier ook is, hier kwam ik achter toen ik van Umbridge moest kijken waar iedereen steeds naartoe verdween. Natuurlijk had ik niks gezegd, wat niet weet wat niet deert. Ik besloot dat het een goede plek was om even alleen te zijn, en liep drie keer voorbij de -nu nog lege- muur. Al snel verscheen er een prachtig gegraveerde ijzeren deur. Ik liep naar binnen en keek om me heen, de kamer leek als twee druppels water op de kamer waar Harry en ik bijna de hele zomer hebben doorgebracht. Ik slikte mijn eigen tranen door, maar toen hoorde ik iemand anders snikken. *is de bedoeling van deze kamer niet dat je helemaal alleen kan zijn!?* dacht ik geïrriteerd. Maar al snel herkende ik de snikken, en ik kon niet geloven wie het was..

"Harry!?" Vroeg ik verschrikt, en hij draaide zich om.